Πλησιάζοντας τα πρώτα «άντα»,, αρχίζω να φοβάμαι όλο και περισσότερο τον χρόνο. Γιατί συνειδητοποιώ πως ότι και αν κάνω αυτός θα συνεχίσει να κυλάει, αφήνοντας ανεξίτηλα τα σημάδια του πάνω μου.
Παρόλα αυτά μία κουβέντα που είχα πρόσφατα με μία πολύ ξεχωριστή και ιδιαίτερη κοπέλα, με έκανε να καταλάβω πόσο τυχερός είμαι που γεννήθηκα το 1994 και όχι όπως εκείνη πέντε χρόνια αργότερα.
Και αυτό γιατί ως παιδί που από την κοιλιά της μάνας του λάτρευε το μπάσκετ, είχα την τύχη να ζήσω σπουδαίες επιτυχίες τόσο σε Εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Ωστόσο σε αυτή την κατηγορία δεν ανήκει το Eurobasket του 1987, για το οποίο θα σας μιλήσω στο υπόλοιπο κείμενο.
Αν και έχω ακούσει πολλές ιστορίες από εκείνη την εποχή, δεν θα μπορούσα να αναφερθώ εκτενώς σε όσα συνέβησαν τότε, καθώς αφενός δεν βρισκόμουν ούτε στην σκέψη των γονιών μου, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να αφουγκραστώ το μέγεθος της επιτυχίας και αφετέρου δεν έχω τη δυνατότητα να κατανοήσω την ιδιαιτερότητα της εποχής.
Αυτό όμως που σίγουρα μπορώ να πω, είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα μέλη εκείνης της ομάδας, που έφεραν το μπάσκετ στην ζωή του κόσμου και στα σχολεία, βοηθώντας έτσι και τα δικά μου είδωλα να ασχοληθούν με την «σπυριάρα» (Παπαλουκάς, Διαμαντίδης). Εξάλλου πάνω στις δικές τους επιτυχίες στηρίχτηκαν και οι μετέπειτα Πρωταθλητές Ευρώπης και Δευτεραθλητές κόσμου, κάνοντας για μία ακόμα φορά υπερήφανη την χώρα μας.
Το μπάσκετ βρίσκεται στο DNA του Έλληνα, γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε να παράγουμε μεγάλα ταλέντα εις τους αιώνας των αιώνων. Όμως αν οι «μάγκες» του 1987 δεν πετύχαιναν το ακατόρθωτο, ίσως αυτό να μην το μαθαίναμε ποτέ , εξού και η συνεισφορά τους στην εξέλιξη του αθλήματος είναι τεράστια.
Εκείνη η ομάδα έκανε την αρχή, όμως η συνέχεια αυτού του παραμυθιού μπορεί να δοθεί ακόμα και φέτος. Και γιατί όχι σε 30 χρόνια από σήμερα να γραφτεί και ένα παρόμοιο κείμενο, που θα ευχαριστεί τους «μάγκες» του 2021.
Εξάλλου, όπως ακριβώς το έκαναν τότε ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φιλίππου και τα άλλα παιδιά, μπορούν κάλλιστα να το κάνουν και ο Γιάννης, ο Ιωάννης, ο Βασίλης και οι υπόλοιποι.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά της ομάδας του 1987. Δηλαδή ότι μας έμαθε να ονειρευόμαστε και να πιστεύουμε στα παραμύθια. Και αυτό είναι επίσης κάτι που θα μείνει ανεξίτηλο με το πέρας του χρόνου, ακριβώς όπως και τα σημάδια του πάνω μου!