Ο διάσημος συγγραφέας Τομ Ρόμπινς θεωρεί πως «εμείς είμαστε οι δράκοι του εαυτού μας. Εμείς είμαστε και οι ήρωες μας. Κι εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να σώσουμε τους εαυτούς μας, από τους εαυτούς μας…». Μπερδευτήκατε; Ένα τέτοιο μπέρδεμα προφανώς βίωσαν και όλα τα μέλη των Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς μετά τον 3ο Τελικό του ΝΒΑ με τους Καβαλίερς, όταν ηττήθηκαν (και) στο Κλίβελαντ και έμειναν πίσω στη σειρά με 2-1. Κάτι απρόσμενο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν η ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην κανονική περίοδο (67-15) και έμοιαζαν άτρωτοι στην έδρα τους (ρεκόρ 47-3 μέχρι την ήττα στον 2ο Τελικό). Αλλά, κυρίως, αν θυμηθεί κανείς ότι στο 1ο ματς τραυματίστηκε ο δεύτερος καλύτερος παίκτης των Καβαλίερς, Κάιρι Ίρβινγκ, μένοντας εκτός για τη συνέχεια των αγώνων. Οι Ουόριορς φάνηκε να μπαίνουν για τούτο λίγο… μπλαζέ στο 2ο παιχνίδι, «επιστρέφοντας» μεν από το -11 στο τελευταίο τρίλεπτο, αλλά χάνοντας στην παράταση. Στην επόμενη αναμέτρηση «πλήρωσαν» την εκπληκτική φόρμα του ΛεΜπρον Τζέιμς και τον απρόσμενο οίστρο του Μάθιου Ντελαβεντόβα. Στο φινάλε εκείνου του αγώνα, αναρωτήθηκαν αν μπορούν να νικήσουν «με τον εαυτό τους». Κοινώς, με το δικό τους στυλ. Ο ΛεΜπρον εξελίχθηκε σε έναν «δαίμονα στο κορμί τους», αλλά η σεζόν σώθηκε με μία μικρή παραλλαγή του «εαυτού» των Ουόριορς

Ο κόουτς Στιβ Κερ αποφάσισε πριν τον 4ο αγώνα να χαμηλώσει το σχήμα, με τον μετέπειτα MVP των Τελικών, Αντρέ Ιγκουοντάλα, στην 5αδα αντί του βασικού σέντερ, Άντριου Μπόγκουτ. Ο Κερ δεν έκρυψε πως η ιδέα για αυτό το small-ball άνηκε σε έναν 28χρονο συνεργάτη του, που δεν είναι ακριβώς μόνιμος στο τεχνικό τιμ και συνήθως κάθεται πίσω από τον πάγκο. Ο Νικ Γιου’Ρεν, αν και γνωρίζει τον Κερ εδώ και μία επταετία, δεν θέλησε να κάνει κάτι σαν υπέρβαση ιεραρχίας. Δεν στράφηκε άμεσα στον «προϊστάμενό» του και μίλησε πρώτα στον ασίσταντ κόουτς, Λουκ Ουόλτον, λέγοντάς του την σκέψη του και επιθυμώντας να την μεταφέρει στον χεντ κόουτς των Ουόριορς. Κάτι που έγινε και δικαίωσε και τον νεαρό εμπνευστή και τον Κερ. Ο τελευταίος δεν θέλησε να «κλέψει» τη δόξα από τον Γιου’Ρεν και παραδέχθηκε πως «η ιδέα ανήκει σε εκείνον. Αν θέλετε να δείτε ποιος είναι, κοιτάξτε πίσω από τον πάγκο μας. Εκεί κάθεται. Είναι ένα παιδί!». Εξηγώντας πως «έχουμε ένα τεχνικό τιμ που συνεργάζεται αρμονικά. Δεν έχει σημασία ποιου είναι μία ιδέα ή η έμπνευση».

Ο ίδιος ο Νικ Γιου’Ρεν επισήμανε πως δεν… φωτίστηκε για να σκεφτεί το χαμηλό σχήμα. Απλώς θέλησε να «αντιγράψει» την περσινή τακτική των Σπερς για να νικήσουν τους Χιτ του ΛεΜπρον στους Τελικούς. Όταν ο κόουτς Πόποβιτς αποφάσισε να περάσει στην 5αδα τον Γάλλο Μπορίς Ντιό αντί του Τιάγκο Σπλίτερ. Η αντίστοιχη αντικατάσταση του Μπόγκουτ από τον Ιγκουοντάλα πρόσθεσε στο παρκέ έναν καλό χειριστή, έναν εξαιρετικό αμυντικό κι έναν σουτέρ που δεν είναι κλασικός από τα 7,25μ., αλλά δεν τολμάει κανείς να τον αφήσει και ελεύθερο σε αυτή την απόσταση. «Δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου τόσο νευρικός στη ζωή μου. Όταν μου ανακοίνωσαν πως ο κόουτς θα ακολουθήσει αυτό που του πρότεινα, δεν το πίστευα, αν και το σταφ προπονητών της ομάδας είναι καταπληκτικό! Επιπλέον, αποδείχθηκαν όλοι καταπληκτικοί που αναγνώρισαν την βοήθειά μου και είμαι χαρούμενος και για αυτό αλλά, κυρίως, διότι ήθελα πολύ να κερδίσουμε και τα καταφέραμε», ήταν το πρώτο σχόλιο του 28χρονου συνεργάτη του Κερ…

