Τις μέχρι τώρα εμπειρίες του στις Ηνωμένες Πολιτείες, που έχουν “σημαδέψει” τη ζωή του, θέλησε να περιγράψει στο Vice Sports ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ο “αστέρας” των Μιλγουόκι Μπακς εκφράζει την εκτίμησή του για το σύλλογο, στον οποίο βρίσκεται, θεωρώντας πως αυτό ήταν το μέρος που η “μοίρα” επέλεξε να κατευθυνθεί, προκειμένου να διακριθεί.
Παράλληλα, μίλησε για την καθημερινότητά του στην πόλη, τις πρώτες του μέρες στην “χώρα της ευκαιρίας”, καθώς και τις στιγμές που αισθάνθηκε δέος στα παρκέ του ΝΒΑ, αντιμετωπίζοντας παίκτες, όπως ο Κέβιν Ντουράντ. Δεν παρέλειψε, βέβαια, να αναφερθεί στη βοήθεια των συμπαικτών του να προσαρμοστεί, την… αγάπη του για τα smoothies, ένα… παράξενο δείπνο με τον πρώτη προπονητή του, Λάρι Ντρου, τους περαστικούς στο δρόμο, την προσπάθειά του να ξεχωρίσει, και την οικογένειά του.
Αναλυτικά η συνέντευξή του στο Vice Sports, την οποία μπορείτε να απολαύσετε και σε ένα πολύ καλά γυρισμένο βίντεο:
“Ήμουν στην Ελλάδα. Εκεί είχα όλους τους φίλους μου, τη δημοσιότητα, η οικογένειά μου ήταν εκεί. Έτσι ήρθα εδώ και ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που ένιωσα μόνος. Ήμουν μόνος, δεν ήξερα πού να πάω, δεν ήξερα τι να κάνω. Οι Μιλγουόκι Μπακς με βοήθησαν, οι φίλοι μου εδώ και αφού ήρθε η οικογένειά μου τα πάντα ήταν εντάξει.
Είμαι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Παίζω στη θέση του σμολ φόργουορντ και είμαι παίκτης των Μιλγουόκι Μπακς. Ήταν πάντοτε όνειρό μου να παίξω στο ΝΒΑ, αλλά σκεφτόμουν ότι ήταν πολύ νωρίς για μένα. Ήξερα ότι, μεγαλώνοντας, κι επειδή είμαι τόσο ανταγωνιστικός, θα είχα την ευκαιρία να παίξω στο ΝΒΑ, αλλά δεν ήξερα ότι θα έπαιζα από τα 18 μου. Πραγματικά ήμουν ενθουσιασμένος που με επέλεξαν και ήταν ένα όνειρο που έγινε αληθινό για μένα και ήρθε νωρίς στη ζωή μου.
Όταν έφτασα, το πρώτο μέρος που πήγα ήταν η Νέα Υόρκη. Είδα τα κτίρια της Νέας Υόρκης και είπα «Ουάου, Θεέ και Κύριε, τι είναι αυτό;»! Έτσι, σκέφτηκα ότι όλη η Αμερική ήταν έτσι. Έτσι, όταν ήρθα στο Μιλγουόκι, υπήρχαν πιο πολλά σπίτια, πιο πολλά δέντρα, πιο πολύ πράσινο. Μου αρέσει αυτό, έχει ησυχία, επειδή αυτό είναι ένα μέρος που μπορείς να τα πας καλύτερα, επειδή δεν έχεις πολλούς περισπασμούς. Έτσι σκέφτηκα ότι ήταν γραφτό μου να έρθω εδώ, και μου αρέσει εδώ, πιστεύω ότι είναι ένα μέρος που θα με κάνει πραγματικά μεγάλο!
Όταν ο κόουτς με έβαλε να παίξω έπρεπε να παίξω άμυνα πάνω στον Ντουράντ και σκεφτόμουν «Θεέ μου, παίζω άμυνα στον Κέβιν Ντουράντ». Και επίσης, ήμουν πολύ ενθουσιασμένος, αλλά και ταυτόχρονα τρομοκρατημένος. Στο πρώτο παιχνίδι μαζί του, έριξα μία τάπα. Όταν την έριξα είπα «Έριξα τάπα στον Κέβιν Ντουράντ»! Στο δεύτερο παιχνίδι, είχα δύο τάπες κι ένα κάρφωμα. Αισθάνθηκα όμορφα.
