Αυτή τη χρονική στιγμή, 3 Έλληνες προπονητές που ζουν και πορεύονται στο εξωτερικό -εδώ και χρόνια- έχουν γόνιμες πιθανότητες κατάκτησης ενός ευρωπαϊκού τίτλου με τις ομάδες τους!
Δεν είναι μόνο θέμα budget, δεν είναι μόνο θέμα πληρότητας των ρόστερ τους, δεν είναι μόνο θέμα νοοτροπίας της χώρας που τους φιλοξενεί.
Οι Έλληνες αποδεικνύουν περίτρανα για ακόμα μια φορά πως όταν γίνεται λόγος για μπάσκετ, η απάντηση μπορεί να αποτυπωθεί στα… ελληνικά, όσο παράξενο και αν φαντάζει, δεδομένης της προβολής τους αλλά και της κριτικής -κυρίως αρνητικής- την οποία αντιμετωπίζουν από τα πρώτα βήματά τους κιόλας στα πλάτη του κόσμου μας.
Δημήτρης Πρίφτης
Ο Δημήτρης Πρίφτης είναι ένας από τους λίγους head coaches της Γηραιάς Ηπείρου που έχουν ξεκινήσει πριν τα 30 τους χρόνια την ενασχόλησή τους με την προπονητική, αφού ήδη από τα 27 του χρόνια είχε εκκινήσει να θέσει τις ράγες για ένα τραίνο, το οποίο φτάνει επιτέλους στον προορισμό του, την καταξίωση.
Παρότι ξεκίνησε το ταξίδι του από το γυναικείο μπάσκετ, σύντομα έφτασε και στο ανδρικό, στο οποίο και παραμένει μέχρι και σήμερα με περίπου 20 χρόνια στις πλάτες του συνολικά αλλά και 10 σχεδόν ως πρώτος.
Εν γένει, είχε περάσει από 12 ομάδες της χώρας μας μέχρι και το 2017, όταν πήρε τη δύσκολη απόφαση να αφήσει την Ελλάδα για χάρη της Ρωσίας και της Unics Kazan, την οποία τιμάει με την παρουσία του μέχρι και σήμερα.
Ουσιαστικά, όταν ανέλαβε, βρήκε μια ομάδα που ήταν στην 5η θέση της βαθμολογίας (15-9), και μέσα σε 3 ολοκληρωμένες σεζόν, έχει καταφέρει να την οδηγήσει δις στα ημιτελικά, πετυχαίνοντας περισσότερες από 20 νίκες τη χρονιά (72.9% ποσοστό επιτυχίας).
2018: 3ος (22-2/ έχασε στα ημιτελικά)
2019: 3ος (21-5/ έχασε στα ημιτελικά)
2020: 4ος (12-6/ μόνο κανονική διάρκεια λόγω πανδημίας)
Φέτος όμως, διανύει την καλύτερη σεζόν του στη Ρωσία, αφού οδηγεί την Unics εκ του ασφαλούς τόσο στη VTB United League όσο και στην Ευρώπη, όπου λίγες ημέρες πριν κατάφερε να αποκλείσει την πανίσχυρη Virtus Bologna των Milos Teodosic και Marko Bellineli και φτάσει στο μεγάλο τελικό της διοργάνωσης, όπου θα αντιμετωπίσει τη γαλλική Monaco!
Στο πρωτάθλημα βρίσκεται αυτή τη στιγμή στην 2η θέση (15-5 ρεκόρ/ χρωστάει 2 παιχνίδια) και αποδεικνύει πως τόσο ο ίδιος όσο και το ελληνικότατο team του (Νίκου, Σίμτσακ, Γλάρος/ Καϊμακόγλου, Okaro White, Jordan Theodore) θα άξιζαν φέτος το κάτι παραπάνω!
Στέφανος Δέδας
Μετά από 7 σεζόν στην αγαπημένη του Θεσσαλονίκη -τη μία ως πρώτος προπονητής (ΜΕΝΤ/2004-05), ο Στέφανος Δέδας πήρε την απόφαση να γυρίσει την Ελλάδα και τις πλαγιές της, βρίσκοντας ένα σπίτι για 3 χρόνια στην Κρήτη και τους πάγκους των ΟΦΗ (πρώτος) και Ρεθύμνου πριν γυρίσει ξανά στη συμπρωτεύουσα και τον Άρη.
Το 2011 αποφάσισε να αλλάξει παραστάσεις και να χτίσει ένα λαμπρό όνομα και εμπειρίες στο εξωτερικό, όπου διετέλεσε ως βοηθός σε -κατά σειρά- Ρωσία (Spartak St. Petersburg) και Τουρκία (Gaziantep).
Γρήγορα κατάφερε να ξεχωρίσει στη γείτονο χώρα για την προσήλωσή του στο άθλημα αλλά και την εξυπνάδα του σε αυτό, με αποτέλεσμα η διοίκηση της Gaziantep να του προτείνει τη θέση του πρώτου τεχνικού της το 2015, όταν αποχώρησε ο Jure Zdovc για λογαριασμό της ΑΕΚ (θα αντικαταστούσε τον Dragan Sakota/3η θέση στο πρωτάθλημα).
