Προχθές το απόγευμα (13/1), οι New York Knicks κατάφεραν να πετύχουν μια από τις κινήσεις που μπορούν -δυνητικά τουλάχιστον- να βελτιώσουν άρδην τη φετινή απογοητευτική τους σεζόν με την απόκτηση του Cam Reddish από τους Atlanta Hawks, χωρίς μάλιστα να προσφέρουν τίποτα το σημαντικό πίσω.
Οι Knickerbockers ουσιαστικά, δεν αποκτούν μόνο έναν καλό και εξελίξιμο παίκτη, αλλά ένα νεαρό με All Star potential, που μπορεί να ταιριάξει άρτια τόσο με τους περισσότερους στο υπάρχον ρόστερ όσο και με το πλάνο του coach Thibodeau -ο οποίος, μη ξεχνάμε, φαίνεται πως έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον Kemba Walker ακόμα και μετά μια σειρά καλών παιχνιδιών του θρύλου των Charlotte Hornets.
Γιατί είναι τόσο σημαντική η προσθήκη του Reddish;
1) Βοήθεια στον Thibodeau
Όταν λοιπόν, ο περσινός COTY έδειχνε την πόρτα της εξόδου στον απόφοιτο του UConn, δεν είχε στο μυαλό του την αντικατάστασή του με έναν άλλο PG αλλά με ένα φτερό.
Ουσιαστικά, όπως έχουμε αναφέρει ξανά στις πρώτες ημέρες του πειράματος, ο Thibs σε ένα υγιές περιβάλλον θέλει να λειτουργεί με τον Julius Randle ως τον κύριο playmaker του, τον άνθρωπο δηλαδή που θα δημιουργεί τις περισσότερες των καταστάσεων για τον ίδιο και τους συμπαίκτες του χάρις το μυαλό και τις πολλές επαφές του με τη μπάλα, με τον Derrick Rose ως τον παίκτη που αφενός θα σετάρει το παιχνίδι όταν απουσιάζει η πάλαι ποτέ επιλογή στο Draft των Lakers και αφετέρου θα χαρίζει ακόμα ένα μυαλό και know how οταν παίζει στο πλευρό του και με τον Alec Burks ως έναν κατά συνθήκη χειριστή, που αναλαμβάνει το αρχικό κατέβασμα της μπάλας από την επαναφορά πριν μεταλλαχθεί σε έναν floor spacing asset.
Επομένως, επιθετικά άλλος πρωτίστως δημιουργός δε χωράει (ο Kemba δε χωράει για λόγους άμυνας και κατοχών), όπως γίνεται αντιληπτό.
Τι χρειάζονται;
Φτερά.
Και αυτό ακριβώς προσέθεσαν οι Knicks εδώ και μερικές ώρες.
Ένα από τα κύρια προβλήματα της Νέας Υόρκης στα περσινά Playoffs κόντρα στους Hawks (1-4) -πέρα από την αδυναμία του Randle να σκοράρει- ήταν η μη ύπαρξη 2-3 γραναζιών για να μετατρέψουν σε ασίστ τις πολλές πάσες προς τα έξω του σταρ τους (97 πόντοι μέσο όρο/ 40% εντός πεδιάς, 34% τρίποντο).
Δεν ήταν η δημιουργία αυτή καθ’ αυτή, αν και πάντα χρειάζονται όσο το δυνατόν περισσότερα μυαλά, αλλά η εκτέλεση που χώλαινε λόγω παραστάσεων, big ball και μετριότητας αν προτιμάτε στο scoring.
Η αρχή έγινε με τον Evan Fournier το καλοκαίρι και η συνέχεια τον Ιανουάριο με τον CR.
2) Η μείξη του με το υπάρχον ρόστερ
Ο απόφοιτος του Duke δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ ουσιαστικά στη Georgia, με τους πολλούς τραυματισμούς του και τον παράγοντα Trae Young φυσικά να μην του επιτρέπουν να εξελίξει το παιχνίδι του ή να αποδείξει πως αξίζει κάτι περισσότερο από έναν ταπεινό ρόλο (26 λεπτά μέσο όρο από το 2019, 23 φέτος).
Αυτή η εξίσωση δημιουργεί νέες και διαφορετικές συγκυρίες στο νέο του περιβάλλον.
ΘΕΤΙΚΑ
Από τη μία μεριά, όπως έγινε ξεκάθαρο νωρίτερα, οι Knicks τον θέλουν και επιθυμούν να του δώσουν ενεργό ρόλο στις πεντάδες τους -κάτι που πιθανότατα θα κόψει και κάποια λεπτά στον Mitchell Robinson, με την άνοδο του Randle στο 5 να εξοικονομεί χώρο και ουσία στην τριάδα των Barrett, Fournier και Reddish, η οποία συνολικά -και όχι ατομικά- δεν έχει χτυπητές αδυναμίες.
