Οι σταρ του ΝΒΑ έχουν μια λάμψη πάνω από το κεφάλι τους, σαν φωτοστέφανο, και μια αναγνωρισιμότητα που ξεπερνάει τους περισσότερους κλάδους.
Όπου και αν βρίσκονται -είτε όταν παίζουν στο γήπεδο είτε όταν περπατούν στο δρόμο- ο κόσμος τρέχει πάνω τους και απαιτεί να γίνει μέρος της ζωής τους έστω και για ένα δευτερόλεπτο.
Φώτα, κάμερες, media.
Κάθε σταρ της λίγκας ξέρει ότι η περσόνα του δεν τελειώνει μετά τον αγώνα, αλλά συνεχίζει να είναι ο δικός του θρύλος για το υπόλοιπο της μέρας. Ξέρει ότι η ιδιωτικότητά του πέθανε πια, ξέρει ότι δεν θα είναι ποτέ ολομόναχος ακόμα και όταν είναι, ξέρει ότι το ίδιο ισχύει και για την οικογένειά του.
Κάποιοι το απολαμβάνουν.
Πολλοί το ανέχονται.
Λίγοι θα ζούσαν ξανά ως άσημοι.
Υπήρχε ωστόσο ένας σταρ που ουδέποτε ενδιαφέρθηκε για όλα αυτά, για το glamour, για το φαίνεσθαι, για τη φήμη.
Τον ένοιαζε μονάχα το είναι.
Και γι’ αυτό συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι -όχι μόνο ένας από τους πιο σπουδαίους παίκτες όλων των εποχών- αλλά και ένας από τους πιο αξιαγάπητους ανθρώπους που πέρασαν από τα παρκέ της λίγκας!
Η γενιά φιλάθλων που γεννήθηκε στο τέλος του 20ου αιώνα έχει ένα ισχυρό μειονέκτημα σε σχέση με τους παλαιότερους.
Δεν κατάφερε να ζήσει αρκετά τους Kevin Garnett, Allen Iverson, Jason Kidd, Steve Nash, Hakeem Olajuwon αλλά και άλλους σταρς που είτε θα έριχναν τις κουρτίνες της αυλαίας τους στις αρχές της νέας χιλιετίας είτε από εκείνο το σημείο μέχρι αυτό της απόσυρσής τους από την ενεργό δράση δεν θα ήταν πια οι ίδιοι ποιοτικά και θεατρικά.
Οι περισσότεροι έχουμε… ενοχλήσει το ποντίκι του υπολογιστή μας πατώντας συνεχώς το repeat στα αντάξια Όσκαρ highlights τους στο YouTube, όλοι μας έχουμε σκεφτεί πόσο δύσκολο -και υπέροχο- θα ήταν να τους μαρκάρουμε έστω και για μια φορά, πόσο σουρεαλιστικό να σκοράρουμε απέναντί τους.
Ωστόσο, υπάρχει ένας παίκτης που είχε τόσο τρανή διάρκεια που η γενιάς μας όχι μόνο τον πρόλαβε, αλλά ήταν εκεί σε πολλά σημαντικά βήματα της καριέρας του.
Υπάρχει ο Tim Duncan!
Όταν ο Garnett είχε καταπονηθεί από τα μπασκετικά γηρατειά, ο Duncan πανηγύριζε τη συμμετοχή του σε 2 συνεχόμενους τελικούς ΝΒΑ -στα 36 και τα 37 του- κόντρα στον θρύλο της εποχής, LeBron James, και τους Miami Heat των Dwayne Wade και Chris Bosh.
Όταν ο Nash αποφάσισε να συνδράμει την προσπάθεια πρωταθλητισμού των Kobe Bryant, Dwight Howard και Pau Gasol με το κύκνειο άσμα του το 2013, ο Duncan τους απέκλεισε εύκολα στον πρώτο γύρο με 4-0, μετρώντας 17.5 πόντους, 7.5 ριμπάουντ, 1.5 κλέψιμο και 1 τάπα στα 36 του χρόνια (ο Black Mamba είχε απωλέσει τη σεζόν μόλις 3 παιχνίδια πριν, όταν θρυμμάτισε τον αχίλλειο τένοντά του και δεν αγωνίστηκε στη σειρά).