Στα δύο χρόνια παραμονής του στη δυτική μεριά της Τουρκίας, κατόρθωσε να ωθήσει ένα σύλλογο που είχε τερματίσει 10ος δύο σερί σεζόν στην 8η και την 7η θέση της λίγκας, ενώ ταυτόχρονα μέχρι και τον γύρο των 16 του FIBA Europe Cup.
Αποδεικνύοντας πλέον πως το μέλλον του ως ένας βοηθός έχει πεθάνει, έψαχνε το επόμενο χαρτί στην καριέρα του.
Στην τελική φάση της διοργάνωσης, που θα φιλοξενηθεί στη Ρωσία και το Nizhegorodskiy Dvorets Sporta Profsoyuzov της Nhiznhy Novgorod, καλείται να ξεπεράσει το εμπόδιο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας και κατόχου του BCL, San Pablo Burgos, και σίγουρα οι πιθανότητες δεν είναι μαζί του.
Αλλά πότε ήταν;
Ωστόσο, οι δυο τους, μαζί με τον Δημήτρη Ιτούδη που πιθανότατα θα βρεθεί σε ακόμα ένα Final Four με την CSKA Moscow (δεν έγινε ειδική αναφορά τόσο επειδή το Brandname του είναι τεράστιο και δε χρειάζεται συστάσεις, αλλά και επειδή δεν έχει επικυρωθεί η συμμετοχή του στο FF), συνθέτουν τα κομμάτια του ελληνικού παζλ προπονητικής της φετινής ευρωπαϊκής σεζόν, αφού αναμένεται να διεκδικήσουν 3 τρόπαια 3 διαφορετικών αποχρώσεων (EuroLeague, EuroCup, BCL).
Δεν είναι όμως, οι μοναδικοί Έλληνες τεχνικοί σε μεγάλο επίπεδο!
Μπορεί να μην κατάφεραν φέτος να είναι καταλυτικοί στο στερέωμα της Γηραιάς Ηπείρου, αλλά ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει τη συνεισφορά των Γιώργου Μπαρτζώκα, Ηλία Παπαθεοδώρου και Γιάννη Σφαιρόπουλου, που έχουν φτάσει συνολικά σε 4 τελικούς από το 2012 σε EuroLeague και BCL;
Παράλληλα, αν και βρίσκονται σε χαμηλότερο βεληνεκές ανταγωνισμού προφανώς, οι Μάκης Γιατράς, Χρήστος Σερέλης και Άρης Λυκογιάννης προσπαθούν και εξελίσσονται συνεχώς, με την τάση εκσυγχρονισμού στο παιχνίδι των ομάδων τους και το πάντρεμά της με την πιο… ελληνική χροιά, ενδέχεται να τους οδηγήσει σίγουρα στο επόμενο βήμα -χωρίς απαραίτητα να αλλάξουν σύλλογο.
Την ίδια στιγμή, ο Φώτης Κατσικάρης και η αγάπη του για την Ισπανία και την ACB της, αλλά και το άθλημα -το οποίο του έδωσε τη δυνατότητα να βρεθεί ακόμα και στο ΝΒΑ και τους Utah Jazz– πάντοτε θα είναι παρόντες στο ευρύ κλιμάκιο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, με το ελληνικό στοιχείο να γίνεται ένα με το ιβηρικό.
Αναλυτικά οι χώρες των προπονητών σε κάθε μια από τις 3 μεγαλύτερες διοργανώσεις της ηπείρου:
EuroLeague
Ισπανία: 4
Ελλάδα: 3
Ιταλία: 2
Μαυροβούνιο: 2
EuroCup
Σερβία: 4
Ελλάδα: 3
Ισπανία: 3
Ιταλία: 3
Μαυροβούνιο: 3
Σλοβενία: 3
ΒCL
Τουρκία: 3
Ισπανία: 3
Eλλάδα: 2
Γερμανία: 2
Ιταλία: 2
Συνολικά (+ όσοι δεν συμπεριλήφθηκαν):
Ισπανία: 10
Ελλάδα: 8
Ιταλία: 7
Σερβία, Μαυροβούνιο: 5
Αναλυτικά οι συμμετοχές των Ελλήνων προπονητών στην τελική τετράδα των διοργανώσεών τους από το 2015:
EuroLeague
2015: 2
2016: 2
2017: 2
2018: 1
2019: 1
EuroCup
2015: 0
2016: 0
2017: 1
2018: 0
2019: 1
BCL
2017: 0
2018: 0
2019: 0
2020: 1
2021: 1
Συνολικά λοιπόν, στις τελικές τετράδες των ευρωπαϊκών θεσμών από το 2015 έχουν συμμετάσχει 12 διαφορετικές ομάδες με Έλληνα προπονητή με τις 2 εξ αυτών να μετουσιώνονται και σε τρόπαιο (Δημήτρης Ιτούδης δις). Αυτό το ποσό αναλογεί στο 20% των συνολικών συμμετοχών ή το 1/4 τους δηλαδή!
Καθόλου άσχημα για μια χώρα που περνάει απαρατήρητη στο κομμάτι της προπονητικής, σωστά;