Άνευροι. Άοσμοι. Ακίνδυνοι.
Τα 3Α της χθεσινής εμφάνισης των Boston Celtics στην Pennsylvania, όπου σε αντίθεση με τις μπαταρίες δεν είχαν καμία απολύτως ενέργεια λυγίζοντας ήδη από την πρώτη περίοδο από τους μέτριους Philadelphia 76ers -σε ένα διπλό ματς βαθμολογικά, αφού σε περίπτωση νίκης θα πλησίαζαν το ρεκόρ τους στη μία νίκη, ενώ πλέον απέχουν τρεις και κατηφόρισαν στην 11η θέση σε μια Ανατολή που δε χαρίζεται φέτος σε τέτοιες εμφανίσεις.
Μπορεί οι εν μέρει εύκολες -αν εξαιρεθεί η μία παράταση με τους τελευταίους- κόντρα σε New York Knicks και Indiana Pacers να έδωσαν την εντύπωση πως κάτι αλλάζει δραματικά στους Κέλτες, αλλά η αλήθεια είναι πως πέραν της χαμηλότερης των Sixers κλίμακας δυσκολίας, οι εν λόγω ομάδες παίζουν κυρίως με big ball -κάτι που φυσικά βολεύει άρτια τους Celtics και τον Udoka και για αυτό μετράει 4 νίκες σε 6 ματς (η μία με ανατροπή από το +25) κόντρα σε αυτές.
Όταν ο οργανισμός της Μασαχουσέτης παίζει με ψηλά σχήματα στη Frontline του (με Al Horford και Robert Williams κυρίως) κόντρα σε αρμάδες με το ίδιο στυλ παιχνιδιού φαντάζει κάτι παραπάνω από ανίκητος.
Αλλά πόσοι σύλλογοι παίζουν έτσι πια;
Το ζήτημα λοιπόν, είναι να υπάρχει μια κάποια προσαρμογή στα playstyle ομάδων που επιλέγουν είτε τα κανονικά είτε τα χαμηλά σχήματα, με το big ball (ακόμα και στην πιο σύγχρονη εκδοχή του με τους δύο Williams σε 4 και 5) να φαντάζει ακίνδυνο απέναντί τους.
Χθες (15/1), ένα μήνα σχεδόν μετά την 25άρα (7-13 σουτ, 3-3 τρίποντα) του Tobias Harris, o coach Udoka δεν έμαθε από τα λάθη του και επέλεξε το big ball κόντρα σε έναν “εχθρό” που δεν παίζει ποτέ έτσι για αρκετή ώρα.
Αναλυτικά η ουσία των σχημάτων των Κελτών:
Horford- Robert (17 λεπτά/ -59 ανά 100 κατοχές)
- 61 Offensive Rating
- 120 Defensive Rating
Μόνο Robert (14 λεπτά/ +23 ανά 100 κατοχές)
- 108 Offensive Rating
- 85 Defensive Rating
Ο “Time Lord” είναι ένας από τους κορυφαίους centers στο ΝΒΑ, με την αθλητικότητα, τα νιάτα, το timing και το μυαλό του να αποτελούν μερικά μόνο από τα κύρια προτερήματά του σε άμυνα και επίθεση.
Όταν όμως, μαρκάρει συνεχώς κοντύτερους και ικανούς σκόρερ από κάθε μέτρο του παρκέ στην περίμετρο, όπως και χθες με τον Harris, δύσκολα θα αποδώσει αυτό που μπορεί/ πρέπει πάρα τη σταθερότητά του (2-5 σουτ σε 30 κατοχές).
Από την άλλη μεριά, ο Horford δεν περνάει καθόλου χρόνο στο 5 τελευταία, κάτι που ειδικά κόντρα στους 76ers, οι οποίοι στηρίζονται αποκλειστικά στον πιο δυναμικό Center του ΝΒΑ, τον Joel Embiid, μειώνει τις διαθέσιμες επιλογές πάνω του και χαρίζει στον τρίτο Center των Celtics, τον Enes Freedom Kanter, ρόλο δεύτερου ουσιαστικά “ψηλού”.
Μια επιλογή που δε βγάζει ιδιαίτερα νόημα από τη στιγμή που ο πρώην συμπαίκτης του Καμερουνέζου είναι μια εξαιρετική επιλογή πάνω του και θα μπορούσε να περνάει ποιοτικό χρόνο απέναντί του πέραν της κοινής του σύμπλευσης με έναν ακόμα «ψηλό» δίπλα του…