Ο Ο Τζέι, ο Ζάζα, ο Κάρον Μπάτλερ, ο Λουκ Ρίντναουρ, ο Γκάρι Νιλ, όλοι τους, ο Έκπε, με βοήθησαν πολύ να μάθω το παιχνίδι και μου έδωσαν μερικές συμβουλές για το τι να κάνω στο γήπεδο.
Την πρώτη φορά που δοκίμασα το smoothie, σκέφτηκα ότι θα ήταν σαν χυμός, σαν παγωτό ή μιλκ σέικ. Αλλά όταν το πρωτοδοκίμασα ήταν σαν φρούτα. Και αλήθεια μου άρεσε.
Πήγα στο Λας Βέγκας και πήγαμε να φάμε με τον κόουτς, και είπα «Τι θα φάμε;». Αυτός μου λέει «Ό,τι θέλεις». Έτσι, πήρα ένα πιάτο και άρχισα να βάζω και να ξαναβάζω φαγητό και ο κόουτς με κοίταζε και λέει «Γιάννη, τι κάνεις;». «Απλώς θέλω να φάω». Ήμουν σαν να έβαζα πράγματα, τα οποία δεν ήξερα καν τι ήταν. Μετά, πήγα στο τραπέζι και κάθισα και είδα τον κόουτς να στέκεται όρθιος και να γυρίζει πίσω. Και έχω μείνει άγαλμα! Όταν γύρισε του είπα «Κόουτς, τι κάνεις; Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό». Και μου είπε, «Είναι μπουφές, φυσικά και μπορείς να το κάνεις αυτό, να πας και να πάρεις όσες φορές θέλεις». Δεν το ήξερα, εγώ έβαζα φαγητό μέσα στο πιάτο μου.
Όντας ψηλός και περπατώντας στο δρόμο όλοι ρωτούν, «Είσαι πολύ ψηλός, πρέπει να παίξεις μπάσκετ». Εγώ λέω, «Όχι, δεν παίζω», και κάνω πλάκα. Όλα πρέπει να είναι μεγάλα, οι μπλούζες σου, το αυτοκίνητό σου, το κρεβάτι σου, τα παπούτσια σου, και έχω ακόμη δύο χρόνια για να ψηλώσω. Μπορεί να φτάσω στα 2.13, όπως ο Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ.
Ο κόουτς μου είπε ότι αν θέλω να γίνω μεγάλος πρέπει να είμαι διαφορετικός, να προσπαθώ να κάνω πράγματα που κανείς άλλος δεν κάνει, και μελετώ λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους, κι έτσι μπορώ να γίνω καλύτερος από αυτούς. Και στο τέλος, θέλω να γίνομαι καλύτερος από αυτούς!
Νομίζω ότι θα έχω μία καλύτερη ζωή τώρα, και όχι λόγω των χρημάτων, αλλά επειδή κάνω αυτό που αγαπάω, και αισθάνομαι όμορφα επειδή δείχνω στα μικρά μου αδέλφια το δρόμο. Και είμαι πολύ υπερήφανος για τους γονείς μου, επειδή μου έδειξαν το δρόμο για το πώς να πετύχω στη ζωή. Έτσι, νομίζω πως η ζωή μου άλλαξε πολύ και τώρα κι εγώ είμαι πιο χαρούμενο άτομο, αλλά και η οικογένειά μου είναι πιο χαρούμενη τώρα.
Είναι πολύ δύσκολο να πω πως αυτό το παιχνίδι είναι η ζωή μου, γιατί δεν μπορώ να βάλω το μπάσκετ πάνω από την οικογένειά μου. Αγαπάω το μπάσκετ, αλλά αγαπάω και την οικογένειά μου επίσης, η οικογένειά μου είναι η ζωή μου, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου στη σύνταξη σε 20 χρόνια! Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς μπάσκετ”!