Έφτασαν πολύ κοντά αλλά δεν τα κατάφεραν. Εδώ και μερικές ώρες, η φετινή σεζόν των Milwaukee Bucks ολοκληρώθηκε με έναν πολύ σκληρό τρόπο μετά και την ολική κατάρρευση στο δεύτερο ημιχρόνου του Game 7 με τους Celtics στη Βοστόνη που επέφερε και το τελικό 20+ στη διαφορά στο σκορ.

 

 

 

Οι δικαιολογίες πολλές και εν μέρει «σωστές», με την απουσία του καλύτερου παίκτη της ομάδας μετά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και του πιο clutch της, του Khris Middleton, από όλη τη σειρά να παίζει τον δικό της καταλυτικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα και δίκαια να δημιουργεί την εντύπωση πως σε περίπτωση που και εκείνος αγωνιζόταν κανονικά τα «Ελάφια» ενδέχεται να συνέχιζαν ακόμα τα όνειρά τους για το back to back μετά το περσινό δαχτυλίδι κόντρα στους Phoenix Suns.
Ωστόσο, όπως λέει και ο Mike Krzyzewski, αν σκέφτεσαι ακόμα το χθες μάλλον δεν έχεις κάνει κάτι καλό σήμερα. Και τα «Ελάφια» δεν έκαναν πολλά πράγματα σωστά ήδη από το περασμένο καλοκαίρι και την πανηγυρική φιέστα στους δρόμους του Wisconsin.

 

Τα λάθη της off-season

 

Οι ομάδες, και δη οι καλές, χτίζονται τόσο από την περασμένη σεζόν όσο και από τη μεταγραφική περίοδο, με τη σταθερότητα ενός καλού και έμπειρου κορμού σε συνδυασμό με μερικές λειτουργικές προσθήκες να μπορεί φυσικά να εκτινάξει το βάθος και την αποτελεσματικότητα του κάθε συνόλου.

Στο ΝΒΑ αυτή η μεταγραφική περίοδος, όπως γνωρίζετε όλοι, κρατάει μέχρι και την Trade Deadline του Φεβρουαρίου-Μαρτίου, με τους 30 συλλόγους της λίγκας να έχουν έτσι λοιπόν την ευκαιρία να χάσουν, να πειραματιστούν και να αποτύχουν παταγωδώς με πολλά και διαφορετικά σχήματα μέχρι και εκείνη την περίοδο προκειμένου να βρουν τα κενά του ρόστερ και να τα καλύψουν όπως πρέπει.

Πέρυσι λοιπόν, οι Bucks βρήκαν τον PJ Tucker σε αυτό το σημείο της χρονιάς, έναν «σκύλο» που ήταν μαραζωμένος στο Houston και έψαχνε πάσει θυσία ένα νέο σπίτι. Η πορεία του στο Milwaukee ήταν αξεπέραστη φυσικά, με την ενέργεια, το πάθος και την ικανότητά του στα απλά του αθλήματος, εκτός από αγαπημένη φιγούρα στο κοινό, να τον μετατρέπει στον ίσως πιο δυσκολοκατάβλητο και χρήσιμο άσο του ρόστερ του Mike Budenholzer -με τις τρομερές του άμυνες στον Kevin Durant ή τη συνύπαρξή του στα διάφορα χαμηλά σχήματα, που δεν τα είδαμε φέτος, στο πλευρό του Αντετοκούνμπο να αποδεικνύονται πέρα για πέρα καθοριστικές για το πρώτο δαχτυλίδι της ομάδας μετά από 5 δεκαετίες.

 

 

Τι έκανε η διοίκηση των Bucks;
Τον άφησε να φύγει κάνοντάς του γνωστή την πρόθεσή της αρκετά νωρίς μάλιστα, όπως ανέφερε ο ίδιος ο αθλητής πριν από μερικές ημέρες, τονίζοντας πως δεν περίμενε τέτοια αντιμετώπιση μετά από ό,τι κατάφεραν μαζί την προηγούμενη σεζόν.

