Μπουντούρης: «Συχνά το ύφος δείχνει και το ύφος, αφορμή μια τηλεοπτική εμφάνιση»

Ο Νίκος Μπουντούρης ενώ έριξε βολές κατά ριπάς κατά πολιτικού προσώπου σε ποστ που έκανε στο FB.

Δεν το κατονόμασε όμως. Μίλησε για πρόσωπο που έκανε τηλεοπτική εμφάνιση, αλλά δεν θέλησε να μιλήσει με ονόματα.

Πολλοί ίσως πουν ότι έκανε αναφορά στην χθεσινή εμφάνιση του Γενικού Γραμματέα Πολιτικής Προστασίας, ΝίκουΧαρδαλιά, σε τηλεοπτική εκπομπή, αλλά εμείς δεν το υιοθετούμε αυτό, καθώς ο Νίκος Μπουντούρης δεν κατονόμαστε τον πολιτικό στον οποίο έριξε τα καρφιά του.

Αναλυτικά ο Νίκος Μπουντούρης έγραψε στο ποστ που έκανε:

ΣΥΧΝΑ ΤΟ ΥΦΟΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΟΣ.  ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΉ ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Κύριοι ΥΠΕΎΘΥΝΟΙ , πολιτικοί. Όταν βλέπεις έναν αθλητή να θέλει να κατέβει στον δρόμο κάτι δεν γίνεται σωστά. Όταν ουρλιάζει από απόγνωση πρέπει να σκεφτείς γιατί. Γιατί άνθρωποι που έχουν μάθει να ακούν, να σέβονται, να πειθαρχούν, να συνεργάζονται, να πιστεύουν σε αξίες και να δουλεύουν για αυτές φτάνουν στα όρια τους;

Δεν έχουν αντοχές όπως και οι άλλοι που δοκιμάζονται;

Όχι δεν είναι αυτό. Η αντοχή στα δύσκολα είναι χαρακτηριστικό των αθλητών. Επίσης είναι ευαίσθητοι για τα προβλήματα του λαού  γιατί προέρχονται από τον λαό.

Αυτό όμως που δεν μπορούν να δεχτούν είναι η αδιαφορία και η έλλειψη προγράμματος.

Οι αθλητές και το αθλητικό κίνημα γενικότερα αποτελούν ένα από τα πιο ευαίσθητα και συναισθηματικά κομμάτια της κοινωνίας. Χωρίς αυτό το συναίσθημα δεν μπορεί να υπάρξει αθλητισμός. Ο αθλητισμός αναδεικνύει ανθρώπινες αξίες και ιδανικα, που εσείς τσαλακώσατε και ποδοπατήσατε, ξεχνώντας μια βασική αξια για την κοινωνία. Τον σεβασμό.

Και αυτοί τώρα οι άνθρωποι είναι στον δρόμο;

Μπορεί μερικοί να διαφωνούν με τον τρόπο, άλλοι να χαμογελάνε και λίγο ειρωνικά πίσω από το γραβατομένο γραφείο για την συναισθηματική υπερβολή και άλλοι απλά να μην ασχολούνται. Μπορεί να έχουν πολύ δουλειά ρε αδερφέ-σε αντίθεση με αυτούς στον δρόμο.

Μπορεί να διαφωνώ και εγώ. Μπορεί να μην επέλεγα αυτόν τον τρόπο διαμαρτυρίας. Όμως όταν το παιδί μου είναι στον δρόμο σαν τρελός, όταν ο αδερφός μου ουρλιάζει, όταν ο πατέρας μου  κλαίει, οφείλω αν μη τι άλλο να τον ακούσω με σεβασμό.

Θα κατέβω στον δρόμο μαζί του να του μιλήσω και να του εξηγήσω. Για το δίκιο του και για το  άδικο του.

Και αν θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου ΥΠΕΥΘΥΝΟ να του δώσω ένα πρόγραμμα, μια προοπτική. Ακόμα και ένα χαμόγελο ζεστασιάς, μια παρηγοριά. ΤΟ ΥΦΟΣ ΣΥΧΝΑ ΔΕΊΧΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Όταν οι ΥΠEΎΘΥΝΟΙ στο πρόσωπο του νέου, της γιαγιάς, του πατέρα, που φωνάζει στον δρόμο δούνε την δική τους οικογένεια, τότε θα γίνουμε καλύτερη κοινωνία.

Υ. Γ. Λόγω ύφους και ήθους δεν αναφέρω ονόματα. Εσύ ξέρεις.

TO POST ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΥΝΤΟΥΡΗ