Οι Minnesota Timberwolves είναι ξεκάθαρα μια από τις χειρότερες ομάδες και στο φετινό ΝΒΑ, μετρώντας μόλις 4 νίκες στα τελευταία 20 παιχνίδια τους, με τις όποιες ελπίδες που γεννήθηκαν στην off season για επιστροφή στη Γη της Επαγγελίας των playoffs να αποδεικνύονται φρούδες.
Είναι όμως, όλα τόσο καταστροφικά για τη φετινή φουρνιά τους;
Αρχικά, ο καλύτερος παίκτης της ομάδας, ο Karl Anthony Towns, δεν έχει κατορθώσει ακόμα να είναι στο επίπεδο που θα ήθελε μια ομάδα πρωταθλητισμού ή μια υποψήφια για τις πρώτες 8 θέσεις της περιφέρειάς της. Είναι απολύτως λογικό λοιπόν, οι “Λύκοι” να είναι ήδη δύο και τρία βήματα πίσω σε σχέση με αυτό που είχαν υπολογίσει στους πρόποδες της χρονιάς.
Ωστόσο, τα κυρίαρχα προβλήματα ήταν ακόμα μεγαλύτερα και αφορούσαν κυρίως την εκμετάλλευση του Anthony Edwards, του πρώτου πικ του περασμένου Draft, ο οποίος αναλωνόταν σε catch n shoot εντολές, και παρέμενε ακροβoλισμένος στην αριστερή κυρίως γωνία, περιμένοντας κάποια τυχαία πάσα από τους συμπαίκτες του.
Πλέον, ο απόφοιτος του κολεγίου της Georgia έχει αλλάξει δραματικά το playstyle του και φανερώνει πτυχές του εαυτού του στο NCAA, όπου λειτουργούσε ταυτόχρονα και ως shot creator και ως μίνι playmaker στην επίθεση.
Πώς έφτασε όμως, σε αυτό το σημείο;
Όσο άσχημο και αν ακούγεται, πολλές φορές ο οποιοσδήποτε άνθρωπος χρειάζεται αρνητικούς παράγοντες -όπως μια απόλυση ενός ανώτερού του για παράδειγμα- προκειμένου να αφεθεί περισσότερο και να λάμψει σε ένα εντελώς νέα διαμορφωμένο εργασιακό περιβάλλον.
Έτσι και στην περίπτωση του Edwards, η κατάσταση είναι παρόμοια. Στις 22 Φεβρουαρίου, ο εδώ και 2 περίπου χρόνια τεχνικός της ομάδας, Ryan Saunders, απομακρύνεται από τον πάγκο της ομάδας της καρδιάς του, αφού και ο πατέρας του, ο ιστορικός Flip Saunders, είχε περάσει από αυτόν και μάλιστα ήταν και ένας από τους καλύτερους στο ΝΒΑ στα prime του!
Ο Saunders ήταν αρκετά μονοδιάστατος στον τρόπο ανάπτυξής του, και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αρκετοί παίκτες που ήταν υπό τις οδηγίες του έλαμψαν όταν απομακρύνθηκαν από τη Minnesota, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τους Andrew Wiggins και Robert Covington, που είναι σημαντικότατα γρανάζια εν δυνάμει ομάδων πρωταθλητισμού.
Αυτό συμβαίνει για τους εξής λόγους:
- Επειδή είναι ουσιαστικά γαλουχημένος ως βοηθός, δεν έχει -και δεν θέλει να δείξει- την απαραίτητη πυγμή για να πείσει τους παίκτες του να μην αναλώνονται στις πενιχρές τους τάσεις, όπως και με τον Wiggins ο οποίος όσο φορούσε στη φανέλα των Timberwolves σούταρε συνεχώς δύσκολα σουτ από τη ζώνη του mid range, ενώ στους Golden State Warriors ανοίγεται περισσότερο προς το τρίποντο.
- Επειδή αναδεικνύει πάντοτε τους σταρ του συλλόγου.
Ο Saunders λοιπόν, μπορεί να είναι υπεύθυνος για την τρομερή άνθηση παικτών όπως ο Towns και o Derrick Rose, αλλά παράλληλα στοχεύει τόσο πολύ σε αυτούς που χάνονται όλοι οι υπόλοιποι. Έτσι, καταλήγει να έχει 2-3 παίκτες που απορροφούν τον κύριο όγκο επιθέσεων, και όλοι οι υπόλοιποι αυτοπεριορίζονται σε θεατές τους και μονάδες στο αμυντικό πλαίσιο.
Εδώ και 20 ημέρες λοιπόν -που μεταφράζονται σε 6 αγώνες για τους Timberwolves– η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην.
Προφανώς, δεν υπάρχει η απαραίτητη ποιότητα για να μπει η ομάδα στα play-in (6η-10η θέση της περιφέρειας), αλλά ο νεανικός κορμός μπορεί να ανακτήσει το χρόνο που χάθηκε ανεπιστρεπτί και να αφοσιωθεί στην προσωπική του ανάπτυξη εν όψει της επερχόμενης σεζόν.
