Οι σπουδαίοι παλαίμαχοι παίκτες αφήνουν παρακαταθήκη πίσω τους ακόμη και όταν αποσυρθούν. Υπάρχουν όμως και εν ενεργεία σταρ που προκαλούν «θόρυβο» έστω κι αν δεν πατούν πάνω στο παρκέ. Ο Κόμπι Μπράιαντ είναι ξανά εκτός δράσης, με τον 3ο σοβαρό τραυματισμό του για 3η διαδοχική σεζόν, όμως τα λόγια του είναι πάντα τόσο εντυπωσιακά όσο το παιχνίδι του. Ο αρχηγός των Λέικερς, που τον Απρίλιο του 2013 υπέστη ρήξη αχίλλειου, πέρσι χτύπησε στο γόνατο και φέτος στον ώμο, μένοντας εκτός αγώνων ως τον Οκτώβριο, παραχώρησε συνέντευξη στον Αχμάντ Ρασάντ και το NBA TV, μιλώντας για την ζωή και την καριέρα του, για το πώς αντιμετωπίζει τις ατυχίες των τραυματισμών αλλά και για το τέλος της καριέρας του που… δεν έχει έρθει ακόμη. Ο Κόμπι ετοιμάζεται για την επόμενη σεζόν, όμως απέφυγε να ξεκαθαρίσει αν θα συνεχίσει να παίζει και μετά το καλοκαίρι του 2016, όταν εκπνέει το τρέχον (2ετές-έναντι 48,5εκατ.δολ.!) συμβόλαιό του. Ωστόσο, επισήμανε πως έχει κι άλλες φιλοδοξίες για έναν 6ο τίτλο, τονίζοντας πως «δεν θα έλεγα ότι έχει έρθει το τέλος» και παρομοίασε τον εαυτό του με τους… Σπερς, εξηγώντας ότι «εκείνοι κερδίζουν ακόμη, εδώ και 20 χρόνια. Ελπίζω ότι θα αναγεννηθώ κι εγώ με τον ίδιο τρόπο!».
Οι υπόλοιπες ατάκες του Μπράιαντ:
Για τον νέο τραυματισμό του: «Ο τραυματισμός στον αχίλλειο, ήταν βάναυσος. Έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω. Υπάρχουν και οι άσχημες μέρες. Όπως τώρα, με τον ώμο μου. Πρέπει να περάσω πάλι όλη αυτή τη διαδικασία για εννέα μήνες… Θέλω να γυρίσω, να δω τι μπορώ να κάνω. Ξέρω τι μπορώ να κάνω».
Για το πόσο ο Μάικλ Τζόρνταν τον επηρέασε: «Έμαθα πολλά για το μπάσκετμπολ από τον Μάικλ. Είναι άλλο να τον παρακολουθείς και άλλο να τον αντιμετωπίζεις. Η τεχνική του ήταν αψεγάδιαστη. Ήθελα να του μοιάσω και με ενέπνευσε. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, πήγαινα να δω από κοντά όλους τους μεγάλους παίκτες. Ήθελα να τους δω να κάνουν αυτό που ξέρουν. Μεγάλωσα βλέποντας τον Τζόρνταν και νομίζω πως έχω την ίδια ανταγωνιστικότητα με εκείνον. Όταν με αντιμετώπισε, κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να με τρομάξει, κατάλαβε ότι το trash-talking δεν έπιανε».
Για τον παίκτη που θεωρεί πως του μοιάζει: «Ο Ράσελ Ουέστμπρουκ είναι ”ωμός”. Παίζει όπως έπαιζα εγώ. Είναι επιθετικός!».
Για τους διαχρονικούς στόχους του: «Επιθυμούσα να κερδίσω όσο περισσότερα πρωταθλήματα μπορούσα. Είχα δει τον Μάτζικ Τζόνσον να κερδίζει. Τον Μάικ να κατακτά έξι δαχτυλίδια. Ήθελα το ίδιο…».
