Μπορεί μετά από 6 παιχνίδια στη φετινή σεζόν του ΝΒΑ το ρεκόρ των Blazers να έγκειται μόλις στο 3-3, αλλά η ουσία πίσω από τα αποτελέσματα είναι μια βαθιά και επίπονη πληγή για το Portland, που έχει εκκινήσει άσχημα τη χρονιά.
Τι μπορεί να φταίει;
Το ντεφορμάρισμα του Damian Lillard
Η αλήθεια είναι ότι ο σταρ ενός συλλόγου είναι αυτόματα ο άνθρωπος που ευθύνεται περισσότερο τόσο για τις νίκες όσο και για τις ήττες -σε μια αναλογία που δε θα μπορούσε φυσικά να μην ισχύει και με τον Damian Lillard, την ίσως μεγαλύτερη φιγούρα στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας.
Φέτος, ο «Dame Dolla» βιώνει τη χειρότερη σεζόν στην καριέρα του μετρώντας career low σε πόντους, ποσοστά και ταξίδια στις βολές -ίσως επηρεασμένος ακόμα από το σίριαλ του καλοκαιριού και τα ερωτήματα σχετικά με την αποχώρησή του από το Oregon.
Οι Blazers τυπικά δε θα μπορούσαν ποτέ να είναι χειρότεροι δίχως αυτόν στο παρκέ, αλλά δυστυχώς δεν είναι και καλύτεροι με αυτόν παρόντα!
Συγκεκριμένα, έχουν κατά 0.4% καλύτερο δείκτη ασίστ και κατά 1.6% στα λάθη, αλλά την ίδια στιγμή εκτελούν αισθητά πιο άστοχα εν τη παρουσία του (-3.6 TS%, -4.9 EFG%).
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι χειρότεροι κατά 0.8 πόντους στο Net Rating με τον αρχηγό τους στο παρκέ.
Προφανώς δεν είναι μεγάλη διαφορά, αλλά το κύριο ζήτημα δεν είναι ότι δεν κάνει κακό στον οργανισμό του ο ηγέτης του, αλλά το ότι δεν του κάνει καλό…
Η επίθεση που «σκοτώνει» την άμυνα
Για ακόμα μια χρονιά, ακόμα και αν άλλαξαν προπονητή μετά από 9 χρόνια, οι Blazers παραμένουν μια αρμάδα που θέτει την επιθετική της απόχρωση σε ανώτερη μοίρα από την αμυντική -σε μια αρκετά σύγχρονη επιλογή.
Ωστόσο, όταν ο καλύτερος σκόρερ της -και ταυτόχρονα ένας μέτριος αμυντικός- απολαμβάνει τόσο μεγάλο χρόνο συμμετοχής όσο και πληθώρα άστοχων επιλογών, τότε το όποιο μομέντουμ από το σκοράρισμα κατρακυλάει στο βωμό της μετριότητας.
Ο Lillard σουτάρει με 23% σε 9 απόπειρες από μακρινή απόσταση.
Οι υπόλοιποι με 49% σε 33 τέτοια σουτ.
Αυτή η εξαιρετική επίδοση απαιτεί εξαιρετικούς σκόρερ/ σουτέρ.
Αλλά αυτός ο συνδυασμός στο Portland κρύβει και τον παράγοντα του «μέτριου αμυντικού».
Ουσιαστικά, τόσο οι καλοί σκόρερ- κακοί αμυντικοί όσο και η παρουσία του Larry Nance Jr. στο 4 αντί για το 5 επιτρέπει πληθώρα καλών επιλογών από το τρίποντο -και δη τις γωνίες- στους εκάστοτε αντιπάλους τους, που εκτελούν με 37% απέναντί τους (5η χειρότερη επίδοση) αλλά και με 47% στα corner 3s (5η χειρότερη επίδοση).
Παράλληλα, το γεγονός πως δεν υφίστανται καλοί αμυντικοί στην περιφέρεια, ικανοί να πιέσουν κατοχές ή να ρίξουν σε παγίδες τον ball handler, θέτει δύο ακόμα ζημιές στο στρατόπεδο του coach Billups:
- δεν εμποδίζεται η κυκλοφορία του αντιπάλου (28 ασίστ για 14 λάθη σε 41 καλάθια ανά βραδιά)
- δεν υπάρχουν εύκολοι πόντοι στο ανοιχτό γήπεδο (23οι) ή από λάθη του «εχθρού» (18οι)
Μέτριο spacing
Όπως έχουμε πει ξανά, το spacing δεν μεταφράζεται στην ικανότητα του επιθετικού να σουτάρει από μακριά αλλά στην πίστη του αμυνόμενου ότι μπορεί να ευστοχήσει -κάτι που τον αναγκάζει να κλείσει περισσότερο σε αυτόν, δημιουργώντας χώρους στο γήπεδο.
Μπορεί λοιπόν, οι Blazers να σουτάρουν με 36% στα τρίποντά τους (8η καλύτερη επίδοση), αλλά οι 31 από τις 42 απόπειρές τους είτε είναι wide open είτε απειροελάχιστα μαρκαρισμένη -με την «Rip City» να εκτελεί με 41% σε αυτές τις προσπάθειες και με 31% σε 11 μόλις μαρκαρισμένα, κυρίως του Lillard.
Το πρόβλημα στριφογυρίζει στη Frontline, από την οποία δεν αντλείται καμία ουσία.
- Στο 5, Zeller και Nurkic δεν αποτελούσαν ποτέ ιδιαίτερες πηγές κινδύνου, παρά τη ανά τα χρόνια τάση για βελτίωση του Βόσνιου σε αυτό το κομμάτι.
- Στο 4, ο Nance Jr. όσο καλός wide open σουτέρ και αν έχει γίνει δε μπορεί να ωθήσει σε υψηλά κύματα απόδοσης το εν γένει spacing αφού δεν έχει να κάνει με βαριά κορμιά, ενώ Covington και Little δε φοβίζουν αναγκαστικά -αν και τίμιοι σουτέρ- την αντίπαλη στρατηγική, που στρέφει την προσοχή της σε Lillard και McCollum.
Έτσι, η ανάπτυξή τους είναι ιδιαίτερα μέτρια και προβλέψιμη (23οι σε catch n shoot τρίποντα/ 15οι σε potential ασίστ/ 18οι σε συνολικές πάσες), με τις 8 εκ των 23 ασίστ τους ανά παιχνίδι να οφείλονται στο ball hog του Lillard.