Έχετε ερωτευτεί ποτέ πραγματικά;
Έχετε νιώσει αυτόν τον κόμπο στο στομάχι στο πρώτο σας ραντεβού, την αμηχανία για το που θα πάτε, τις δεύτερες και τρίτες σκέψεις για το τι θα πείτε; Όλα αυτά λύνονται λίγο μετά, μαζί με σας.
Κοιταζόσαστε πιο βαθιά και πιο αληθινά, μιλάτε δίχως κόμπλεξ, αγγίζεστε χωρίς έννοιες και ερωτηματικά.
Κάπως έτσι ήταν και η σχέση του LaMarcus Aldridge με τους Portland Trail Blazers.
Όταν μια ομάδα του Όρεγκον έδωσε σε έναν 21χρονο και άβγαλτο Τεξανό την ευκαιρία να παίξει στο ΝΒΑ, το παιδί ερωτεύτηκε για πρώτη φορά στη ζωή του αληθινά.
Όλα τα φώτα, όλη την προσοχή, όλη την κουλτούρα.
Ξαφνικά, όλα ήταν μαγικά.
Το ζεστό και καλοκαιρινό Τέξας έδωσε τη θέση του σε μια πιο από τις μεγαλύτερες και πολυσύχναστες πόλεις των ΗΠΑ, και ο νεαρός LaMarcus στον ωριμότερο, που επιτέλους κατάλαβε ότι ζούσε, ότι έχει ανάσα, ότι έχουν και οι γύρω του μια,
Όσο περνούσαν τα χρόνια, δίπλα στον Ειρηνικό έβρισκε και την προσωπική του ειρήνη και γαλήνη.
Από ένας απλός rookie ενός εκ των μεγαλύτερων steals στην ιστορία του Draft ήταν πλέον σημαντικό γρανάζι ομάδων με τρομερούς παίκτες όπως ο Brandon Roy, o Damian Lillard, o Greg Oden, ο Gerald Wallace.
Μπορεί πλέον, στο μυαλό της πλειονότητας ο παροντικός Lillard ή η νοσταλγία που κυριαρχεί για τον αγαπητό Roy να αφήνουν τον LA σε δεύτερη μοίρα, αλλά δεν ήταν ποτέ έτσι.
Υπήρχε μια εποχή όπου ήταν -όχι μονάχα ο κορυφαίος της ομάδας του- ο καλύτερος Power Forward σε όλο το ΝΒΑ, με το ασταμάτητο mid range του να αποτελεί το σήμα κατατεθέν του.
Μέχρι και το 2015, είχε γίνει 4 σερί φορές All Star και άλλες 3 All NBA. Είχε όλη τη δόξα, όλη την προσοχή και την αίγλη που είχε ονειρευτεί από μικρός, όταν έπαιζε μονάχος του με μια πλαστική μπάλα στο γειτονιακό Seagonville του Dallas.
Ωστόσο, δεν ένιωθε το ίδιο καλά με τη σχέση του. Δεν υπήρχε η ίδια αγάπη, ο έρωτας και η πρώτη ματιά είχαν σχεδόν εκλείψει, ενώ η κοινή τους καθημερινότητα είχε αρχίσει να έχει τα δικά της όρια και σταθμά, κάτι που έπνιγε αυτόν όσο και τις βλέψεις πρωταθλητισμού του.
Το καλοκαίρι του 2015, επηρεασμένος από τη μόδα της εποχής, αποφασίσει να πάρει διαζύγιο με τους Blazers και να μεταναστεύσει ξανά στο αγαπημένο του Texas, για να σχηματίσει μαζί με τους Tim Duncan, Kawhi Leonard, Tony Parker, Manu Ginobili και David West μια από τις πιο λαμπρές συγχορδίες της εποχής υπό την κατεύθυνση του σπουδαίου μαέστρου Gregg Popovich.
Δεν ήταν έρωτας. Ήταν ξεπέτα.
Και ο Aldridge το κατάλαβε νωρίς.
Δεν ήταν πλέον ο ίδιος, δεν του επέτρεπαν να κάνει τα ίδια, δεν είχε τον χώρο και την λάμψη για να φωτίσει το ίδιο.
