“Συγχαρητήρια σε όλους για την πρόκριση και κανείς δε μπορεί να μειώσει την προσπάθεια και την επιτυχία τους. Μόνο που το μπάσκετ στην Ελλάδα πρέπει να «τρέξει» αλλιώς θα υπάρξει μεγάλο θέμα”. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Ας μην είμαστε ισοπεδωτικοί ούτε ν’ αφορίζουμε την προσπάθεια των παικτών και των προπονητών. Κάθε διαδικασία «παραθύρων» είναι δύσκολη, γεμάτη ερωτηματικά κι εκπλήξεις που ΕΥΤΥΧΩΣ δεν έχουν αγγίξει την Εθνική μας ομάδα.
Παρά το «ευτυχώς» όμως, θα πρέπει κάποια στιγμή να βρεθεί λύση ώστε να σταματήσει να παρουσιάζει αυτή την εικόνα το ευρωπαϊκό μπάσκετ μέσα στη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου. Ο Ποτζέκο είπε το πιο σωστό: «Αν δεν πάει η Ελλάδα στο Παγκόσμιο ποιος θα πει στους Φιλιππινέζους ότι ο Αντετοκούνμπο αποκλείστηκε σε κάτι προκριματικά;». Στα οποία ουσιαστικά δε συμμετείχε!
Η ουσία είναι ότι ο Αντετοκούνμπο και ο Γιόκιτς θα είναι στο Παγκόσμιο, αλλά παλαιότερα δεν είχε γλιτώσει το κάζο η εν δυνάμει, τότε, πρωταθλήτρια Ευρώπης, η Σλοβενία του Ντόντσιτς που δεν ήταν παρούσα στο Παγκόσμιο του ’19. Αυτή η ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ θα πρέπει να σταματήσει, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που έχει αποχωρήσει ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ, εκείνος που την προκάλεσε: Ο Μπερτομέου, με την αδιαλλαξία, την αλαζονεία και τον εγωκεντρισμό του.
Δεν είναι τίποτα να βρεθούν δύο εβδομάδες μέσα στην αγωνιστική σεζόν. Ο κόσμος θέλει να βλέπει την Εθνική ομάδα της χώρας του, αλλά με την κανονική σύνθεση.
Η Ελλάδα, λοιπόν, έχει το απόλυτο στη διαδικασία των «παραθύρων» έστω κι αν παρουσιάζεται με σύνθεση ανάγκης στη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων. Κανονικά θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε γι’ αυτό καθώς θα μπορούσε κάποιος να πει ότι πιστοποιείται το βάθος. Δεν είναι έτσι. Μιλάμε για παραμορφωτικό καθρέπτη.
Η αλήθεια είναι, πέρα από τα ΜΠΡΑΒΟ στους συντελεστές των προκρίσεων που έφεραν εις πέρας τις πολύ δύσκολες αποστολές, ότι το ελληνικό μπάσκετ ασφαλώς και χρειαζόταν την 5η συνεχόμενη συμμετοχή σε Παγκόσμιο ώστε να δηλώσει παρουσία σε ακόμα μια μεγάλη διοργάνωση. Όμως, πολύ περισσότερο χρειάζεται να εξασφαλίσει και το μέλλον του.
Στο εσωτερικό η κατάσταση δεν είναι καθόλου θετική και περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα του πλάνου της Ομοσπονδίας στις μικρές ηλικίες. Δεν έχω καμία αμφιβολία για το όραμα και τις προθέσεις των υπευθύνων. Εκείνο που με φοβίζει περισσότερο είναι η (αξεπέραστη) ελληνική νοοτροπία.
Είναι δεδομένο ότι το μπάσκετ στην Ελλάδα δε θα φτιάξει από τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και την Basket League (σοβαροί να είμαστε) αλλά από τη βάση του, από τις μικρές κατηγορίες και ΚΥΡΙΩΣ τις μικρές ηλικίες.