Για κάθε «όταν», είχε μια ρυθμική απάντηση.
Ένας παίκτης τόσο πλήρης, που είχε αναγκάσει τον θηριώδη και αλαζόνα Shaquille O’ Neal να δηλώσει πως:
«Αν ο Duncan σκόραρε και τρίποντα, όλοι θα πηγαίναμε σπίτι μας».
Ένας παίκτης που πήγε σε μια ομάδα που μέχρι τότε δεν είχε να επιδείξει απολύτως τίποτα στα βινύλια της ιστορίας -τους San Antonio Spurs- και όταν αποσύρθηκε την είχε οδηγήσει σε 5 πρωταθλήματα, ούσα η μεγαλύτερη δυναστεία μετά τους Chicago Bulls των Michael Jordan- Scottie Pippen- Phil Jackson.
Ένας παίκτης που ποτέ δε μίλησε, μόνο έπραττε.
Μπορούσες να τον βρίσεις, να του δώσεις συγχαρητήρια, να τον χτυπήσεις, αλλά αυτός θα είχε το ίδιο κενό πρόσωπο, την ίδια άδεια ματιά, την ίδια συγκέντρωση.
Στο τέλος της ημέρας, δεν είναι ο πιο ο αγαπητός Power Forward στην ιστορία του ΝΒΑ, με τους Garnett, Nowitzki, Malone και Barkley να έχουν μια πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά της πλειονότητας των απανταχού κοινωνών της κορυφαίας μπασκετικής λίγκας.
Αλλά ίσως να είναι «απλά» ο καλύτερος!
Χρόνια πολλά, σπουδαίε Timmy!
Ο Tim Duncan και το κολυμβητήριο που έσωσε το μπάσκετ
Μπορεί πλέον να είναι γνωστός ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες στην ιστορία του ΝΒΑ -μετρώντας 5 πρωταθλήματα, 3 FMVP, 2 MVP, 15 All Star Games, 15 All NBA κλήσεις, 15 All Defensive κλήσεις, ROY, αλλά και 26.490+ πόντους, 15.000+ ριμπάουντ, 4.000+ ασίστ, 1.000+ κλεψίματα και 3.000+ τάπες– αλλά δεν επρόκειτο ποτέ να ασχοληθεί με το μπάσκετ!
Μεγαλωμένος στις αμερικάνικες Παρθένους Νήσους, ο νεαρός Tim ξεκίνησε τη ζωή του αγαπώντας το κολύμπι, στο οποίο μάλιστα ήταν και πολύ καλός.
Και πώς να μην είναι μάλιστα, όταν οι δύο μεγαλύτερες αδερφές του, η Cheryl και η Tricia, ήταν τρομερές κολυμβήτριες στα νιάτα τους, με τη δεύτερη μάλιστα να συμμετέχει και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στη Σεούλ!
Έτσι, η αγάπη του μεγάλωνε όλο και περισσότερο κάθε νέα ημέρα, με αποτέλεσμα να είναι ένας από τους βασικούς υποψηφίους των ΗΠΑ για την εκπροσώπησή τους στην επόμενη Ολυμπιάδα, αυτή της Βαρκελώνης, το 1992.
Ωστόσο, η μοίρα μάλλον δεν είχε ανάλογα σχέδια για τον Big Fundamentals…
Το 1989, το κολυμβητήριο όπου έκανε προπονήσεις ο Tim Duncan θρυμματίστηκε από τον τυφώνα Hugo, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να κάνει προπονήσεις στη θάλασσα.
Όμως, ο τρανός του φόβος για τους καρχαρίες που τριγυρνούσαν στην περιοχή τον ανάγκασε να παρατήσει μια και καλή τα όνειρα της κολύμβησης…