28 Απριλίου 2012.
Οι Chicago Bulls είναι εξαιρετικοί κόντρα στους Philadelphia 76ers στο Game 1 της πρώτης φάσης των Playoffs, και με 1:25 να απομένει για το φινάλε της αναμέτρησης έχουν ήδη «κλειδώσει» τη νίκη, προηγούμενοι με 99-87.
Με τη διαφορά να μην έχει πέσει κάτω από τους 12 πόντους, οι βασικοί παίκτες των «Ταύρων» είναι ακόμα παρόντες.
3 δευτερόλεπτα αργότερα, το μέλλον τους είχε καταστραφεί!
Ο Derrick Rose, o -νεότερος από καταβολάς λίγκας- MVP της περασμένης χρονιάς πατάει με περίεργο τρόπο στο παρκέ και διαλύει το γόνατό του.
Η συνέχεια αιματηρά γνωστή.
Το παιδί γέννημα θρέμμα του Σικάγο δε βρήκε ποτέ ξανά τη σπιρτάδα, τη ζωντάνια και το θράσος του, με τους τραυματισμούς να διαδέχονται ο ένας τον άλλο, με αποτέλεσμα μέχρι και σήμερα να μην έχει αγγίξει ξανά τα τότε στάνταρς του. Έκτοτε, οι Bulls δεν έχουν καταφέρει να μπουν στα playoffs 4 φορές σε 8 χρόνια, ενώ έχουν περάσει από τον πρώτο γύρο μόνο τις σεζόν 2012-13 και 2014-15 (συνολικό ρεκόρ: 11-13).
13 Απριλίου 2021.
Με 50 δευτερόλεπτα και με το σκορ στο 111-104 κατά των Denver Nuggets, oι Nikola Jokic, Michael Porter Jr και Jamal Murray -που μόλις είχε επιστρέψει από απουσία 4 ματς εξαιτίας οιδήματος στο γόνατο- είναι ακόμα στο παρκέ.
Τότε, ο Καναδός PG πατάει απότομα στο παρκέ και από τις αντιδράσεις του είναι εύκολα αντιληπτό πως υποφέρει, με τους φόβους για μια τρανή ζημιά να περιστρέφονται στον αέρα του Colorado.
Λίγες ώρες μετά, ανακοινώθηκε με κάθε επισημότητα από την ίδια την ομάδα πως ο Murray υπέστη ρήξη χιαστού και θα χάσει το εναπομείναν μέρος της σεζόν, κάτι που δυνητικά «βολεύει» την εθνική μας ομάδα εν όψει προολυμπιακού τουρνουά.
Αξίζει ωστόσο να χαίρεται κάποιος με ένα θρυμματισμένο πόδι;
Αξίζει ωστόσο στο βωμό της νίκης και του πρωταθλητισμού να πεθαίνουν καριέρες και μέλλον;
Σαφώς και άμα έβγαζε ο coach Malone τον Μurray με το παιχνίδι -πολύ- τυπικά εν δράσει, θα τα… άκουγε.
Αξίζει όμως, αυτή η άποψη για να φθείρει την ορθότητα του «ΟΚ, χάσαμε, αλλά θα συνεχίσουμε μαζί στον επόμενο αγώνα»;
Αξίζει όμως, οι όποιες φωνές των Jokic- Murray να επισκιάσουν την προσοχή και την επαγρύπνηση που απαιτείται από ένα προπονητικό team;
Δε γίνεται αυτές οι ερωτήσεις εκ του ασφαλούς. Δεν κρίνεται η υπόθεση από το αποτέλεσμα. Δεν ήταν αναγκαίο να υποφέρει ένας συνάνθρωπος για να αφαιρεθούν τα πέπλα του ανθρώπου από τις λέξεις του κειμένου.
Οι αριθμοί είναι εναντίον του.
Πόσα garbage times έχουν γίνει άλλωστε, όπου κανείς δε χτύπησε;
Τα περισσότερα garbage times σφύζουν από υγεία.
Μαθηματικά, τι μπορεί να πάει στραβά σε ένα μόλις λεπτό;
Λειτουργικά, τα πάντα!
Αξίζει το ρίσκο; Αξίζει η αμέλεια; Αξίζει ο ωχαδελφισμός;
Δεν αξίζει τίποτα από αυτά.
Καμία κρεμάλα δε στήνεται για κανέναν προπονητή.
Καμία θηλιά δεν συντάσσεται μέσα από αυτές τις λέξεις για κανέναν λαιμό.
Καμία καταπακτή δεν θα τον σκεπάσει κιόλας.
Απλά ας αναρωτηθούμε και ας κρίνουμε για μια φορά -όχι με βάση το αποτέλεσμα- αλλά με τις πιθανότητες.
Και αν αυτή του να προκύψει ένας σοβαρότατος τραυματισμός σε παίκτη που μετράει 21 πόντους, 4 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 1 κλέψιμο ανά 36 αγωνιστικά λεπτά επειδή παίζει garbage time απολαμβάνει έστω και ένα 10% στο κάθε μυαλό, τότε ας αποφευχθεί.