Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα αγάπης.
Δε μπορείς να είσαι καλός αν δεν το αγαπάς, αν δε δουλεύεις συνεχώς, αν δεν αποτυγχάνεις.
Είναι ένα δύσκολο άθλημα εκ φύσεως.
Απαιτεί διαρκή επαφή, κινησιολογία όλου του σώματος, κόπωση, πτώση και άμεση άνοδο.
Μπορεί να πατήσεις στραβά και να χτυπήσεις τον αστράγαλό σου, μπορεί να δεχθείς μια δυνατή πάσα και να σταμπουλίξεις τα δάχτυλά σου, μπορεί να φας τόσες απονευρώσεις στα… κρυφά που δε θα μπορείς να περπατήσεις.
Ο Devin Cannady είναι από τους ανθρώπους που δεν αγαπούν το μπάσκετ, το λατρεύουν.
Θα έδινε ό,τι έχει αλλά και ό,τι αποκτήσει στο μέλλον απλά για να έχει την τύχη να ρίχνει μέχρι και τα βαθιά του γεράματα σουτάκια με τους φίλους του στο παιδικό του σπίτι στην Indiana.
Προς το παρόν, δίνει την καρδιά, το πάθος και τη ζωή του.
Ίσως όμως, να μην είναι αρκετά…
Τα παιδικά του χρόνια ήταν ιδιαίτερα δύσκολα και όχι και τόσο «παιδικά».
Το νεαρό αγόρι που είχε ερωτευτεί τις κασέτες του πατέρα του με τα κατορθώματα του Michael Jordan έδωσε γρήγορα τη θέση του σε έναν άγαρμπο έφηβο που έμπλεκε συχνά πυκνά με το νόμο και την τάξη του.
Το μπάσκετ ήταν όμως, το καταφύγιο των στιγμών του και η πορτοκαλί θεά ο αιώνιος έρωτάς του.
Κάθε φορά την αγαπούσε όλο και περισσότερο.
Ακύρωνε εξόδους για να μείνουν μόνοι τους, ξημεροβραδιάζονταν σε ένα σκοτεινό παρακμιακό γηπεδάκι της γειτονιάς του και κάθε τους επαφή θαρρείς πως ήταν καρμικό να συμβεί.
Ακόμα και όταν απεβλήθη από το κολέγιο του Princeton επειδή χτύπησε έναν σεκιουριτά του campus, η θεά ήταν εκεί γι’ αυτόν.
Όταν ανακοινώθηκε πως ο σεκιουριτάς του επιτέθηκε πρώτος, και το κολέγιο τον παρακάλεσε να γυρίσει πίσω στην ομάδα, η θεά ήταν εκεί γι’ αυτόν.
Όταν αποφάσισε να αποχωρήσει οριστικά, η θεά ήταν εκεί γι’ αυτόν.
Και αυτός εκεί γι’ αυτήν.
Η καριέρα του στιγματίστηκε και γνώριζε πολύ καλά και ο ίδιος ότι οι ήδη μειωμένες πιθανότητές του επιλογής στο επερχόμενο Draft -21 ετών, 1.88 μέτρα, μονοδιάστατος- είχαν πολλαπλασιαστεί.
Δεν τα παράτησε.
Κυνήγησε τη μοναδική εναλλακτική λύση που ήταν διαθέσιμη.
Τη G League.
Από το Long Island και τους Nets στη Florida και τους Lakeland Magic, o Cannady ήταν εξαιρετικός, προσπαθώντας να πείσει το αλά Μόρντορ μάτι του ΝΒΑ να καρφωθεί πάνω του έστω και για λίγες στιγμές.
Συνολικά, στην πιο σαρκοφάγα και ανταγωνιστική λίγκα της χώρας, όπου κάθε παίκτης -αντίπαλος ή μη- είναι εχθρός, κατάφερε να μετρήσει 14 πόντους, 4 ριμπάουντ και 3 ασίστ ανά 30 αγωνιστικά λεπτά.
Ήταν άγαρμπος και βιαστικός, είχε κακό shot selection και αποφάσεις.
Αλλά είχε κάτι που λίγοι ακόμα το διέθεταν.
