Προ ολίγων ωρών, οι Milwaukee Bucks πήραν την -όχι και τόσο εύκολη απόφαση- να αποδεσμεύσουν τον Γιώργο Καλαϊτζάκη, προκειμένου να επαναφέρουν στο ρόστερ τους ένα γνώριμο, έμπειρο, δυσκολοκατάβλητο και χρήσιμο παροντικά wing, τον βετεράνο Wesley Matthews, προκειμένου να ενισχύσουν τις πιθανότητες του back to back μετά τον περσινό άθλο, κάτι που θα διέλυσε τις όποιες αμφιβολίες και τα ερωτηματικά υπήρχαν γύρω από την κλονισμένη υγεία των δίχως James Harden και Kyrie Irving Brooklyn Nets.
Ο πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού -πιθανότατα- δεν έκανε τίποτα λάθος.
Πώς να προλάβει άλλωστε με τα μόλις 5 λεπτά που κέρδιζε ανά βραδιά (9 παιχνίδια) σε ένα τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον με πάμπολλες λύσεις στις θέσεις των περιφερειακών;
Απλά ήταν ο πλέον αδύναμος κρίκος μιας μηχανής που δεν θέλει -και δεν πρέπει- να αφήνει αιχμαλώτους πίσω της, συμμάχους ή αντιπάλους, προκειμένου να μην αποτύχει. Γιατί η αποτυχία θα έμενε πιο πολύ και πιο ριζικά βαθιά από την επιτυχία.
Αντικειμενικά, σε ένα ρόστερ όπου η κύρια αρχή εδώ και πολλά χρόνια είναι το μακρινό σουτ, δεν υπήρχε περίπτωση να κοπεί ένας έμπειρος ή βασικό μέλλον του rotation αθλητής για να χωρέσει ο κάποτε undrafted Matthews, με τον κλήρο να μοιράζεται ανάμεσα σε Καλαϊτζάκη και Sandro Mamukelashvili, έναν υποτιμημένα χρήσιμο παίκτη, έναν τύπο με σαφή εμπειρία στο Seton Hall του NCAA, έναν τύπο με ίσως μικρότερο potential από τον Ηρακλειώτη guard αλλά με σίγουρα χρησιμότερη επιρροή τώρα.
Άλλωστε, το σχεδόν double double του με 8 πόντους (4-8 σουτ) και 10 ριμπάουντ (6 επιθετικά) που έγραψε κόντρα στους Toronto Raptors εν τη απουσία του Αντετοκούνμπο είναι ένα δείγμα γραφής και ουσίας που δεν είχε κατορθώσει να αγγίζει ο «δικός μας».
Αν είχε επιλεγεί από κάποια άλλη ομάδα του ΝΒΑ, της κορυφαίας για να μη ξεχνιόμαστε λίγκας του πλανήτη, θα ήταν ακόμα μέλος της λίγκας;
Ευτυχώς ή δυστυχώς, εξαρτάται από τις ορέξεις και τους άμεσους στόχους του κάθε συλλόγου -αφού δεν είναι τα «Ελάφια» η μοναδική αρμάδα που κοιτάει το «τώρα» και όχι το «μετά».
Ωστόσο, ένα τεραστίων διαστάσεων prospect για τα δεδομένα του ελληνικού μπάσκετ, με τέτοιο σωματότυπο και το ηχηρό potential πολύ δύσκολα δε θα έμενε σε ένα περιβάλλον, που προβάλλει το «αύριο» άνω του «σήμερα».
Φρονώ πως το ταξίδι του στο ΝΒΑ, το άμεσο δηλαδή, δεν τελείωσε σήμερα (4/12).
Σήμερα, τελείωσε απλά το κεφάλαιο Bucks, που θεωρώ πως ήρθαν σε πολύ δύσκολη θέση όταν έπρεπε να τον κόψουν από το ρόστερ -όχι γιατί είναι Έλληνας, όχι γιατί υπάρχουν οι Αντετοκούνμπο, αλλά επειδή είναι πιθανό να το μετανιώσουν.
Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν παντού, αλλά αυτό που προσωπικά ξεχωρίζω -όσο και αν οι ηλικίες των πρωταγωνιστών δεν ταιριάζουν- είναι η περίπτωση του Joe Ingles, που το καλοκαίρι του 2014 κόπηκε με… βαριά καρδιά από τον τότε προπονητή των LA Clippers, τον Doc Rivers, ο οποίος θα δήλωνε αργότερα πως θα το μετανιώσουν.
Έκτοτε, ο Αυστραλός είναι ένα μόνιμο γρανάζι των Utah Jazz (26 λεπτά ανά βραδιά γενικά/ 29 από το 2017), μιας εκ των καλύτερων ομάδων του ΝΒΑ τα τελευταία χρόνια αλλά και ένας από τους κορυφαίους σουτέρ του πλανήτη (41% καριέρα/ 42% από το 2016).
Θα γίνει απαραίτητα Ingles ο Καλαϊτζάκης;
Όχι.
Μπορεί να μην φτάσει καν σε αυτό το επίπεδο και να μην κάνει εντύπωση.
Αλλά είναι από τους παίκτες που έχουν αυτό το απροσδιόριστο κάτι που λατρεύουν οι προπονητές.
Και αν δεν στεναχωρηθεί/ απογοητευτεί/ πικραθεί πολύ με την αποδέσμευσή του από τους Bucks, τότε μέσω της G- League ενδέχεται να καταφέρει να βρει ένα νέο συμβόλαιο για το ΝΒΑ μέχρι και το τέλος της σεζόν -όπου οργανισμοί όπως οι Thunder, οι Magic και οι Rockets ζουν και αναπνέουν με τα μεγάλα και άγουρα κορμιά στην περιφέρειά τους.
Το ταξίδι δεν τελείωσε πριν καν αρχίσει.
Και όταν όλη μας η ζωή περιτριγυρίζεται από τις δεύτερες ευκαιρίες, θα ήταν κρίμα να ξεγράψουμε ένα 23χρονο σε ένα μήνα παιδί.