«Εσύ πού ήσουν το βράδυ του τελικού του 1987;»
Πόσες φορές, αλήθεια, έχει κάνει κάποιος τη συγκεκριμένη ερώτηση τα τελευταία 34 χρόνια; Προσωπικά, πρόκειται για κάτι που σκέφτομαι κάθε χρόνο, κάθε φορά που καταφτάνει αυτή η μέρα, η 14η Ιουνίου. Σκέφτομαι πόσο πολύ άλλαξε τον τρόπο που αντιμετώπισα τον αθλητισμό και δη το μπάσκετ τα επόμενα χρόνια. Πόσο πολύ επηρέασε τη ζωή μου.
Να με συμπαθάει ο Παναγιώτης Φασούλας, αλλά δεν είχε δίκιο, όταν αναρωτιόταν εκείνες τις ημέρες του EuroBasket ενώπιον της κάμερας της ΕΡΤ (και παρακολουθώντας τον Γκάλη να παίζει τάβλι στο ξενοδοχείο) πώς κάτι τόσο «ασήμαντο» για τη ζωή κάποιου τρίτου, όπως το μπάσκετ, έβγαλε τόσο κόσμο στους δρόμους. Τόσα χρόνια μετά, η απάντηση είναι γνωστή.
Το EuroBasket του 1987, για όσους είχαν την τύχη να το βιώσουν τουλάχιστον, ήταν κάτι ξεχωριστό. Ήταν ένα γεγονός που όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα μνημονεύεται ως μια αθλητική επανάσταση, ως η πρώτη φορά που ο Έλληνας βγήκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει, να γιορτάσει, να χαρεί, ακόμα κι αν δεν είχε καμία απολύτως συμμετοχή σε αυτό. Η ζωή του, πάντως, αποκλείεται να μην επηρεαζόταν μετά τον τελικό με τη Σοβιετική Ένωση και τις βολές του Καμπούρη, έστω και στο ελάχιστο.
Δεν έχει σημασία αν εκείνο το δεκαήμερο του Ιουνίου ήσουν 5 ετών ή 20. Αν ήσουν αθλητής μπάσκετ, στίβου ή ποδοσφαίρου. Εάν ήσουν στο γραφείο Τύπου της διοργάνωσης ή έγραφες για βόλεϊ σε κάποια εφημερίδα. Αν ήσουν στο ΣΕΦ τη βραδιά του τελικού ή παρακολουθούσες το παιχνίδι από ένα φιλικό σπίτι ή σε μία καφετέρια. Το Eurobasket του 1987 δεν θα μπορούσε να περάσει και να μην σε ακουμπήσει. Ο αντίκτυπος του ήταν μαζικός. Ασύγκριτος. Μεγαλύτερος από οποιοδήποτε άλλο αθλητικό γεγονός έχει υπάρξει στη χώρα μας. Μεγαλύτερος από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ναι, ακόμα και από το Euro του 2004.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήμουν φίλος του μπάσκετ μέχρι το 1987. Όπως και κάθε άλλο παιδί που μεγάλωσε σε «ποδοσφαιρικό» περιβάλλον, τα παραγεμισμένα μπουκαλάκια πορτοκαλάδας έμαθα να κλωτσάω κι εγώ στα διαλείμματα του σχολείου. Το 1987 το άλλαξε αυτό. Άρδην. Και βάζω στοίχημα ότι ανάλογες “ιστορίες” έχουν να πουν χιλιάδες άλλοι από εκείνη την εποχή.
Όπως το μπάσκετ μπήκε στη ζωή του υπογράφοντος, έτσι απλά, σε ένα βράδυ, κάτι ανάλογο συνέβη και σε χιλιάδες άλλα παιδιά, έφηβους, 20άρηδες εκείνης της εποχής. Παιδιά που δεν είχαν πιάσει μπάλα στα χέρια τους, γράφτηκαν στην ομάδα της γειτονιάς τους. Όλο το μπάσκετ άλλαξε ρότα από εκείνη τη βραδιά και ύστερα. Η Ελλάδα γέμισε μπασκέτες και γήπεδα. Και τα γήπεδα γέμισαν με αθλητές. Το μπάσκετ γέμισε με επιτυχίες. Μετάλλια. Τίτλους.
Για τον καθέναν από εμάς, υπάρχει πάντα κάτι που λειτουργεί σαν σπινθήρας στη ζωή μας. Πρόκειται για αυτό το “κάτι” που θα καθορίσει τα επόμενα χρόνια της ζωής μας και είτε το γνωρίζουμε εκείνη τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, είτε όχι, κάποια στιγμή το συνειδητοποιούμε. Μπορεί να είναι ένα γεγονός. Μία πρόταση. Μία σχέση. Ε, λοιπόν, το Eurobasket του 1987 έπαιξε το ρόλο σπινθήρα για εκατομμύρια Έλληνες.
Εσύ, λοιπόν, που διαβάζεις, πού ήσουν το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987; Και μην πεις ότι δεν σε επηρέασε καθόλου. Δεν θα σε πιστέψω.