Πείσμα να πετύχει.
Και πέτυχε!
Μετά από 2 ολόκληρα χρόνια στη θυγατρική του ΝΒΑ, ο Cannady πήρε επιτέλους την πολυπόθητη ευκαιρία του, με τους Orlando Magic -σε μια ήδη καμένη για τους ίδιους σεζόν- να του προσφέρουν τη δυνατότητα να αποδείξει την αγάπη που απαιτείται στο μπάσκετ.
Επιτέλους, όλα τα χαμένα ραντεβού, όλη η άγρια εφηβεία, όλα τα άστοχα σουτ ενώθηκαν και έγιναν μια τεράστια επιτυχία στο χαμόγελο του Devin.
Από την Ιndiana στο New Jersey και από εκεί στη Florida, ο Devin φορούσε πάντα το ίδιο ακαταλόγιστο πάθος, την ίδια μανία για εκτόξευση, την ίδια αγάπη για το μπάσκετ.
Στις 22 Απριλίου, πετυχαίνει 17 ολόκληρους πόντους με 64% ευστοχία και καμία βολή κόντρα στους New Orleans Pelicans.
Ήταν ενδεχομένως η καλύτερη στιγμή στη ζωή του το να παίζει κόντρα στο νούμερο 1 του Draft όπου δεν επιλέχθηκε -τον Zion Williamson– και να είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες του γηπέδου!
Οι χτύποι της καρδιάς του κόντευαν να του ξεριζώσουν το στήθος με τόση μανία που χόρευαν και λογικά δε θα κατάφερε καν να κοιμηθεί το βράδυ.
Θα ξενύχτησε στο πλευρό της πρώτης του μπάλας, εκείνης που δε μπορούσε με τίποτα να την αποχωριστεί στο γυμνάσιο, εκείνης που δε μπορούσε να αφήσει από το χέρι, εκείνης που άκουγε πάντα τι συνέβαινε στο μυαλό του, γιατί ήταν η μοναδική σκέψη σε αυτό.
Θα της μιλούσε, θα τη χάιδευε, θα έπαιρνε δύναμη.
Η ζωή όμως -ως άλλο Game Of Thrones– δεν έχει ποτέ happy ending.
3 μόλις ημέρες μετά την τρομερή του εμφάνιση, ο Cannady -που είχε μπει στον αγωνιστικό χώρο λίγα δευτερόλεπτα πριν- προσγειώνεται άσχημα και χτυπάει σοβαρά το δεξί του αστράγαλο, με τις φωνές του να διαλύουν την ησυχία του -σχετικά- άδειου Amway Center.
Αμέσως ο συμπαίκτης του, Mo Bamba -ακόμα ένα παιδί που γνωρίζει την άσχημη πλευρά της ζωής- τρέχει κοντά του, και λίγο μετά φτάνουν και οι γιατροί, αλλά και το ιατρικό φορείο.
Κάπως έτσι, ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει κάθε λεπτό της καθημερινότητάς του στο μπάσκετ, χάνει την εναπομείνασα σεζόν σε ένα από τα γήπεδά του.
Στο μυαλό του, θα ήθελε να γίνει πιο ηρωικά.
Στην πραγματικότητα, έγινε τυπικά, όπως συνέβη σε τόσους άλλους πριν από αυτόν, όπως θα συμβεί σε πολλούς ακόμα μετά από αυτόν.
Αποτελεσματικά, έχασε τη σεζόν.
Ουσιαστικά, κέρδισε ένα νέο Devin, που προσπερνάει κάθε εμπόδιο, κάθε δυσκολία, κάθε πρόβλημα.
Είτε λέγεται αποβολή είτε απόγνωση είτε τραυματισμός.
Σε λίγο καιρό θα γυρίσει, και μπορεί να αλλάξουν πολλά.
Μπορεί να φοβάται περισσότερο, να μην έχει την ίδια ορμή και το ίδιο πάθος.
Αλλά ένα πράγμα δεν θα αλλάξει ποτέ.
Η αγάπη του για ένα άθλημα που τον έχει πάρει στην αγκαλιά του από την ημέρα που γεννήθηκε!