Τι είναι το μπάσκετ πραγματικά;
Ξέρουμε σίγουρα τον σκοπό του, που δεν είναι άλλος από το να βάλεις τη μπάλα στο καλάθι.
Ξέρουμε σίγουρα ότι είναι “ρατσιστικό”, αφού οι πιο κοντοί τύποι δε γίνεται να έχουν τις ίδιες πιθανότητες επιτυχίες με τους πολύ ψηλότερους, οι οποίοι ακόμα και αν είναι στα επί μέρους χειρότεροι μπορούν να εκμεταλλεύονται από τον κάθε προπονητή πιο πολύ.
Ξέρουμε ότι έχει πολλούς κανόνες, αλλά και ότι είναι πιο δύσκολο από πολλά άλλα αθλήματα αναφορικά πάντα με την τρανταχτή νομοθεσία γύρω του.
Δε ξέρω αν ισχύει και με σας ή γενικότερα, αλλά όσο μεγαλώνω νιώθω το αίσθημα του εντυπωσιασμού να μειώνεται στα μάτια μου όλο και περισσότερο.
Ίσως το ότι έχω ξαναδεί αυτά που βλέπω και τώρα ή το γεγονός πως το μπάσκετ βαδίζει σε ένα μοτίβο -κυρίως στο ΝΒΑ– όπου ο ένας κρίνει την επιτυχία των πολλών μέσω του isolation λειτουργούν αποτρεπτικά αναφορικά με το ποσό πολύ μπορεί να αφεθώ στις αρετές ενός παίκτη -κάτι που με έχει στρέψει περισσότερο εδώ και καιρό στους ρολίστες και τον αγώνα τους να χωρέσουν σε ένα σπορ που δεν τους δίνει την πρέπουσα σημασία πια.
Αν εξαιρέσουμε τον Stephen Curry, ο οποίος άλλαξε ολόκληρο το άθλημα εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, υπάρχει μονάχα ακόμα ένας παίκτης παγκοσμίως που τα τελευταία έτη με μαγεύει όλο και πιο πολύ σε κάθε του εμφάνιση.
Ο Nikola Jokic.
Προφανώς, η τάση του LeBron James να κερδίζει τον χρόνο, η μανία του Kevin Durant να παίζει ως guard με ύψος center ή η αθλητικότητα του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι πράγματα που τα συναντάς μια φορά στα 100 χρόνια, αλλά η αλήθεια είναι πως το γούστο και η καρδιά πάνε εκεί που θέλουν να πάνε.
Και η δική μου δεν έχει ξεκολλήσει από τον Jokic.
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;
Το κοφτερό του μυαλό; Την εξέλιξή του από “καλός για τη θέση του πασέρ” σε “έναν από τους καλύτερους πασέρ στην ιστορία“; Τη μαεστρία του να οργανώνει τις επιθέσεις της ομάδας του σαν προπονητής; Την ουσιαστική του μεταβολή από low post threat σε δίχως ατέλειες σκόρερ; Το ποσό γρήγορα για το καλούπι του τρέχει από τη μια μεριά του παρκέ στην άλλη;
Και όλα αυτά χωρίς να έχει ίχνος αθλητικότητας.
Και όλα αυτά χωρίς να έχει ίχνος γυμνασμένου κορμιού.
Απλά μια μπάλα, ένα μάτι και ένα χέρι αρκούν για να γίνει το παιχνίδι από επάγγελμα χαρά.
Ναι, μάλλον το μπάσκετ είναι τελικά χαρά.
Ναι, μάλλον το μπάσκετ είναι τελικά ο Nikola Jokic.
Ο σούπερ των Denver Nuggets γίνεται σήμερα 27 ετών.