Οφείλω να ξεκινήσω με μια αλήθεια. Δεν ζούσα εκείνη την ιστορική ημέρα, οπότε δεν μπόρω να γράψω και να μεταφέρω το παλμό και τον αντίκτυπο εκείνης της μεγάλης νίκης απέναντι στη Σοβιετική Ένωση στον απόλυτο βαθμό.
Το μόνο που μπορώ έτσι να αποτυπώσω και να εκφράσω είναι η επιδραστικότητα της 14ης Ιουνίου και την κατάκτηση του Eurobasket 1987 από το Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Καμπούρη και τα άλλα παιδιά. Μια επιδραστικότητα που κατά τα φαινόμενα είναι μεγαλύτερη από την αντίστοιχη ίσως του Euro 2004 ή και ένα χρόνο αργότερα του Eurobasket το 2005.
Χάρη στη διαδρομή αυτών των παιδιών το 1987 σε ένα κατάμεστο ΣΕΦ, ο Έλληνας βγήκε στο δρόμο και πανηγύρισε για το μπάσκετ για το θαύμα εκείνου του Ιουνίου. Το DNA του βάφτηκε πορτοκαλί όπως και η μπάλα και έτσι δικαιωματικά από τότε το μπάσκετ έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας, στην καθημερινοτητά μας.
Kαι πάμε λίγο στα αγωνιστικά. Η Ελληνική ομάδα μετά και τη νίκη στον αγώνα-χιαστί κόντρα στους Ιταλούς δεν είχε να χάσει απολύτως τίποτα ήταν πιο χαλαρή και είχε ως σκόπο και μόνο να το διασκεδάσει.
Έτσι και έγινε ο πίνακας του σκορ το βράδυ εκείνο με τους Σοβιετικούς γράφει 103-101 και φυσικά είναι υπέρ των Ελλήνων. Ήρωες όλοι. Ο ”τίμιος γίγαντας” Αργύρης Καμπούρης, ο Νίκος Γκάλης με 40 πόντους, ο Παναγιώτης Γιαννάκης που έκοβε και έραβε εκτελεστικά και δημιουργικά. Όλοι μα όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου.
Έκτοτε άλλαξε ο μπασκετικός χάρτης και κυρίως ο μπασκετικός χάρτης της χώρας μας. Η Εθνική έγινε η Επίσημη Αγαπημένη και αυτό είμαι σίγουρος πως δεν θα αλλάξει ποτέ. Γιατί δεν θα αλλάξει; Γιατί θα θυμόμαστε για πάντα εκείνη την μέρα. Έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε. Όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον αγώνα αυτό.
Τόσο απλά. Τόσο λιτά.