Δεδομένου του όγκου των χρημάτων που λαμβάνει στο Miami o πρώην παίκτης του Άρη (7 εκ. φέτος/ 7.35 εκ. με player option του χρόνου), το front office έχασε μια τεράστια ευκαιρία να φέρει πίσω στην πόλη έναν εκ των κυριότερων πρωταγωνιστών της στο όνειρο του δαχτυλιδιού…

Όπως είχαμε αναφέρει ήδη από το καλοκαίρι με την ολοκλήρωση των κινήσεων του Milwaukee, το κενό στο 4 είναι κάτι παραπάνω από ορθάνοιχτο. Αφενός μετά τον Γιάννη δεν υπήρχε κάτι το τρομερό εφόσον ο Portis ανεβοκατέβαινε σε 3 και 5 πολλάκις και αφετέρου η ύπαρξη των Lopez, Ibaka και Cousins σε διαφορετικά σημεία της σεζόν σε συνδυασμό φυσικά με τη δυσπιστία του Budenholzer να εμπιστευτεί τα χαμηλά σχήματα -που πέρυσι τον έσωσαν σε πολλές περιπτώσεις- έκαναν πολύ βαριά την Frontline του συλλόγου δημιουργώντας πολλά χτυπητά match ups για κάθε καλή επιθετικά μηχανή.

Ειδικά από τη στιγμή που η εντολή στον Lopez να παίζει συνεχώς ως κλασικός «ψηλός» στα Playoffs αντί για το σύγχρονο στυλ που είχε αναπτύξει τα τελευταία χρόνια (έπεσε από τα 4 τρίποντα ανά βραδιά στην κανονική διάρκεια στα 2 στην postseason) έφραξε ακόμα πιο πολύ το spacing των «Ελαφιών», που έχοντας στην ίδια πεντάδα τους Γιάννη και Lopez έχαναν πολύ σε ευελιξία στην άμυνα αλλά και μακρινό σουτ στην επίθεση, αφού δεν «ξεκλειδώθηκε» τόσο συχνά η ύπαρξη ακόμα ένας wing με σουτ και ευέλικτο κορμί -στοιχεία που έδινε σε καθημερινή βάση δηλαδή ο φθηνός, οικονομικός και «στρατιώτης Tucker του 7% USG την περασμένη σεζόν.

Στη θέση του έμπειρου PF λοιπόν, δεν ήρθε ουσιαστικά κανείς, με το αρχικό σχέδιο να είναι η σταθερότητα του Greek Freak εκεί χωρίς να ανεβαίνει τόσο συχνά στο 5 αλλά και η ταυτόχρονη συνύπαρξη του Portis με τον Lopez για αρκετά λεπτά -κάτι που απέτυχε από το πρώτο κιόλας ματς της σεζόν, όταν ο πρώην άσος των Brooklyn Nets τραυματίστηκε σοβαρά στη μέση και έχασε αρκετούς μήνες.

Η έλλειψη plan B

Η απουσία του Middleton είναι βαριά και ασήκωτη, δεν το συζητάμε αυτό. Αλλά δε δικαιολογείται σε καμία περίπτωση η μέτρια στελέχωση ενός ρόστερ που μόλις έχει πάρει το πρωτάθλημα και ξέρει ότι είναι στην καλύτερη συνθήκη για να διεκδικήσει ακόμα ένα την επόμενη σεζόν.
Το κλειδί σε κάθε μεγάλη επιτυχία είναι οι ρολίστες και το λεγόμενο fit τους με τους σταρ των εκάστοτε ομάδων τους αλλά και την ικανότητά τους να καλύψουν το κενό τους. Και οι ρολίστες των Bucks φέτος απέτυχαν παταγωδώς στα φετινά Playoffs σε αυτό το ζήτημα…

Αν εξαιρέσει κανείς τους Pat Connaughton και Wesley Matthews, οι οποίοι ήταν αρκετά σταθεροί τόσο με το μακρινό τους σουτ όσο και με την αμυντική τους ενέργεια, δεν υπάρχει άλλος ρολίστας wing/guard που να ήταν θετικός στη σειρά με τους Celtics.

