Μια μπάλα μπάσκετ στο χέρι.
Μια μπασκέτα μπροστά.
Μια μοίρα έτοιμη να διαμορφωθεί ή να πεθάνει μια για πάντα.
Όταν γίνεται λόγος για μεγάλα καλάθια, πάντα λαμβάνεται υπ’ όψιν το τρίποντο, το σουτ, το drive που έκρινε έναν αγώνα, ένα πρωτάθλημα, ένα τρόπαιο.
Ωστόσο, τι συμβαίνει όταν μια απλή βολή, που μετράει μόλις για έναν πόντο, κρίνει ένα ολόκληρο μέλλον;
Η παρέα του 1987 μπορεί να έχει μείνει στη μνήμα της χώρας μας ως ένα σύνολο ανθρώπων που κατέκτησαν ένα ευρωπαϊκό τρόπαιo, αλλά η αλήθεια είναι πως κατάφεραν πολλά περισσότερα από έναν απλό τίτλο, από έναν απλό θρίαμβο.
Δεν είναι η νίκη, είναι ο φάρος που χάρισαν στην Ελλάδα.
Δεν είναι το σόου του Γκάλη, είναι οι αποτυχημένες μιμήσεις του από τόσα παιδιά, είναι τα όνειρα που σφυρηλατήθηκαν γοερά, είναι τα ξενύχτια σε μια μπασκέτα με σπασμένη στεφάνη προσπαθώντας να σπάσει η μέση στον αέρα.
Δεν είναι η φινέτσα του Γιαννάκη, αλλά οι τηλεοράσεις που έμοιαζαν να παίζουν σε slow motion κάθε φορά που άρπαζε τη μπάλα στο μονοπάτι για το αντίπαλο καλάθι.
Δεν είναι οι βολές τίτλου του Καμπούρη, είναι το μέλλον, η συνέχεια, το αποκούμπι.
Η παρέα του 1987 δημιούργησε περισσότερες από 1987 παρέες από εκείνη την ημέρα του Ιουνίου στο ΣΕΦ, και έδωσε στην Ελλάδα την ταυτότητα κυριαρχίας σε ένα άθλημα που μέχρι τότε δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα.
Η παρέα έχτισε μπασκετες ανά την επικράτεια, έχτισε όνειρα, έχτισε εφιάλτες στην Ευρώπη, έχτισε επιτυχίες.
Θα υπήρχε 2005 χωρίς το 1987;
Θα υπήρχαν 9 EuroLeague χωρίς το 1987;
Θα υπήρχε ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς, ο Ζήσης χωρίς το 1987;
Θα υπήρχε ο διασυρμός των ΗΠΑ χωρίς το 1987;
Θα υπήρχαν οι γκέλες, οι αποτυχίες, οι ήττες, τα νεύρα χωρίς το 1987;
Στην Ελλάδα είμαστε φωνακλάδες.
Μας αρέσει να τιμάμε αυτά που μας τίμησαν, να στηρίζουμε τα βράδια που μας χάρισαν πρωινά, να θυμόμαστε αυτά που άλλοι θα ξεχνούσαν.
Ας το φωνάξουμε ξανά λοιπόν, αλλά λίγο πιο δυνατά αυτή τη φορά.
Η παρέα του 1987 δεν έμεινε χαραγμένη στις φλέβες του ελληνικού γίγνεσθαι επειδή πήρε ένα κύπελλο Ευρώπης -όχι πως δεν είναι σημαντικό αυτό καθαυτό.
Αλλά γιατί χάρισε σε έναν τόπο που δε μετρούσε καμία διεθνή επιτυχία τη δυνατότητα να χαμογελάσει, να κυριαρχήσει, να κοιτάξει στα μάτια τις κορυφαίες δυναστείες της Γηραιάς Ηπείρου και να μη λυγίσει μπρος στη δυναμική τους, αλλά να τη θρυμματίσει με το μεσογειακό της ταπεραμέντο.
Υπάρχουν καλύτερες ομάδες από εκείνη του 1987.
Υπάρχουν καλύτεροι παίκτες από εκείνους του 1987.
Υπάρχουν καλύτερες πορείες από εκείνη του 1987.
Αλλά καμία δεν έχει την αίγλη, τη δυσκολία και την κάθαρση εκείνης, όσα χρόνια και αν περάσουν.
Γιατί όσο και δύσκολη και να μοιάζει η λύση ενός παζλ, το τελευταίο κομμάτι μπαίνει πιο εύκολα από το πρώτο.
Ευχαριστούμε για όλα εκείνα που μας χαρίσατε χωρίς να τα ζητήσουμε, χωρίς να τα σκεφτούμε.
Ευχαριστούμε που ήσασταν η πυξίδα εκείνη που μας έδειξε το δρόμο προς τα βράχια, αλλά και τον τρόπο να τα προσπεράσουμε.
Ευχαριστούμε για τις μέρες μας στις σχολικές μπασκετες και τα ανοιχτά γήπεδα, για τα νεύρα μετά από τις ήττες αλλά και την απέραντη χαρά μετά από τις νίκες.
34 χρόνια από το έπος του 1987.
34 χρόνια από το ακυκλοφόρητο έπος του Ομήρου.
34 χρόνια από την ελληνική επανάσταση που έκανε μια χώρα μικρή και άσημη να ανέβει στο υψηλότερο βάθρο της ηπείρου.
Μια μπάλα μπάσκετ στο χέρι.
Μια μπασκέτα μπροστά.
Μια μοίρα έτοιμη να διαμορφωθεί ή να πεθάνει μια για πάντα.
Η Ελλάδα και η μοίρα της στον Όλυμπο του αθλητισμού.