Ό,τι έχουμε είναι το τώρα. Αυτή μόνο η στιγμή. Που εγώ γράφω και εσείς διαβάζετε. Αυτή μόνο η στιγμή και τίποτα παραπάνω.

Δεν πίστεψα ποτέ στην ευτυχία. Ξέρετε, αυτήν την πραγματική, που είσαι διαρκώς με το χαμόγελο στα χείλη, που δεν θες με τίποτα να έρθει το βράδυ και να σβήσει μια ξανθιά ημέρα, που θες να ζήσεις και να χαρείς, να ονειρευτείς και να προχωρήσεις.
Και δε νομίζω να πιστέψω και ποτέ.

Πιστεύω όμως στα απλά. Στα απλότερα μάλλον.
Πιστεύω στον έρωτα, τη φιλία, τη ζεστασιά μιας αγκαλιάς στο χειμώνα της ψυχής, στα τέσσερα μάτια που λειτουργούν πάντα σαν ένα όταν το στόμα είπε πια αρκετά.
Πιστεύω σε μένα, πιστεύω σε σένα, πιστεύω στην ανθρωπότητα ότι μπορεί να συνυπάρξει δίχως φανφάρες και δηθενισμούς. Ότι θα μπορέσει κάποτε να χτίσει ένα περιβάλλον για όλους δίχως εξαιρέσεις.
Μάλλον πιστεύω πολλά. Μάλλον είμαι αφελής.

Όλα κάποτε τελειώνουν, αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Μια αλήθεια που κάποτε δεν με άφηνε να ησυχάσω κάποιες νύχτες που δεν έλεγαν να περάσουν και να γίνουν ξανά φως πλέον έχει γίνει σαν λαχτάρα. Και δε ντρέπομαι να το μαρτυρήσω.
Ταυτόχρονα όμως, ενισχύει την έννοια μου για τα απλά, για τις στιγμές δηλαδή που σου φωνάζουν ότι είσαι ζωντανός αν και νιώθεις σκόνη σε ένα σκούρο και ταπεινό φέρετρο βαθιά μέσα στη γη και το χώμα της.

Παρότι έγινε ό,τι έγινε, οι Brooklyn Nets -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- παραμένουν το φαβορί της σειράς με τους Boston Celtics και έχουν ακόμα όλα τα φόντα, την ποιότητα και τη γνώση να περάσουν.
Παρότι έγινε ό,τι έγινε, oι Nets δεν θα έχουν τον Kevin Durant ξανά σε τόσο άστοχο και μέτριο για το βεληνεκές του βράδυ, δεν θα αντικρίσουν ρολίστες τους να είναι φορτωμένοι με πολλά -σωστά- φάουλ, δεν θα δουν τον προπονητή τους, τον Steve Nash, θα είναι ξανά τόσο… παίκτης και καθόλου προπονητής.

Ας είναι.
Μου αρκεί η φωνή μου πλάι σε αυτήν του αδερφού μου χθες τα ξημερώματα ως ένας ορκισμένος φίλαθλος των Κελτών.
Μου αρκεί η αγκαλιά μας μετά το buzzer beater του Jayson Tatum.
Μου αρκεί που τα ξεχωριστά μας μικρά πράσινα μπλουζάκια έγιναν ένα τεράστιο κοινό πανό λίγα δευτερόλεπτα πριν διαταράξουμε άτσαλα την ηρεμία της νύχτας και της ήσυχης γειτονιάς, που δεν περίμενε έναν τέτοιον σαματά να τη ξεσηκώσει.

 

 

 

Δεν μου αρκεί που οι Celtics πήραν ένα παιχνίδι στη σειρά. Άλλωστε αυτή φαίνεται πως θα έχει πολύ δρόμο ακόμα.
Μου αρκεί ότι ένιωσα ξανά ζωντανός και πως το «Tatum» που φώναζα ρυθμικά και με μπάσα φωνή πετώντας απλά μερικά χαρτάκια τυλιγμένα σφιχτά στον κάδο σαν να είμαι εκείνος προκαλώντας την έκπληξη της κοπέλας μου πήρε σάρκα και οστά.

Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς.
Εμείς και οι στιγμές μας.
Και αν αυτές είναι νίκες στα Playoffs, πάω πάσο…