Είναι επίσημο και η 29η Νοεμβρίου θα παραμείνει για πάντα χαραγμένη ως μία ξεχωριστή ημερομηνία, στις μνήμες των φίλων του μπάσκετ παγκοσμίως. Ο Κόμπι Μπράιαντ, ύστερα από 20 ένδοξα χρόνια στα παρκέ του ΝΒΑ, θα πει το «αντίο» στην ενεργό δράση το καλοκαίρι του 2016. Ο «Black Mamba», σε αυτή του τη διαδρομή, κέρδισε πέντε τίτλους (2000-2002, 2009-2010), ήταν δύο φορές Πολυτιμότερος Παίκτης των τελικών (2009-2010), συμμετείχε 17 φορές στο All Star Game και πήρε δύο χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια με την εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών (2008, 2012), ενώ υπάρχουν κι άλλες διακρίσεις που χρειάζονται… ολόκληρο τόμο εγκυκλοπαίδειας μέχρι να καταγραφούν. Ένα πράγμα, όμως, τον διέκρινε πάντα κι έμεινε πάντα απαράλλαχτο πάνω του: η «παθολογική» αγάπη για το μπάσκετ.
Αυτό φαίνεται στο γράμμα που έγραψε στο ίδιο το άθλημα, ο ηγέτης των Λος Άντζελες Λέικερς. Σε αυτό, εξήγησε εν ολίγοις το δρόμο του προς την καταξίωση, από τα έξι του χρόνια μέχρι σήμερα που έχει «πατήσει» αισίως τα 37. Η ταλαιπωρία τόσων ετών, ωστόσο, από τραυματισμούς δεν καθιστούν δυνατή τη συνέχεια στα υψηλά στάνταρ όπου εκατομμύρια φιλάθλων τον είχαν λατρέψει. Ο ίδιος ο Μπράιαντ, άλλωστε, εξηγεί στην επιστολή ότι το σώμα του, τον αναγκάζει να «χαιρετήσει».
Αναλυτικά, όσα συγκινητικά έγραψε προς τη μεγάλη του αγάπη, το μπάσκετ:
«Αγαπημένο μου μπάσκετ,
Από τη στιγμή που φόρεσα τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήαν αληθινό. Σε ερωτεύθηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ημουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα. Δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από αυτό. Ετρεξα πάνω κάτω σε κάθε παρκέ για να κυνηγήσω κάθε μπαλιά. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα.
Επαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά κι επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Εκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με άφησες να νιώσω. Εδωσες σε ένα εξάχρονο παιδί το Laker Dream και για πάντα θα σε αγαπώ. Ομως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο αρρωστημένα για πολύ ακόμα. Αυτή τη χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου θα το διαχειριστεί, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο.
Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απόμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε.
Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5… 4… 3… 2… 1
Πάντα θα σε αγαπώ,
Kobe».