Μετά από μια καταστροφική παρουσία στα πρώτα 2/3 της φετινής σεζόν, οι New York Knicks επιτέλους παρουσιάζονται εξαιρετικά αποτελεσματικοί σε κάθε μήκος και πλάτος του παρκέ κατακτώντας τη μια πόλη μετά την άλλη στην περιοδεία τους στις δυτικές όχθες της χώρας.
Ποιοι είναι οι κυριότεροι λόγοι αυτής της τρομακτικής αλλαγής που έχει επιφέρει 3 σερί νίκες με μέσο όρο διαφοράς πόντων το χαοτικό +23;
H εκτόξευση του Barrett
Ήδη από το καλοκαίρι, είχαμε αναφέρει πως ο RJ Barrett είναι ο πιο σημαντικός παίκτης της αρμάδας της Νέας Υόρκης, με την ικανότητά του σε άμυνα και range να τον κάνουν τον καλύτερο μεσάζοντα για το big ball του Tom Thibodeau και τα μέτρια αμυντικά σχήματα της backcourt με Rose-Kemba-Fournier.
Τόσο καιρό, ο απόφοιτος του Duke ήταν εξαιρετικά ασταθής για τα δεδομένα του σε άμυνα (43% ευστοχία οι αντίπαλοί του/ 43% ευστοχία οι guards και forwards) και μακρινό σουτ (39% σε 5.5 μερικώς ή τελείως αμαρκάριστα τρίποντα), με αποτέλεσμα η ομάδα του να είναι χειρότερη κατά 3 πόντους με αυτόν στο παρκέ (3η χειρότερη επίδοση).
Στα τελευταία 3 παιχνίδια, μπορεί ατομικά να μην τα πηγαίνει καλά στα μετόπισθεν (48% ευστοχία οι αντίπαλοί του) αλλά τόσο ο περιορισμός του “εχθρικού” τριπόντου (27% ευστοχία οι αντίπαλοί του) όσο και η εν γένει συνεισφορά του (δυσκολεύει τα 6 από τα 10 σουτ που γίνονται απέναντί του/ 8 ριμπάουντ) γεμίζουν με αθλητικότητα και μέγεθος την περιφέρεια της Νέας Υόρκης.
Επιθετικά δε, είναι ασταμάτητος με 24 πόντους με 20.5 επιθέσεις και 5 ασίστ (συμμετέχει στο 31% των καλαθιών), ενώ φαίνεται ιδιαίτερα επιθετικός σε κάθε του βήμα ορμώντας συνεχώς στο καλάθι (54% ευστοχία σε 13 σουτ στο ζωγραφιστό, 2.5 κερδισμένα φάουλ).
Μπορεί να μη του βγαίνει ακόμα σε όγκο το jump shot (40% ευστοχία σε 5 σουτ), αλλά είναι σε τρομερή κατάσταση.
Τόπο στα νιάτα
Ένα από τα αρνητικά στοιχεία του Tom Thibodeau εδώ και τόσα χρόνια είναι δίχως αμφιβολία η άρνησή του προς τους νεαρούς ακόμα παίκτες, τους οποίους και συνήθιζε πάντοτε είτε να παραγκωνίζει (Reddish) είτε να μην αξιοποιεί (Towns, Wiggins), κάτι που με ελάχιστες εξαιρέσεις συμβαίνει και φέτος.
Ωστόσο, στα τελευταία 3 ματς, το νέο αίμα φαίνεται πως έχει κερδίσει εκ νέου την εμπιστοσύνη του κορυφαίου προπονητή της περσινής σεζόν, με τους McBride, Quickley, Sims και Reddish να έχουν τρανή συμμετοχή μα και άνοδο σε σχέση με τα πρώτα 2/3 της χρονιάς.
Αναλυτικά το playing time τους (λεπτά πριν και μετά)!
- McBride: 9 – 20
- Quickley: 23 – 30
- Sims: 8.5 – 12
- Reddish: 14 – 21
Ουσιαστικά, αν και μπορεί να μην αποτυπώνεται σε μια πρώτη ματιά, μιλάμε για μια άνοδο της τάξης των 29.5 λεπτών αλλά και των 7 ανά παίκτη, οι οποίοι με τη σειρά τους κάνουν καλύτερο τον οργανισμό τους κατά 33.5 πόντους ανά βραδιά από τις 7 Μαρτίου!
Ο γενικότερος εκσυγχρονισμός
Ο μοναδικός νεαρός παίκτης που έχει δει τα λεπτά συμμετοχής του να μειώνονται σημαντικά είναι ο Mitchell Robinson (από 24.5 – 17), έναν τίμιο rim protector (9 ριμπάουντ, 7 contested σουτ, 2 τάπες) ου ωστόσο δεν έχει ούτε πλαστικότητα στην άμυνα ούτε ρεπερτόριο στην επίθεση -κάτι που φράζει τον άμεσο περίγυρό του όταν βρίσκεται στο παρκέ (-2.5 στο +/-)
Τα 7.5 λεπτά που χάνει πλέον ανά βραδιά (+τα υπόλοιπα 31 όπου δεν παίζει) μοιράζονται στους πιο γοργοπόδαρους Gibson και Sims (22 και 12, αντίστοιχα), ενώ μερίδιο στο 5 έχει και o Julius Randle, κάτι που επίσης είχαμε αναφέρει πως θα ήταν πολύ καλή επιλογή ήδη από το καλοκαίρι.
Σε αυτό το διάστημα λοιπόν, ο περσινός MIP, που αγωνίζεται πάντοτε με τους Fournier (+7 Net Rating), Barrett (+28 Net Rating), Quickley (+29 Net Rating) και Burks (+27 Net Rating) -κάτι που τον μπολιάζει με spacing και σημαντικές απειλές γύρω του κερδίζοντας χώρους και ουσία- έχει περάσει συνολικά 13 λεπτά ως Center (δηλαδή χωρίς κάποιον εκ των Robinson, Gibson και Sims στο πλευρό του).
Πώς τα πηγαίνουν τότε οι Knicks (μίνιμουμ 4 λεπτά):
- 190 Offensive Rating, 105.5 Defensive Rating/ 84.5 Net Rating
Πώς τα πηγαίνουν με τον Randle ως 4 (μίνιμουμ 4 λεπτά):
- 126 Offensive Rating (-64), 93 Defensive Rating (-12.5)/ 33 Net Rating (-51.5)