Για την άσπονδη φιλία του με τον Σακίλ Ο’Νιλ: «Με τον ”Σακ” δεν ήμασταν ποτέ φίλοι. Είμαι ψυχαναγκαστικός. Εκείνος ήθελε να το κάνει με διαφορετικό τρόπο. Δεν έκανα πίσω. Και δεν έκανε πίσω κι εκείνος. Ζητούσε τη μπάλα, όμως του απαντούσα πως ”θα του την δώσω, μόνο αν δουλέψεις γι’ αυτό”. Μου φώναζε, αλλά τα συζητούσαμε πάντα πρόσωπο με πρόσωπο και μετά λέγαμε ”πάμε να κερδίσουμε”!».
Για την πορεία του μετά την ανταλλαγή του Σακίλ: «Γνώριζα πώς να γίνω ηγέτης, όπως και ο Σακίλ. Ηταν, όμως, προσβλητικό να ακούω τον κόσμο να λέει ότι δεν θα τα κατάφερνα και μόνος μου. Αποδέχθηκα την πρόκληση. Ηθελα να δω αν μπορώ να τα καταφέρω και το παιχνίδι μου έγινε καλύτερο από ποτέ εκείνη την περίοδο. Οταν μπαίνω στο παρκέ, θέλω να μοιάζω με ένα φίδι, να είμαι ψυχρός. Με διασκέδαζε αυτό, ένιωθα άνετα να ακούω ότι “δεν μπορεί να κάνει αυτό, να κάνει εκείνο”. Πρέπει να έχεις υπομονή. Ναι, φυσικά και έχω υπομονή. Και όταν έχεις δίπλα σου τα σωστά κομμάτια, γίνεσαι όλο και πιο απαιτητικός. Οταν είσαι ηγέτης, είσαι μόνος. Αλλά δεν με ενοχλεί. Οταν θέλεις να είσαι ηγέτης, δεν μπορείς να τους έχεις όλους ευχαριστημένους. Τι προτιμάς; Εναν τύπο που θα σου πει ότι έχεις κάτι ανάμεσα στα δόντια σου ή έναν που δεν θα έχει το θάρρος να το κάνει και θα σε αφήσει σε ένα εστιατόριο να χαμογελάς σε όλο τον κόσμο χωρίς να ξέρεις».
Για την συνύπαρξή του με τον Φιλ Τζάκσον: «Όταν ήρθε στο Λ.Α., όλα άλλαξαν για μένα. Άλλαξε ο τρόπος που έβλεπα το παιχνίδι, από άποψη τακτικής, πράξης και βασικών στοιχείων. Έμαθα πως να βάζω τον εγωισμό μου στην άκρη. Με βοήθησε να ξεχωρίσω τον εαυτό μου από τους υπόλοιπους. Ο Φιλ με έκανε να δώσω περισσότερα».
Για τον άνθρωπο της «τριγωνικής επίθεση», Τεξ Ουίντερ: «Το 1999 μίλησα για μία ώρα στο τηλέφωνο μαζί του και προσπάθησα να μπω στο μυαλό του. Ηταν ακόμη στο Σικάγο. Δεν γνώριζα ότι στη συνέχεια θα συνεργαστούμε. Ηθελα να μάθω γιατί εκείνη η ομάδα ήταν τόσο “δεμένη”. Οταν τελικά ήρθε στους Lakers, είπα “αυτό είναι φανταστικό!”. Ηταν μια ευκαιρία για να μάθω περισσότερα. Ημουν ευλογημένος που τον είχα. Οταν είπα “θέλω να δω τις φάσεις στις οποίες έχω τη μπάλα”, μου απάντησε: “Όχι, θα δούμε το παιχνίδι από την αρχή ως το τέλος”. Κάθε παιχνίδι. Κάθε μα κάθε παιχνίδι. Και μου άρεσε, γιατί άρχισα να προσέχω τις λεπτομέρειες. Ηθελα περισσότερα. Εψαχνα να μάθω περισσότερα. Ημουν κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένος»…