Τον Αύγουστο του 1990, γεννιέται σε κάποια γειτονιά της South Carolina ένα μικρό αγόρι, που αμέσως επαναπαύτηκε αθόρυβα στην αγκαλιά του πατέρα του, ενός από τους κορυφαίους σουτέρ στο ΝΒΑ.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ήταν εξαιρετικά απίθανη φυσικά η μη ενασχόλησή του με το μπάσκετ, για το οποίο έδειξε ιδιαίτερο ζήλο και αγάπη από αρκετά νεαρή ηλικία.
Φορώντας το “30” του πατέρα του στην πλάτη έπαιζε καθημερινά στην παιδική του αυλή μαζί με τον αδερφό του για ατελείωτες ώρες, μέχρι τα γαλάζια ρούχα τους να γεμίσουν λάσπες και εξάντληση.
Ωστόσο, άξιζε τον κόπο, τη φασαρία και τις φωνές των γονιών του.
Γιατί σε μερικά χρόνια, η παιδική μπασκέτα θα μετατρεπόταν σε μια πανύψηλη και δωρική, η μία και μοναδική μπάλα που κρατούσε στα χέρια του σε πλήθος άλλων πιο όμορφων και καθαρών, το ταπεινό γηπεδάκι σε μια τεράστια αρένα.
Και το μικρό αγόρι σε ένα “δολοφονικό” σουτέρ, που έβλεπε πάντα τα φώτα των σταδίων ως τις κολώνες που φώτιζαν κάποτε τα ξενύχτια τους στη Charlotte.
Μέχρι τώρα ταιριάζουν όλα, δε νομίζετε;
Ίδιος πατέρας, με φήμη και καριέρα στο ΝΒΑ.
Ίδια αγάπη και πρώτα βήματα στο μπάσκετ, με την ίδια προσέγγιση μάλιστα.
Ίδια αφοσίωση, εξάσκηση και αγάπη.
Ίδιο νούμερο, το λαμπρό 30 των Curry.
Διαφορετική ικανότητα όμως, αποφασιστηκότητα, διαφορετικό στομάχι στα δύσκολα.
Και για αυτό σήμερα, υπάρχει ο Steph και ο αδερφός του και όχι τα αδέρφια Curry, όπως ισχύει κατά κόρον με τους Morris και τους Gasol.
Ας πάμε ξανά λίγο πίσω.
Στα παιδικά τους χρόνια.
Όπως αναφέρει ο Dell Curry πολλάκις, ο ένας αδερφός συνήθιζε να διαλύει κάθε φορά τον άλλον, μερικές φορές χωρίς να ιδρώνει κιόλας.
Όχι όμως, ο αδερφός που φαντάζεστε!
Ο Seth φρόντιζε κάθε μέρα να αποδεικνύει στο μεγάλο του αδερφό του, νυν σούπερ σταρ του ΝΒΑ, πόσο αισθητά καλύτερός του ήταν.
Μέχρι και τα 18 τους χρόνια.
Όταν ήρθε η ώρα να πάνε στο κολέγιο.
Τότε, ο Seth θα μάθαινε πως η ζωή δεν είναι καθόλου ευχάριστη όταν έρχεσαι συνέχεια δεύτερος.
Στο Duke είχε στα 20 του μπροστά του τον Kyrie Irving και στα 21 του το ηχηρό USG% του Austin Rivers, του οποίου την αδερφή έχει παντρευτεί εδώ και χρόνια.
Όταν στα 22 του έκανε μια τρομερή χρόνια στο NCAA, ήταν 22.
Και κανείς δεν δίνει σημασία σε έναν τέτοιο στο Draft.
Undrafted.
D League.
Training camp.
Summer League.
D League.
Αποδέσμευση.
Το τροπάριο γνωστό για τους αθλητές που δεν επιλέγονται στη δεξαμενή.
Είναι χαοτικό πόσα παιδιά που έχουν ανάλογη τύχη βολοδέρνουν σε κάθε μεριά της χώρας κυνηγώντας το όνειρό τους, ενώ πραγματικά δεν θα έχουν ποτέ ίση προσοχή, τύχη και ενδιαφέρον από αυτούς που ελέγχουν τα νήματα.
Για αυτό όμως, ο Seth ξεχωρίζει!
Όχι γιατί κατάφερε να αλλάξει τη νόρμα των scouters, να σηκώσει το μεσαίο του δάχτυλο και να το τρίψει με μανία στα διάφορα reports τους, αλλά γιατί είναι ένα πραγματικό role model για όσους είναι πάντα στην απέξω.
Είναι ένα ηχηρό μήνυμα πως όσο δύσκολα και αν περνάει το στομάχι τους, όσους κόμπους και αν δένεται, όσες βόλτες και αν κάνει τα ατελείωτα από την αϋπνία βράδια, μπορούν να έχουν αυτό που θέλουν κάποτε.
Αρκεί να το θέλουν πολύ.
Αρκεί να έχουν ένα στόχο.
Ο στόχος του πρωταγωνιστή μας δεν ήταν άλλος από το να αποδείξει στον κόσμο πως είναι ο καλύτερος Curry
“Αν ο Steph μπορεί να το κάνει, τότε μπορώ και εγώ. Συνήθιζα να τον διαλύω παλιά.
Είμαι καλύτερος σουτέρ, απλά έχει περισσότερα σουτ. Εχει “πράσινο φως”, έχει περισσότερες επαφές.
Αλλά είμαι καλύτερος σουτέρ”.
Δεν θα κρίνω το αν όσα λέει είναι αλήθεια, δεν θα είχε νόημα.
Άλλωστε η βάση του επιχειρήματός του δεν είναι λανθασμένη.
Θα σταθώ όμως στο mentality του.
Οι περισσότεροι θα παρατούσαν το κυνήγι του ΝΒΑ, αν μετά από 3 χρόνια καριέρας μετρούσαν απλά 45 συμμετοχές και 13 λεπτά συμμετοχής.
Οι περισσότεροι θα παρατούσαν το κυνήγι του ΝΒΑ, αν ενόσω αποτυγχάναν επανειλημμένα ο αδερφός τους ήταν δις MVP, πρωταθλητής κόσμου και αναπόσπαστο μέλος της Εθνικής ομάδας.
Οι περισσότεροι θα παρατούσαν το κυνήγι του ΝΒΑ, αφού δε θα άντεχαν το βάρος της αποτυχίας και του κακού σπόρου σε μια άφθονη οικογένεια καρπών και επιτυχίας.
Οι περισσότεροι.
Αλλά όχι ο Seth Curry.
Μετά από 3 χρόνια άδοξου ταξιδιού, έχει εμφανιστεί σε 330+ ματς στο ΝΒΑ, αγωνίζεται 27 περίπου λεπτά κάθε βραδιά, είναι ένας από τους πιο φαρμακερούς σουτέρ της σύγχρονης ιστορίας της λίγκας.
Κυρίως όμως, κέρδισε το δικαίωμα να φέρνει ξανά και ξανά στο μυαλό του δίχως ντροπή εικόνες από την παιδική του ηλικία, όταν μπορούσε να παίξει, να ιδρώσει, να σουτάρει, να χάσει και να κερδίσει σαν να μην υπήρχε αύριο.
Γιατί αν επρόκειτο να μην υπάρξει αύριο, ο Seth θα έφευγε όντας ένα θαρραλέο τέκνο του σήμερα και των στιγμών του.
Κόντρα σε όλους.
Κόντρα σε όλα.
Σήμερα, ο Seth Curry, αφήνει το αγαπημένο του 30 πίσω για μια στιγμή και γίνεται 31 ετών!