Οι Charlotte Hornets εισήλθαν στη φετινή off- season χωρίς ιδιαίτερο πλάνο φαινομενικά, αλλά κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ισχυρό -μελλοντικά κυρίως αλλά και παροντικά- και fun to watch σύνολο.
Δεν είναι μόνο η χθεσινή (19/8) ανανέωση του Terry Rozier III, που θα παραμείνει στην πόλη για ακόμα 4 χρόνια, αλλά η απόκτηση έξυπνων βετεράνων και η δημιουργία ενός συνονθυλεύματος με πολλές πηγές πόντων και εκσυγχρονισμό μετατρέπει την αρμάδα του Michael Jordan αυτόματα στο dark horse της ανατολικής περιφέρειας.
Πώς το κατάφεραν αυτό;
Πολλές πηγές σκορ
Αρχικά, η απόκτηση του James Bouknight, ενός παίκτη που αρέσκεται σε υψηλά USG% και εν γένει επιθετικό παιχνίδι με slashing και mid range, δεν μου άρεσε δίπλα σε αθλητές όπως οι Ball, Graham και Rozier, που με κάποιες αυξομειώσεις διαθέτουν πανομοιότυπο playstyle.
Ωστόσο, η φυγή του δεύτερου για τη New Orleans, ξεκλειδώνει λαμπρό χώρο στον Rookie, που μπορεί να μη βρει ακόμα και τώρα την ελευθερία που απολάμβανε στο UConn, αλλά θα λειτουργήσει ακόμα πιο ανεπηρέαστα δίπλα στους δύο κορυφαίους παίκτες της backcourt.
Οι Hornets όμως, δε σταματούν εκεί!
Εκτός των Rozier, Ball και Bouknight, υπάρχουν πάντα οι Hayward, Martin, Bridges και Washington, που με την προσθήκη ακόμα ενός driver (Bouknight) θα βρουν ακόμα περισσότερα ελεύθερα σουτ από τις γωνίες και τις 45.
Μπορεί κανείς τους να μην είναι ο τρανός σουτέρ που θα αναγκάσει μια άμυνα να τον φθείρει συνεχώς με denies, αλλά όντας αμαρκάριστοι δύσκολα θα αποτύχουν.
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη μεταγραφή του Kelly Oubre Jr, του παίκτη που, στα δικά μου μάτια, θα είναι το βαρόμετρο της Charlotte σε άμυνα και επίθεση.
Αν και θα τα πούμε παρακάτω για τον πρώην παίκτη των Warriors, αξίζει να αναφερθεί πως η περίσσια του αυτοπεποίθηση (οι περισσότεροι αν ξεκινούσαν τη σεζόν με 0-17 τρίποντα θα… ηρεμούσαν, ενώ αυτός επιχειρούσε 5 ανά αγώνα), τα προαναφερθέντα open looks και η ικανότητά του συντελούν ένα παζλ με λυμένα κομμάτια για τον Borrego, που γεμίζει μια πεντάδα με Ball, Rozier και Hayward με πληθώρα σουτέρ και αθλητικών wings.
Η ανανέωση των “ψηλών”
Ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισε πέρυσι η Charlotte ήταν οι άσουτοι center, που στερούσαν χώρους και λειτουργικότητα στην επίθεση, αλλά και switchability στην άμυνα.
Όσο και αν είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι και συμπαθητικοί στο αντικειμενικό μάτι, Biyombo και Zeller αποχώρησαν φυσιολογικά από την αρμάδα της South Carolina, και στη θέση τους ήρθαν 2 σημαντικές προσθήκες.
Από τη μία, ο έμπειρος και πανέξυπνος Mason Plumlee, που μπορεί να μοιάζει… κούτσουρο και screenαδόρος, αλλά διαθέτει μια ρυθμική ποιότητα IQ και passing ability, η οποία θα προσθέτει πάντα και τρίτο playmaker (+LaMelo, Hayward) στις καλές πεντάδες του Borrego.
