Σαν σήμερα το 2010, ο LeBron James αποφασίζει να αφήσει στα κρύα του λουτρού τους Cleveland Cavaliers έπειτα από 7 χρόνια «αποτυχιών» και αποτυχιών, και μετακομίζει στο Miami και τους τοπικούς Heat, σε μια από τις πιο σημαντικές και ριζικές κινήσεις στην ιστορία του ΝΒΑ.
Μπορεί οι κατηγορίες περί δημιουργίας super teams να μην είναι δίκαιη για τον «Βασιλιά», εφόσον ανέκαθεν υπήρχε η τάση δημιουργίας τους για να κατακτηθούν νίκες και πρωταθλήματα, αλλά ήταν σίγουρα μια απόφαση που άλλαξε τον ρου της ιστορίας της λίγκας, που από ένα πρωτάθλημα του loyalty έγινε ένα πρωτάθλημα του sooner than later και των λαμπερών από το φωτισμό σοκακίων της νύχτας.
Γιατί ήταν μια κίνηση που έκανε κακό στο ΝΒΑ;
Διότι «σκότωσε» τις μικρές ομάδες και τις ταπεινές αγορές μια για πάντα.
Μέχρι τότε, υπήρχε η πίστη του σταρ στην ομάδα που τον επέλεξε στο Draft όσο και η πίστη της ομάδας στο σταρ, ένα ειδύλλιο που ουσιαστικά οδηγούσε σε γάμο για πολλά πολλά χρόνια, ακόμα και αν ο οργανισμός ζούσε σε μια μέτρια περιοχή με λιγοστή φήμη και δόξα.
Από εκείνη τη στιγμή, κάθε σταρ που αποτύγχανε για 4-5 συνεχόμενα χρόνια στις εν λόγω αγορές, απαιτούσε άμεσα ανταλλαγή σε ένα πιο ανταγωνιστικό και προβεβλημένο περιβάλλον όπου θα μπορούσε να κερδίσει άμεσα και ηχηρά.
Και ποια είναι αυτά τα περιβάλλοντα;
Οι contending ή οι wanna be contending ομάδες σε LA, Νέα Υόρκη, Brooklyn και Miami, οι οποίες θα έχτιζαν άμεσα ένα δρόμο προς το δαχτυλίδι, ενώ την ίδια στιγμή οι μικροί σύλλογοι που έχασαν τον σούπερ σταρ τους -που είχαν κάνει ήδη rebuilding για να τον αποκτήσουν- θα έμπαιναν ξανά στην ίδια διαδικασία της τωρινής ήττας και της μελλοντικής νίκης.
Ουσιαστικά, ήταν μια πολιτική που έκανε τον δυνατό δυνατότερο και τον αδύναμο ακόμα πιο φτωχό.
Μια πολιτική που σίγουρα δεν είχε παρατηρηθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό ποτέ ξανά στην ιστορία του ΝΒΑ.
Όπως ήδη αναφέρθηκε όμως, super teams υπήρχαν πάντα και πάντα θα υπάρχουν.
Αλλά super team από super team και δυναστεία από δυναστεία έχει διαφορά.
Αν δηλαδή ένας οργανισμός έχει 2-3 σταρ που τους έχει αποκτήσει ο ίδιος μέσω του Draft και των συνεχών ηττών, ταυτόχρονα είναι πολύ πιο “ηθικός” από μια αντίστοιχου κάλλους ομάδα που σφυρηλατήθηκε εν μία νυκτί επειδή βρίσκεται σε μεγάλη αγορά ή διαθέτει τρανή ιστορία και brandname.
Κατά το παρελθόν λοιπόν, υπάρχουν «ηθικές» super teams, που είτε αποτελούνταν από draft picks και κάποιες ποιοτικές -όχι σταρ- προσθήκες στη free agency (Bulls του Jordan/ Spurs/ Celtics του Bird και του Russell) είτε από 1-2 σταρ και ορισμένους πάλαι ποτέ θρυλικούς παίκτες που στα μπασκετικά τους γεράματα επέλεξαν να έχουν μικρότερη ουσία για τη χάρη ενός τίτλου (Lakers με Payton– Malone, Rockets με Barkley, Nets με Pierce– Garnett).
Τι είναι αυτό που ανηθικοποιεί την κίνηση του James;
Η ηλικία!
- Ο Kareem Abdul Jabbar ήταν 29 όταν άφησε το Milwaukee για το LA, και είχε ήδη κατακτήσει ένα πρωτάθλημα.