Τι έχει αλλάξει;
Η προσέγγιση στον Anthony Edwards
Δεν υπάρχει λόγος να αποκτάται ένας παίκτης στο νούμερο 1 του Draft και να μη γίνεται τεράστια προσπάθεια εκμετάλλευσής του.
Από τη στιγμή που ήρθε ο Chris Finch, o Edwards μετράει 20.2 πόντους, 5.8 ριμπάουντ, 2.5 ασίστ, 1.8 κλεψίματα και 0.7 τάπες ανά 33.8 αγωνιστικά λεπτά.
Συνολικά, επιχειρεί 20.3 επιθέσεις τον αγώνα (ελέω της απουσίας των Towns/ Beasley/ Russell), 8.5 τρίποντα, ενώ παράλληλα πηγαίνει και 3.3 φορές στη γραμμή των ελεύθερων βολών.
Μπορεί λειτουργικά να σουτάρει περισσότερο για να σκοράρει λιγότερο, αλλά αυτή είναι η καλύτερη μέθοδος αξιοποίησης ενός 19χρονου, που επιλέχθηκε ψηλά στη δεξαμενή των νέων παικτών από μια «κακή» ομάδα.
Πλέον, δεν περιμένει στη γωνία του, αλλά γίνεται ένα με τη μπάλα, καθοδηγεί την επίθεση, ζητάει screens, δίνει οδηγίες στους συμπαίκτες του, και γενικά μοιάζει σιγά σιγά με τον παίκτη που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στο Georgia.
Προφανώς, οι τεράστιες απουσίες των Towns, Beasley και Russell, που καταλαμβάνουν συνολικά 49 από τις 92 επιθέσεις των «Λύκων» (53%), παίζουν καθοριστικό ρόλο στο εν λόγω προφίλ του Ant- Man, που ωστόσο, μόνο κερδισμένος μπορεί να αποβεί από την παρούσα συνθήκη.
Ο νεανικός κορμός
Χθες, στο νικηφόρο αγώνα κόντρα στους Νew Orleans Pelicans, συνολικά 3 παίκτες κάτω των 22 πέτυχαν πάνω από 20 πόντους, ενώ 6 (από τους 10 συνολικά παίκτες) αγωνίστηκαν για περισσότερα από 16 λεπτά (μέσος όρος: 25.6).
Συνολικά, μέτρησαν 96 πόντους (71% της ομάδας), 21 ριμπάουντ (46% της ομάδας) , 18 ασίστ (64% της ομάδας), 9 κλεψίματα (82% της ομάδας) και 6 τάπες (60% της ομάδας).
Μπορεί να ήταν απλά μια νίκη στα τελευταία 11 παιχνίδια του συλλόγου, αλλά το γεγονός πως ένας τόσο νεαρός κορμός επικράτησε πολύ εύκολα (135- 105) ενός εκ των καλύτερων του ΝΒΑ μαρτυράει πολλά για τη σωστή αξιοποίησή τους.
Ο παράγοντας D’Angelo Russell
Η trade deadline πλησιάζει (25 Μαρτίου) και οι άνθρωποι της Minnesota θα βρεθούν μπροστά σε ένα τεράστιο δίλλημα.
Anthony Edwards ή D’ Angelo Russell;
Είναι πασιφανές πως οι δυο τους μαζί δεν ταιριάζουν, αφού αμφότεροι θέλγονται να λειτουργούν ως ball hogs shot creators -να περνούν δηλαδή όλα από τα χέρια τους- και δεν επιθυμούν να λειτουργούν ως catch n shoot παίκτες όταν ο ένας εκ των δύο έχει τη μπάλα στα χέρια του.
Ειδικά, ο Russell, που βρίσκεται σε πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ και 3 σεζόν, δε θέλει να είναι το τρίτο γρανάζι μιας μηχανής που δεν έχει ιδιαίτερους επεκτατικούς στόχους, και η κολλητή φιλία του με τον Karl Anthony Towns δεν θα τον κρατήσει για πάντα στη Minneapolis.
Από την άλλη μεριά, ο Edwards θέλει να είναι το πρόσωπο του οργανισμού για τα επόμενα χρόνια από κοινού με τον Towns, με τον οποίο ταιριάζουν πολύ περισσότερο, καθώς ο απόφοιτος του Kentucky αρέσκεται πολύ στο pick n pop, άρα δεν θα υπάρχει κάποια ιδιαίτερη τριβή στο playstyle τους.
Ταυτόχρονα, ο Edwards είναι πολύ πιο αθλητικός από τον Russell, αλλά και πολύ πιο πρόθυμος αμυντικά, με αυτά του τα προσόντα να παίξουν καθοριστικό ρόλο τους επόμενους μήνες -αν δεν γίνει κάποια τολμηρή κίνηση από τώρα.