Εκεί γίνεται όλη η «δουλειά» (καθόλου τυχαία ή άστοχα τα εισαγωγικά) αφού τότε διαμορφώνεται η λογική, η νοοτροπία και ο χαρακτήρας των αθλητών και φυσικά δίνεται η κατεύθυνση.
Σε πρώτη φάση- και παρά το σχετικό μέτρο περιορισμού που πήρε η ΕΟΚ όπου βέβαια και βρέθηκαν παράθυρα- θα πρέπει να σταματήσει η «αφαίμαξη» ταλέντων από τις μικρές ομάδες και το απίστευτο φαινόμενο της δημιουργίας ομάδων σε παιδικά κι εφηβικά από μεταγραφές. Είναι απαράδεκτο, τραγικό, αντιπαιδαγωγικό, είναι λάθος.
Φοβάμαι ότι πάντα θα βρίσκονται «παράθυρα» αλλά το βέβαιο είναι ότι θα πρέπει η Ομοσπονδία να ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ολοκληρωτικά αυτά τα «μικρά σωματεία» και πολύ περισσότερο τους αθλητές.
Απ’ εκεί και πέρα θα πρέπει επιτέλους να διαμορφώσουμε την ελληνική σχολή μπάσκετ, να δούμε τι πρέπει να παίξουμε και τέτοια κατεύθυνση να δοθεί από τις μικρές ηλικίες. Αυτό που γίνεται δεν έχει νόημα: Με τόσες ακαδημίες, τόσα camp, τόσους personal, τόσα συσσωρευμένα 15χρονα και 16χρονα σε μανατζερικά γραφεία θα έπρεπε ήδη να έχουμε έτοιμους Διαμαντίδηδες και Σπανούληδες.
Και τώρα τους έχουμε αλλά μόνο στα λόγια. Αυτή η «περαντζάδα» των μανατζαραίων και η ασύδοτη δράση τους ΠΡΕΠΕΙ να σταματήσει. Ολοκληρωτικά.
Πολύ δε περισσότερο θα πρέπει να επιστρέψουμε στα βασικά. Να μάθουν τα παιδιά να σουτάρουν σωστά, να τρέχουν σωστά, να έχουν ταχύτητα σε σκέψη και πόδια. Δεν είναι δύσκολο, έξυπνα παιδιά έχει η νέα γενιά, κατεύθυνση χρειάζονται.
Να μπει ένα τέλος στον κενό ναρκισσισμό περί «ελληνικού dna και σκεπτόμενου μπάσκετ» διότι και στις άλλες χώρες σκέπτονται όταν παίζουν μπάσκετ κι επίσης είναι καλοί και στην άμυνα. Εμείς αντιθέτως για να δικαιολογήσουμε το αναχρονιστικό μπάσκετ στο οποίο έχουμε μείνει ώστε να επιβιώνουν διάφοροι δήθεν μέντορες, αντί να ταιριάξουμε τα καλά στοιχεία των άλλων στα δικά μας, αντιθέτως τα απορρίπτουμε χάρην του δικού μας- δήθεν- σκεπτόμενου.
Αυτή τη στιγμή κυριαρχεί μια δύσκολη κατάσταση, απότοκο μιας κατάστασης ετών όπου ο Έλληνας μπασκετμπολίστας απαιτεί χωρίς να δικαιολογεί. Ακόμα και το πολυσυζητημένο των 6+6 (που έγινε 7) στην επαγγελματική κατηγορία δε λειτουργεί ως κίνητρο αλλά ως ευκαιριακή κατάσταση λόγω ελληνικής ταυτότητας.
Προσωπικά είμαι αισιόδοξος, βλέπω ενέργειες από τη νέα διοίκηση της ΕΟΚ που όμως- ταπεινή μου άποψη- θα πρέπει να γίνει πολύ πιο δυναμική και ίσως θα πρέπει να «στενοχωρήσει κόσμο» για να προχωρήσει. Θεωρώ ότι έχει πνεύμα συνεργασίας και συνεννόησης αλλά δεν είμαι βέβαιος αν οι «πρωταγωνιστές» όλων των παραπάνω παθογενειών διέπονται από το ίδιο πνεύμα.