- “Κάτι δεν πάει καλά σήμερα, το νιώθω στον αέρα από τη στιγμή που μπήκα εδώ μέσα.
Σαν να πνίγομαι.
Δε ξέρω.
Μάλλον θα είναι η ιδέα μου.
Είναι απλά μια ημέρα όπως όλες οι άλλες, είναι απλά ένα ταξίδι όπως όλα τα άλλα.
Νιώθω πιο γεμάτος από ποτέ τελευταία.
Έχω χρόνο για την οικογένειά μου, ασχολούμαι με πράγματα που δεν είχα ποτέ το χρόνο να κάνω, μέχρι και τα πιάτα πλένω, που πάντα μου φώναζε η Vanessa πως τα ξεχνάω επίτηδες.
Μπορεί και να το έκανα…
Σίγουρα δεν κάνω τίποτα τόσο καλά όσο αυτή, αλλά το καλύτερο πράγμα που έκανα ποτέ ήταν όταν αφέθηκα μαζί της και το καλύτερο δώρο όταν με άφησε εκείνη.
Δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτή νομίζω.
Ή τα παιδιά μας.
Μα γιατί τόσες αρνητικές σκέψεις;
Θα είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα που με βαραίνει εδώ και ώρα.
Ας προσπαθήσω να ξεχαστώ”.
- “Χάσαμε απότομα έδαφος, δε ξέρω τι γίνεται.
Ο πιλότος μας φωνάζει να μείνουμε στις θέσεις μας και να παραμείνουμε ψύχραιμοι.
Πώς γίνεται να μείνω ψύχραιμος όταν πέφτει το γαμημένο το ελικόπτερο;
Πώς γίνεται να μείνω ψύχραιμος όταν η Giggy μου κινδυνεύει;
Ποιος πατέρας θα έμενε φρόνιμος όταν κινδύνευε το παιδί του;
Ποιος;
Όλοι έχουν πανικοβληθεί.
Είναι όρθιοι και έχουν κολλήσει το πρόσωπό τους με πάθος στα παράθυρα.
‘Θα σκοτωθούμε’, φωνάζουν.
Το πρόσωπό τους πλησιάζει όλο και πιο πολύ στο έδαφος.
Εγώ έχω παγώσει.
Δε ξέρω τι να κάνω.
Σφίγγω τη Giggi στην αγκαλιά μου και περιμένω.
Προσεύχομαι, ακούω τις προσεχές όλων.
Μακάρι να υπάρχει Θεός που να θέλει το καλό μας.
Μακάρι να υπάρχει Θεός που να υπάρχει”.
- “Οι φωνές και οι κραυγές όλων διαπερνούν το θόρυβο του ελικοπτέρου, διαλύουν κάθε τι άλλο στο θρόισμά τους.
Ο πιλότος μας δε μπορεί να κάνει τίποτα άλλο, προσπαθεί με ό,τι δύναμη του έχει απομείνει να κερδίσει ένα άρρωστο ελικόπτερο και να μας αφήσει να ζήσουμε.
Δε θέλω να ζήσω πολύ ακόμα.
Ποτέ δεν ήθελα γεράματα, αρρώστιες, φθορά.
Πάντα ήθελα να φύγω νέος.
Έτσι ήθελα να με θυμούνται όλοι.
Να θυμούνται τον Kobe που δε φοβόταν ποτέ.
Να θυμούνται τον Kobe που πήρε 5 πρωταθλήματα.
Να θυμούνται τον Kobe που έβγαζε όλο το LA στους δρόμους.
Έτσι ήθελα να με θυμούνται και οι δικοί μου, έτσι ήθελα να τους θυμάμαι και εγώ μέσα μου.
Νέους, όμορφους, έτοιμους.
3.
Έχει χαθεί ο έλεγχος. Πεθαίνουμε.
Δε φοβάμαι πια.
Απλά περιμένω.
Κλείνω τα μάτια σαν να φοβάμαι ξανά το τέρας κάτω από το παιδικό κρεβάτι μου και αυτός θα ήταν ο μόνος τρόπος να το σκοτώσω.
Το τέρας μεγάλωσε αυτή τη φορά.
Τα κλείνω και περιμένω.
2.
Το ελικόπτερο απέχει λίγα μέτρα από τη γη.
Giggy, μωρό μου, είσαι στην αγκαλιά μου.
Δεν θα αφήσω να πάθεις τίποτα κακό.
Θα πέθαινα 10 φορές για να ζήσεις εσύ μια γεμάτη.
Μια δική σου.
1.
Αυτό ήταν.
Ένα δευτερόλεπτο αρκούσε για να σβήσουν 42 χρόνια ζωής.
Ακρωτηριασμένα σώματα παντού, ζουμερά αίματα στα παράθυρα, νεκροί όλοι τους, νεκροί όλοι μας.
Η αγκαλιά μου έχει πλημμυρίσει στο κόκκινο.
Συγνώμη που δεν σε προστάτεψα, μωρό μου.
Κλείσε τα μάτια σου και ξεκουράσου.
Vanessa, αγάπη μου, συγνώμη που ήμουν πολλές φορές ανάξιός σου.
Θα σε αγαπώ για πάντα.
Όπου και αν πάω, ακόμα και να χαθώ.
Θα σε αγαπώ για πάντα.
Στη ζωή και το θάνατο.
Να με σκέφτεσαι που και που.
Και να με θυμάσαι.
Μέχρι να χωθώ ξανά στην αγκαλιά σου, όπως όλα εκείνα τα βράδια που έκανα πως κοιμόμουν για να δω πότε θα αφήσεις.
Αλλά δε με άφησες ποτέ.
Mamba out”.
Χθες, ο Kobe Bryant θα γινόταν 43 ετών.
Ο αριθμός κόλλησε για πάντα στο 41.
Μια μικρή ζωή, όπως πάντα ήθελε.
Μια μικρή ζωή για έναν τεράστιο αθλητή.
Μια μικρή ζωή, όπως κανείς άλλος δεν ήθελε.
Αντίο, Mamba.