Ανάμεσά τους, ο “Killer Cam” είναι ένας τύπος που έχει συνηθίσει να ζει στη σκιά ενός δημιουργού, αφού οι περισσότερες των προσπαθειών του είναι έπειτα από πάσα.
Συγκεκριμένα, τα 3 από τα 4.5 τρίποντα που εκτελεί φέτος ανά βραδιά (3.5 από τα 4 τις περασμένες χρονιές), το 67% τους δηλαδή, προέρχεται σε catch n shoot καταστάσεις, κάτι που χρειάζεται τόσο ο Young όσο και ο Randle για να μεγαλουργήσουν ως Playmakers.
Μάλιστα, ο νεαρός forward έχει εξελιχθεί πάρα πολύ ως σουτέρ υπό αυτές τις συνθήκες, αφού από το 27% σε 4 απόπειρες πέρυσι έχει μεταπηδήσει στο 42% σε 3 φέτος -με αυτήν την άνθιση (15%) να ισχυροποιεί τρανταχτά το όνομά του στη λίστα πολλών contending ομάδων.
Ταυτόχρονα, είναι εξαιρετικός -αν και με μικρό tendency (1.4 σουτ φέτος/ καριέρα)- από τις γωνίες, με τον ίδιο να εκτινάσσεται φέτος από το 33% των πρώτων του επαφών στο ΝΒΑ στο 47% (+14% δηλαδή), με την εξέλιξή του τόσο ως σουτέρ όσο και ως μαθηματικού σουτέρ να είναι αξιομνημόνευτη.
Έχουμε τονίσει εξάλλου πολλάκις τη σημασία του corner 3 στα πέρατα του μπάσκετ και τα διλήμματα που δημιουργεί στην αντίπαλη άμυνα, με τον coach Thibodeau να διαθέτει στη φαρέτρα 4 τρομερούς σουτέρ από γωνίες (Grimes, Fournier, Burks, Reddish), κάτι που αυτόματα βελτιώνει την επιθετική νότα της ομάδας του -ενώ αξίζει να αναφερθεί πως ο παραδοσιακά καλός από αυτά τα σημεία του παρκέ RJ Barrett (39% μέχρι πέρυσι) δεν έχει βρει ακόμα το χέρι του (32% σε 2 προσπάθειες).
Ένας από τους λόγους που οι Knicks έχουν την 5η καλύτερη άμυνα στη λίγκα είναι το NBA low pace που διαθέτουν, με τον χαμηλό ρυθμό που δίνουν στις εκάστοτε αναμετρήσεις τους να κόβει καθαρά μαθηματικά κατοχές και λειτουργικότητα τόσο στον αντίπαλο όσο και στους ίδιους.
Ωστόσο, πρακτικά και ατομικά, δεν διαθέτουν πολλούς καλούς αμυντικούς, παρά την ορμή και τη θέληση που επιδεικνύουν λόγω Thibodeau -με τη νέα τους μεταγραφή αποτελεί μεν μια βελτίωση ομαδικά αλλά με μερικές αυξομειώσεις δε.
Ατομικά, όντας μέλος πεντάδων δίπλα σε έναν από τους χειρότερους αμυντικούς της λίγκας, όπως είναι ο Trae Young, αλλά και όντας το τρίτο μέλος της κολεγιακής Big 3 πίσω από τους Zion και Barrett έπρεπε να επιδεικνύει συνεχώς ενέργεια και όρεξη στα μετόπισθεν για να κερδίσει περισσότερο χρόνο και στην αγαπημένη του επίθεση.
Έτσι, κυρίως πέρυσι στο ΝΒΑ, ήταν ιδιαίτερα ενεργός και πρόθυμος με τα χέρια του εκμεταλλευόμενος κάθε ίντσα του τεράστιου κορμιού του προκειμένου να παρεμποδίσει πάσες σε weak sides και low post (3 deflections φέτος/ καριέρα, team high), ενώ -προκειμένου να κρυφτεί όσο το δυνατόν περισσότερο ο Young- μαρκάρει κυρίως guards, όπου με το πλεονέκτημα του σώματός του τα βγάζει πολλάκις εις πέρας (46% φέτος/ 45% μέχρι πέρυσι).
Γιατί δεν έχει καλύτερα ποσοστά επιτυχίας;
Γιατί δεν είναι πάντα διατεθειμένος να παίξει καλή άμυνα και βαριέται στα corner 3s (38% οι αντίπαλοί του από πέρυσι).
Ωστόσο, ένα νεαρό, αθλητικό και ψηλό (2.03 μέτρα) παιδί σε ένα περιβάλλον που μετατρέπει σε συμπαθητικούς/ καλούς αμυντικούς παίκτες όπως οι Kemba, Quickley και Burks έχει διαθέσιμα βήματα μόνο προς τα μπροστά.