- Ο Wilt Chamberlain ήταν 32 όταν άφησε τη Philadelphia για το LA, και είχε ήδη κατακτήσει ένα πρωτάθλημα.
- Ο Charles Barkley ήταν 33 όταν άφησε το Phoenix για το Houston.
- Ο Karl Malone ήταν 40 όταν άφησε τη Utah για το LA.
Ο LeBron ήταν 26, στα prime του, στην ίσως καλύτερη εποχή συνδυασμού της αθλητικότητάς του με τη δύναμη και το μπασκετικό IQ.
Ταυτόχρονα, οι Dwayne Wade και Chris Bosh ήταν 29 και 26 αντίστοιχα, με το μέσο όρο ηλικίας των τριών τους να αγγίζει τα 27 μόλις έτη, στην ίσως νεαρότερη dream team όλων των εποχών!
Επιπρόσθετα, θα πρέπει να αναφερθεί το γεγονός -και εδώ έγκειται το πιο τρανό μερίδιο “ανηθικότητα”- πως ο LeBron James ανακοίνωσε την απόφασή του μέσω ενός ζωντανού τηλεοπτικού προγράμματος με δικό του παρουσιαστή, με δικές του κάμερες, με δικό του κοινό, με το «The Decision» να έχει χαραχθεί στο νου του απανταχού μπασκετικού κόσμου από κάθε πλευρά, μπασκετική και μη.
Ο «Βασιλιάς» αισθάνθηκε όντως βασιλιάς εκείνη την ημέρα και προκάλεσε στις επόμενες γενιές να προσπαθήσουν να κάνουν το ίδιο, αντιγράφοντας μια κίνηση με σχεδόν σίγουρη ατομική επιτυχία αλλά και βίαια υστεροφημία.
Στο τέλος της ημέρας, πήρε μια απόφαση που -αποτελεσματικά και μη- βοήθησε την καριέρα του να εκτοξευθεί στα ουράνια και σίγουρα τον μετουσίωσε στο θρύλο που είναι σήμερα από ένα άγαρμπο μα ικανό παιδί στο Cleveland.
Αλλά όσες μέρες και αν περάσουν, δε θα πάψει ποτέ να αποτελεί την κίνηση που εξαθλίωσε τον ανταγωνισμό στο ΝΒΑ και ώθησε τον καπιταλισμό και τις ορέξεις του σε ένα επίπεδο από το οποίο δεν πρόκειται να πέσει ποτέ.
Από εκείνη την ημέρα, οι πιέσεις για trade σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είναι αμέτρητες ενώ οι αποφάσεις ελεύθερων σταρ να επιλέγουν τον εύκολο δρόμο αντί του περίπλοκου ποικίλουν, με πιο τρανταχτή αυτή του Kevin Durant το 2016.
Σίγουρα, οι αθλητές έχουν πλέον τη δύναμη να κινούν οι ίδιοι το μέλλον τους.
Σίγουρα, όλα αυτά είναι προτιμότερα από το να παραμένουν αναγκαστικά οι παίκτες κάπου όπου δεν αισθάνονται πλέον όμορφα.
Σίγουρα.
Αλλά σε ένα οικοσύστημα όπου μονάχα οι λύκοι είναι ευχαριστημένοι, αργά ή γρήγορα η ίδια η φύση θα φροντίσει να μην είναι, αφού δεν θα υπάρχουν πλέον τα θηράματα για να φαγωθούν, με τη μοναδική πηγή φαγητού να είναι οι ίδιες οι σάρκες των ζωντανών.
Τέλος, δεν πρέπει να κριθεί η απόφασή του με βάση την επιτυχία ή την αποτυχία του.
Ο LBJ τυπικά απέτυχε να εκπληρώσει το στόχο των 8 (!) πρωταθλημάτων.
Αλλά δεν απέτυχε αγωνιστικά, αλλά υπαρξιακά.
Αν παρέμενε για πάντα στη Florida θα ήταν αρκετά πιθανό ένα σενάριο 4 ή 5 ακόμα τελικών, με την αδυναμία της Ανατολής και το σωματικό προσανατολισμό της Big 3 τους να προσφέρουν στους Heat μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία απόλυτης δυναστείας.
Ωστόσο, απέτυχε.
Απέτυχε εξαιτίας της ίδιας του της απόφασης να χτίσει super teams.
Απέτυχε επειδή ένιωσε την ανάγκη να χτίσει αλλού μια super team.
Απέτυχε επειδή το 26χρονο παιδί του 2010 έγινε ένας 30χρονος άνδρας με τον ίδιο όμως χαρακτήρα.
Αγωνιστικά και μη.