Δύο χρόνια αργότερα, απαιτεί ανταλλαγή από το front office των «Σπιρουνιών», αλλά ο Pop αντιλαμβάνεται τα λάθη που έκανε, ζητάει συγνώμη και τον πείθει να παραμείνει στην ομάδα μέχρι και το τέλος της σεζόν 2017-18.
Αν δεν ένιωθε ακόμα όμορφα, τότε θα είχε το ελεύθερο να αποχωρήσει.
Ξαφνικά, άλλαξαν όλα, σαν να απελευθερώθηκε, σαν να γεννήθηκε ξανά, σαν αν ήθελε να ζήσει ξανά.
Οι χώροι γεννήθηκαν, είχε πιο πολλές κατοχές, πιο πολλή προσοχή, πιο πολύ Portland.
Ήταν ξανά βασικός πρωταγωνιστής της ομάδας.
Αλλά τα χρόνια περνούσαν, και οι Spurs δεν πλησίασαν ποτέ ξανά με όρεξη τα playoffs, βλέποντας τους Warriors να κυριαρχούν στην περιφέρεια.
Ζήτησε να φύγει ξανά.
Ο Popovich -όπως άλλωστε είχε υποσχεθεί- τήρησε τον λόγο του και, αφού έψαξε ένα ικανοποιητικό deal για την ομάδα, έδωσε την απαραίτητη συγκατάβαση για να αποχωρήσει ο παίκτης ως ελεύθερος.
Ο LA ήθελε τόσο πολύ να πάρει ένα πρωτάθλημα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα που χάρισε 7 ολόκληρα εκ. δολ. στους Spurs, προκειμένου να μην καθυστερήσει περισσότερο η διαπραγμάτευση του buy out.
Λες και ήξερε κάτι, λες και δεν θα είχε ακόμα πολλές ευκαιρίες…
Οι επόμενες ημέρες γι’ αυτόν ήταν ημέρες Draft ξανά.
Πολλές ομάδες τον προσέγγισαν, πολλές ομάδες του υποσχέθηκαν πρωτάθλημα και ηχηρό ρόλο, πολλές ομάδες ήταν εκεί.
Αλλά όχι η μία.
Όχι οι Blazers.
Όσες δηλώσεις και αν είχε κάνει στο παρελθόν πως θα ήθελε να κλείσει την καριέρα του στο Όρεγκον, οι Blazers δεν έκαναν την παραμικρή κίνηση.
Μπορεί να μην ήθελαν, μπορεί να μην περίμεναν ένα τόσο γρήγορο τέλος.
Ποιος το περίμενε άραγε;
Στο συγκινητικό γράμμα που κοινοποίησε μίλησε για τους Spurs και τους Νets, μίλησε και για το ΝΒΑ.
Οι περισσότερες λέξεις όμως, περιστρέφονταν γύρω από το Portland, την ημέρα του Draft, τις νίκες, τις ήττες, την αγάπη.
Δεν έχει τελικά άλλη ευκαιρία.
Δεν θα γυρίσει ποτέ στο Portland ως παίκτης των Βlazers.
Δεν θα μπει ποτέ περήφανα συγκινημένος στο Μοda Center.
Δεν θα ακούσει ποτέ το όνομά του να τραγουδιέται σαν ύμνος από κάθε στόμα και την καρδιά του να γίνεται ένα με χιλιάδες ψυχές.
Δεν θα σκοράρει ποτέ τα αγαπημένα του mid range στην αγαπημένη του πόλη στο πλευρό των αγαπημένων του φίλων.
Το 2015, αναγκάστηκε να φύγει γιατί έβλεπε τα όνειρά του να καταρρέουν.
Το 2021, καταρρέει επειδή αναγκάστηκε να φύγει από τα όνειρά του.
Θα ήταν πανέμορφο αν μπορούσε να κλείσει την πλούσια σταδιοδρομία του με τη φανέλα της RIP City στο στήθος του, να μπει στο κατάμεστο γήπεδο, να χειροκροτηθεί, να δακρύσει και να καταλάβει ξανά πως η αγάπη δεν εγγυάται τίτλους και επιτυχίες.
Αλλά εγγυάται νοιάξη, ενδιαφέρον, συμπόνια.
Και αγάπη.
Πολλή αγάπη.