Οι ασίστ του, σε αντίθεση με τους περισσότερους centers, δε στηρίζονται σε hand offs αλλά σε ατόφιο διάβασμα των εκάστοτε φάσεων και miss matches. Τέτοιοι παίκτες, πάντα θα είναι απαραίτητοι σε κάθε ομάδα με στόχους.
Από την άλλη, ο Kai Jones, ο ίσως πιο αθλητικός Center του φετινού Draft, ένας τύπος που έχει τη σβελτάδα να εκθέσει τα παραδοσιακά αργά πόδια της θέσης 5 και ταυτόχρονα το μάκρος/ ευλυγισία/ όρεξη να καλύψει τόσο το στεφάνι όσο και τα drives, μετρώντας 2 αθροιστικά κλεψίματα και τάπες πέρυσι στο κολέγιο.
Παράλληλα, έχει ήδη τη διάθεση να ανοίγεται συχνά στην περίμετρο και να απειλεί με ελεύθερες όψεις, με την εξέλιξή του σε αυτό το κομμάτι να του χαρίζει δια παντός συμβόλαιο στη λίγκα, αλλά και στους Hornets μια σταθερή λύση στη Frontline.
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πολλές φορές, ειδικότερα σε καταστάσεις κυνηγιού του σκορ, θα λάβουν χώρα χαμηλά σχήματα με τους Washington και Bridges σε ρόλο 5, κάτι που μπορεί να δημιουργεί μειονέκτημα θεωρητικά, αλλά η αθλητικότητα και το μάκρος τους σε συνδυασμό με τον περιορισμό των παραδοσιακών centers μειώνουν την κλίμακα.
Η αμυντική βελτίωση
Άφησα για τελευταίο αυτό που ίσως να έφερνε τις περισσότερες “διαμαρτυρίες”.
Σύμφωνοι, παίκτες με αρκετό χρόνο συμμετοχής όπως οι Ball, Hayward, Smith και Bouknight δύσκολα θα είναι συνεπείς στο αμυντικό γίγνεσθαι.
Αλλά το κλειδί στην άμυνα σπάνια είναι ο σταρ της ομάδας (Ball, Hayward, κάποτε ο Bouknight)!
Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν στο ρόστερ των Hornets σύγχρονα φτερά (Bridges, Iwundu, Martin, McDaniels, Oubre Jr,), που είναι ικανά να μαρκάρουν τουλάχιστον 3.5 θέσεις και να σφυρηλατούν ένα ατσάλινο μέτωπο ομοιογένειας, switchability και flexibility, που ταυτόχρονα θα “κρύβει” τους αδιάφορους/ κακούς περιφερειακούς αμυντικούς.
Η μετριότητα των περισσότερων στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού δύσκολα θα τους εξασφαλίζει αρκετά λεπτά κάθε βραδιά, αλλά αν είναι συνεπείς στα μετόπισθεν στο χρόνο που θα λάβουν, οι Hornets κερδίζουν εκτός των άλλων size (ριμπάουντ, interior άμυνα), ξεκούραση των κυρίων πηγών σκορ τους και ενέργεια (κλεψίματα, πετυχημένο transition).
Πώς μπορούν να αγγίξουν το επόμενο επίπεδο, αυτό της σταθερής παρουσίας στα Playoffs:
*Απόκτηση “co- σταρ” τύπου Porzingis, Wood αλλά και εν γένει “ψηλών” με συνεπές range όπως οι Portis, Olynyk, Kornet κλπ.
*Αντάλλαγμα για τον Hayward τώρα που βρίσκει ξανά τα πάνω του.
Σε βάθος χρόνου δεν θα ταιριάζει τόσο με τους ball hogs της ομάδας, ενώ το συμβόλαιό του (90 εκ για τα επόμενα 3 χρόνια) φράζει τόσο τις ανανεώσεις σημαντικών παικτών σε αυτό το διάστημα (Bridges, Washington) όσο και τις αποκτήσεις καίριων βοηθειών του LaMelo Βall.
*Όπως και για κάθε άλλη ομάδα στο σύγχρονο ΝΒΑ, αρκετούς 3nD αθλητές, που θα διαθέτουν χώρους στην επίθεση και αποτελεσματικότητα στην άμυνα.