Εν ολίγοις, ο Cam μπορεί να τα κάνει όλα.
Μπορεί να είναι παίκτης ομάδας παίζοντας άμυνα και ανοίγοντας το γήπεδο με το μακρινό του σουτ.
Μπορεί να λειτουργήσει ως ο δεύτερος καλύτερος σκόρερ (20 πόντους μέσο όρο όταν απουσίαζε ο Young/ 11 στο πλευρό του) χάρις τα αγαπημένα του drives ή το iso παιχνίδι με ορισμένα στοιχεία φινέτσας όπως τα side και step backs.
Αλλά, όσο τρομερό deal και αν είναι εν πάση περιπτώσει, κρύβει και κάποια ερωτηματικά…
ΑΡΝΗΤΙΚΆ
Ο Reddish φαίνεται πως ζήτησε -άμεσα ή έμμεσα- να αποχωρήσει από τα “Γεράκια” καθώς αποζητούσε ένα μεγαλύτερο ρόλο στην επίθεση.
Αυτό έχει δύο παράθυρα.
- Αφού σχεδόν όλες οι contending ομάδες διαθέτουν 2-3-4 παίκτες που χρειάζονται τη μπάλα συνεχώς στα χέρια τους, θα έκανε έτσι κι αλλιώς ένα βήμα πίσω λειτουργώντας ως Floor spacer κυρίως με κάποια ψεγάδια shot creator ( άρα γιατί να φύγει από την Atlanta; ), για να μη χαλάσει τη νόρμα του συνόλου.
- Θα έχει περισσότερη προσοχή, κατοχές και λειτουργικότητα όπως αυτός τα θέλει.
Ο Reddish έχει κάνει βήματα ως σουτέρ ομάδας (catch n shoot), αλλά ακόμα υστερεί σημαντικά στο να φτιάχνει το δικό του σουτ από το τρίποντο και το mid range (28% και 30% αντίστοιχα σε 1 και 3 απόπειρες), κάτι που μπορεί να δικαιολογηθεί ως ρολίστας αλλά όχι ως πρωταγωνιστής -με τα ήδη κακά tendencies του Randle να μην επιτρέπουν χώρο και για δεύτερη τεράστια δυστοκία.
Επιπρόσθετα, ένα από τα στοιχεία που τον ξεχωρίζουν από πολλούς της θέσης του δεν είναι άλλο από την έφεσή του στα drives (53% ευστοχία), όπου πήγαινε αρκετά συχνά για τα δεδομένα που συνάντησε στους Hawks (3 κατά μέσο όρο), εκμεταλλευόμενος τόσο το σωματικό του πακέτο όσο και την αστείρευτη ικανότητά του στα δύσκολα σουτ (38% ευστοχία σε 4 τέτοια σουτ ανά βραδιά).
Ωστόσο, αυτό είναι κάτι που δεν θα κάνει απαραίτητα καλά στους Knicks, που θα έχουν πολλούς παίκτες που χρειάζονται κατοχές και προσοχή (Rose, Randle, Fournier, Barrett, Quickley, Burks) πάντοτε στο πλευρό του.
Προσωπικά, θεωρώ ότι η εξέλιξή του και ως facilitator είναι το μέλλον της Νέας Υόρκης, αφού τόσο το ταβάνι του Randle ως κυρίαρχου σταρ όσο και του Barrett ως υλικό All NBA είναι μικρά μπροστά στη δική του εξέλιξη επιθετικά και αμυντικά.
Ωστόσο, αν ο Thibodeau, ένας πολύ αυστηρός προπονητής, δε λάβει αυτά που επιθυμεί, τότε η εποχή Reddish στην πόλη θα έχει χαρακτήρα ρολίστα πολυτελείας.
Είναι κακό να είσαι ρολίστας στο ΝΒΑ;
Κάθε άλλο.
Απλά για αυτόν τον λόγο ζήτησε να αποχωρήσει ο Reddish από την προηγούμενη ομάδα του, καθώς πιστεύει ότι αξίζει πολλά περισσότερα.
Έχουν οι Knicks την υπομονή να χάσουν μαζί του τώρα για να κερδίσουν αργότερα, στο κατώφλι μεγάλων αλλαγών (αντίο σε Randle πχ);
Είναι ο Thibodeau έτοιμος να διαχειριστεί μετά από χρόνια ένα τόσο μεγάλο επιθετικό πακέτο παροντικά και μελλοντικά;
Είναι το στομάχι του Reddish ικανό να περιμένει πολύ σε ένα περιβάλλον που τον θέλει για “δεύτερο”;
Όλα αυτά θα κρίνουν το μέλλον της Νέας Υόρκης, που, ό,τι και να γίνει, πέτυχε ένα τεράστιο trade που αναβαθμίζει τη σεζόν και το “αύριο”!