O Hill ήταν σκιά του κάποτε χρήσιμου επιθετικά εαυτού του (-30 με αυτόν οι Bucks), ο Allen ήταν διθυραμβικά άστοχος και φανερά ανέτοιμος ακόμα για αυτό το επίπεδο (21% τρίποντο στη σειρά με τους Celtics/ 11% μετά το Game 1), ενώ νεαροί και άπειροι άσοι όπως οι Nwora και Carter χρησιμοποιήθηκαν ελάχιστα.

 

 

 

Η απόκτηση του Serge Ibaka είχε πολλά αρνητικά σημάδια, όπως είχαμε τονίσει τη στιγμή που έγινε, με την ανταλλαγή των Donte DiVincenzo και Rodney Hood προκειμένου να αποκτηθεί να την μετατρέπουν σε μια από τις χειρότερες αποφάσεις της σεζόν, με το front office να ξεγυμνώνει το πιο σημαντικό στοιχείο τόσο του σύγχρονου μπάσκετ όσο και του playstyle του Mike Budenholzer, τα φτερά, με μια μόνο κίνηση.

Πλέον, δεν υπήρχαν καθόλου επιλογές, με τον έμπειρο coach να στρέφεται αναγκαστικά στο big ball με τον Γιάννη κολλημένο στο 4 και τους Portis ή Lopez να μοιράζονται το 5 -σε μια επιλογή που δεν αναπτύσσει ιδιαίτερα το παιχνίδι του Αντετοκούνμπο, ο οποίος, όπως και κάθε σταρ άλλωστε, χρειάζεται γύρω του σουτέρ κάθε φύσης και θέσης.
Και το τραγικό 28% σε μόλις 28 απόπειρες από το τρίποντο κόντρα στη Βοστόνη αφενός μαρτυράει πολλά για τη μετριότητα της στελέχωσης των φετινών «Ελαφιών» και αφετέρου κάνει πολύ προβλέψιμο το παιχνίδι τους -κάτι που κόντρα στους Κέλτες δύσκολα θα έμενε ατιμώρητο.

Η επόμενη μέρα

To salary cap για τη νέα χρονιά έγκειται στα 120 εκ. δολ. Οι Bucks βρίσκονται ήδη στα 141 εκ. δολ. Χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι Player Options των Portis (4.5 εκ.) Connaughton (6 εκ.) και Θανάση Αντετοκούνμπο (2 εκ.). Ενδέχεται δηλαδή το τελικό ποσό να ξεπεράσει τα 150 εκ., κάτι που φυσικά φράζει πολλά σχέδια.

Από τα συμβόλαια που εμπνέουν, αυτά των Matthews και Nwora μοιάζουν τα πλέον σημαντικά, με τα αντίστοιχα των Ibaka, Mamukelashvili, Carter και Winninton να μην αγχώνουν τους Bucks. Θεωρητικά, ο Νιγηριανός wing θα δεχθεί αρκετές προτάσεις από Rebuilding ομάδες του ΝΒΑ, ένα σενάριο που θα κυνηγούσε και ο ίδιος αν συνεχίσει να έχει τις ίδιες πενιχρές ευκαιρίες στο σύνολο του Milwaukee (19 λεπτά κανονική διάρκεια, 2 λεπτά Playoffs), ενώ ο Matthews είναι πολύ πιθανό να ανανεώσει με το minimum χρηματικό ποσό.

Από εκεί και πέρα, τα 373 εκ. που θα λαμβάνουν αθροιστικά μέχρι και το 2026 οι Αντετοκούνμπο, Middleton και Holiday δύσκολα θα ανταλλαχθούν με κάποιον τρόπο, ενώ τα 28 εκ. που θα λάβουν φέτος μόνο οι ρολίστες Lopez, Allen και Hill είναι το πραγματικό αγκάθι για το front office, που ξέρει ότι δύσκολα θα βρει καλά ανταλλάγματα για τον πρώτο και τον τελευταίο…

Συνεπώς, το ρόστερ μάλλον θα παραμείνει ίδιο με τη φετινή χρονιά σε έναν τεράστιο βαθμό, με τα 2 φετινά picks να μην αλλάζουν πολλά θεωρητικά.