Ο Γιου’Ρεν ομολόγησε πως ήταν νευρικός, αν και 7 χρόνια νωρίτερα ήταν πιο ψύχραιμος και κατασταλαγμένος σε μία απόφαση να κάνει ένα μεγάλο διπλό ταξίδι που άλλαξε τη ζωή του. Ο τότε 21 ετών Νικ άνοιξε τον κουμπαρά του, μέτρησε τις οικονομίες του και ζητώντας δανεικά από τους γονείς του μάζεψε τα 1.500δολ. που χρειαζόταν για δύο πτήσεις από το Φοίνιξ. Η πρώτη στο Λας Βέγκας, όπου εργάστηκε ως εθελοντής στο σάμερ-λιγκ του ΝΒΑ μετά το κολέγιο και η δεύτερη στο Τρεβίζο, στο σάμερ-καμπ για τους ξένους με προοπτική την αμερικανική Λίγκα. Ο ίδιος επισημαίνει πως «κάθισα για 5 μέρες και σκέφτηκα: “Είναι στα αλήθεια αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου; Αν ναι, πρέπει να το κάνω και να πάω με οποιοδήποτε κόστος…”. Στην Ιταλία θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους του μπάσκετμπολ». Ο Γιου’Ρεν είχε, κατά το κοινώς λεγόμενο, την «μεγάλη εικόνα». Στο Τρεβίζο συνάντησε τον Στιβ Κερ, τότε τζένεραλ μάνατζερ των Φοίνιξ Σανς και του είπε πως ήταν όνειρό του να εργαστεί στο ΝΒΑ. Ο Κερ εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον ενθουσιασμό του και την άγνοια κινδύνου του πιτσιρικά, αλλά τον «προσγείωσε» στην πραγματικότητα, λέγοντάς του ότι δεν μπορεί να του δώσει πολλά χρήματα

Ο Γιου’Ρεν, όμως, αποκρίθηκε πως μπορεί να δεχτεί και μικρό μισθό, διότι στην Αριζόνα είναι το σπίτι των γονιών του και μπορεί να περιορίσει τα έξοδά του. Άρχισε να δουλεύει σαν βοηθός του Κερ. Έκανε ό,τι του έλεγαν, αλλά παράλληλα «ρουφούσε» κάθε πληροφορία. Ο Κερ, που εκείνη την περίοδο ζούσε μόνος, έχοντας αφήσει την οικογένειά του στο Σαν Ντιέγκο, πλήρωσε πολλά δείπνα του νεαρού. Αλλά για τον Νικ, πιο «ακριβή» και πολύτιμη ήταν η γνώση που λάμβανε… «Δεν θέλω να αναρωτιέμαι αν είμαι ικανός ή απλώς τυχερός», σχολιάζει πια ο 28χρονος. Εξηγώντας, πάντως, ότι «όλες αυτές οι μικρές αποφάσεις που πήρα το 2008, μου άλλαξαν τη ζωή». Άλλαξαν, βεβαίως, και τη… «ζωή» των Ουόριορς στους φετινούς Τελικούς. Ο νεαρός που συνήθως είναι υπεύθυνος για τα βίντεο των αντιπάλων της ομάδας του Γκόλντεν Στέιτ, θα ήταν πριν από μερικές εβδομάδες απλώς ένα παράδειγμα της ευγένειας και γενναιοδωρίας του Στιβ Κερ. Αλλά, πλέον, ο ασίσταντ του Κερ, Άλβιν Τζέντρι, υπεύθυνος για τα επιθετικά συστήματα και πλέον νέος χεντ κόουτς των Πέλικανς, τονίζει ότι «ο Νικ είχε μία εξαιρετική ιδέα. Στην αρχή παραδέχομαι πως ήμουν εναντίον της. Νικήσαμε 67 ματς στην κανονική σεζόν και 13 στα πλέι-οφς παίζοντας απλώς με τον τρόπο που παίζουμε και δεν πίστευα ότι πρέπει να το αλλάξουμε». Η έμπνευση του Γιου’Ρεν ήταν όμως καθοριστική και ο ίδιος συμπλήρωσε σεμνά ότι «τα εύσημα ανήκουν στον κόουτς Κερ. Ανήκουν στον Ιγκουοντάλα που είναι καταπληκτικός και στον Στεφ (σ.σ.: Κάρι) που προσαρμόστηκε στην αλλαγή και βρήκε περισσότερο ελεύθερο χώρο». Καταλήγοντας πως «η εργασία μου είναι και διασκέδαση. Αυτό μας τονίζει πάντα ο κόουτς Κερ. Ποτέ δεν πιστέψαμε στους Ουόριορς πως είμαστε “εμείς εναντίον όλων”. Είναι απλώς αγάπη μέσα στην ομάδα και αγάπη για το μπάσκετμπολ».