Ο ρόλος του προπονητή είναι πιο δύσκολος από αυτόν του παίκτη.

Μπορεί ο αθλητής να είναι αυτός που στο τέλος της ημέρας κρίνει με ένα σουτ ή μια πάσα το αποτέλεσμα ενός αγώνα, αλλά η υποχρέωση του να ρυθμίζεις 12 διαφορετικά άτομα σε έναν κοινό σκοπό, να μοιράζεις ρόλους και κατοχές, και να δημιουργείς εν ολίγοις τις απαραίτητες καταστάσεις για να μπει το προαναφερθέν σουτ είναι υπέρογκη.

Γενικότερα, η πλειονότητα τείνει να κρίνει τους προπονητές με βάση το αποτέλεσμα.

Νίκησε; Είναι καλός.
Έχασε; Είναι κακός.

Αλλά όπως συμβαίνει και με το κάθε τι στον πλανήτη μας, κάτι τέτοιο απέχει ριζικά από την πραγματικότητα.

Ο Terry Stotts είναι ένας μέτριος προπονητής για τα δεδομένα που απαιτεί μια contending ομάδα.
Εμμονές στους πιο παραδοσιακούς “ψηλούς” σε μια εποχή που τους αποβάλλει σταδιακά όλο και περισσότερο, πενιχρές πρωτοβουλίες στην αμυντική υπόσταση της ομάδας που πολλάκις φθείρεται από την υπεραριθμία στην επίθεση, απουσία plan B σε βραδιές όπου οι κύριες πηγές σκοραρίσμαρος δεν θα αποδώσουν τα μέγιστα.

Ωστόσο, χωρίς τον Stotts δεν υπάρχει Damian Lillard.
Χωρίς τον Stotts δεν υπάρχει CJ McCollum.
Χωρίς τον Stotts δεν υπάρχει Jusuf Nurkic.

Μπορεί να έτυχε και το potential τους να περίμενε απλά μια ευκαιρία για να εκτοξευτεί.

Αλλά το να δίνεις μια ευκαιρία σε κάποιον μπορεί να μην σε κρατήσει για πάντα στο ΝΒΑ αλλά σου δίνει μια αιώνια χαρά και ένα ζωτικό λιθαράκι στην υστεροφημία σου.

Εμείς δίνουμε ευκαιρίες;

Σε εκείνον τον φίλο από τα παλιά που μας στέλνει συχνά πυκνά για καμιά μπύρα, έχουμε πει ποτέ ναι;

Σε εκείνη την κοπέλα που μας πλήγωσε κάποτε και που συναντήσαμε τυχαία ξανά, έχουμε χαρίσει ποτέ μια δεύτερη προσπάθεια;

Σε εκείνον που μας έκρινε χωρίς να γνωρίζει ποιοι είμαστε και τι έχουμε περάσει, βρήκαμε το σθένος να απαντήσουμε στον εαυτό μας;

Σε εκείνη την αποτυχία που μας ζόρισε, μας νευρίασε, μας εξόργισε και την πετάξαμε απότομα σαν βρώμικο τηγάνι γεμάτο λάδια και φασαρία στο νεροχύτη, δώσαμε την πιθανότητα της ανάκαμψης;

Μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν προδεδιαγραμμενό, μπορεί να ήταν σίγουρο, μπορεί να ήταν ασαφές.

Ο Stotts ίσως δεν είχε να δώσει πολλά ακόμα στους Portland Trail Blazers και απολύεται μετά από 9 χρόνια μετριότητας, 3 αποκλεισμών στον πρώτο γύρο και μόλις μιας συμμετοχής στους τελικούς περιφέρειας.

Αλλά -όσο πιθανό ή όχι και αν φαντάζει- τους χάρισε έναν υπέρλαμπρο και σύγχρονο φακό για να κάνουν το σκοτάδι μέρα ακόμα και χωρίς αυτόν!

 

 

Tags:
CJ McCollum Damian Lillard Jusuf Nurkic Portland Trail Blazers