Ο θάνατος του αδερφού του Ντιόν Ουέιτερς ήταν μία ακόμη απώλεια για την οικογένεια των Θάντερ, που θρήνησαν πρόσφατα για την σύζυγο του ασίσταντ κόουτς Μόντι Ουίλιαμς και για τον συνιδιοκτήτη Όμπρει ΜακΚλέντον. Ο Ουέιτερς, γκαρντ της Οκλαχόμα Σίτι, έχασε τον αδερφό του προ 3 εβδομάδων, από πυροβολισμό στο κεφάλι θέλησε να τον αποχαιρετήσει και με ένα συγκινητικό γράμμα στην ιστοσελίδα The Players Tribune, μέσω της οποίας ο Κόμπι Μπράιαντ ανακοίνωσε το επερχόμενο τέλος της καριέρας του και ο νεοφερμένος φόργουορντ του Ολυμπιακού, Χακίμ Ουόρικ, θυμήθηκε τον τίτλο του NCAA με το Σίρακιουζ, το 2003.
Η επιστολή του Ουέιτερς:
«’‘Επιβεβαίωσαν πως είναι αυτός”…
»Ήμουν στο σπίτι μου στην Οκλαχόμα και χαλάρωνα με τον δίχρονο γιο μου. Καθόμασταν στον καναπέ και παίζαμε, όταν έλαβα μία κλήση. Το κινητό μου το έχω πάντα αθόρυβο. Αλλά για κάποιον λόγο, έτυχε να το κοιτάξω εκείνη τη στιγμή και είδα κάποιον φίλο να με καλεί.
»Το σήκωσα, και το μόνο που μου είπε ήταν: ”Το άκουσες”; Είπα: ”Τι να ακούσω;”.
Άκουσα ότι ‘‘λένε πως ο αδερφός σου πυροβολήθηκε. Λένε πως είναι κάπου ξαπλωμένος στον δρόμο”...
»Το έκλεισα και πήρα αμέσως τηλέφωνο τον πατέρα μου. Δεν ήξερα τι να του πω. Οπότε είπα ακριβώς αυτό που μου είπε και μένα ο φίλος μου… ‘‘Το άκουσες;”. Μου είπε: ”Τι να ακούσω;”. Του απάντησα ως ”ακούγεται πως ο Ζικ πυροβολήθηκε”. Ο πατέρας μου τρελάθηκε. Ούρλιαζε. Έκλεισε το τηλέφωνο ώστε να πάρει κάποιον άλλον και να μάθει αν όντως ήταν αυτός.
»Δεν το πίστευα. Πήρα ξανά τον φίλο μου τηλέφωνο και δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είπε. Δε θα το ξεχάσω ποτέ… ”Επιβεβαίωσαν πως είναι αυτός”.
»Ο γιος μου δε με είχε δει ποτέ να κλαίω. Έπαιζε ακόμα με τα παιχνίδια του. Δε μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Μου είπε: ”Μπαμπά, γιατί κλαις;”. Πώς να εξηγήσω σε ένα παιδί δύο χρονών τι συνέβη; Πώς να του εξηγήσω πως ο θείος του έφυγε και δε θα τον δει ποτέ ξανά; Ο θάνατος μου φαίνεται τόσο οικείος. Στα 16 μου, έχασα τρία ξαδέρφια και τον καλύτερό μου φίλο, Ραμίκ.
»Με αρρωσταίνει.
»Τώρα ο αδερφός μου ήταν νεκρός στον δρόμο και όλα τα αυτά τα συναισθήματα και οι σκέψεις γύρισαν ξανά. Το μυαλό μου άρχισε να τρέχει. Η πρώτη μου σκέψη ήταν: ”Γ….ο, σήμερα είναι μία ζεστή μέρα. Υπάρχουν πάντα προβλήματα στην πρώτη ζεστή μέρα του χρόνου στην Φιλαδέλφεια. Έγιναν έξι δολοφονίες τη μέρα που σκοτώθηκε ο αδερφός μου. Έξι. Θυμάμαι να διαβάζω τις πρώτες ειδήσεις στο κινητό μου εκείνο το βράδυ, και όλες έλεγαν το ίδιο πράγμα.
”Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΤΟΥ ΝΤΙΟΝ ΓΟΥΕΙΤΕΡΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ”…
»Ο αδερφός του Ντίον Γουέιτερς. Το όνομά του ήταν Ντιμίτριους Πίνκνεϊ. Δεν ήταν απλά ο αδερφός μου. Είχε την δική του προσωπικότητα. Είχε το δικό του όνομα. Η αλήθεια είναι πως δε θα έπρεπε να γνωρίζετε ούτε το όνομα μου αυτή τη στιγμή.
Όταν ήμουν οκτώ ετών, περπατούσα με τη μητέρα μου σε ένα πάρκο στη νότια Φιλαδέλφεια, όταν άκουσα ”μπαμ, μπαμ, μπαμ”. Υπήρξε ανταλλαγή πυροβολισμών μεταξύ παιδιών στη μέση του πάρκου. Οι σφαίρες περνούσαν πάνω από το κεφάλι μου. Κυριολεκτικά, πάνω από το κεφάλι μου. Αυτός που πυροβολούσε έτρεχε προς το μέρος μας…
»Πέσαμε στο έδαφος μέχρι να σταματήσει. Αν ήμουν λίγο ψηλότερος, θα είχα χάσει τη ζωή μου εκεί. Δε θα γνωρίζατε το όνομα Ντίον Γουέιτερς. Πρέπει να γνωρίζετε το όνομα Ντιμίτριους Πίνκνεϊ. Αυτό θέλω να θυμάστε για την ζωή του: Τον φωνάζαμε Ζικ. Λάτρευε να χορεύει. Ήταν πάντα χαμογελαστός και απολάμβανε τη ζωή. Είδα τον Ζικ να μεγαλώνει, να είναι ένα αφελές παιδί, να κλαίει συνεχώς. Ήταν το μεγαλύτερο μαμμόθρεφτο της γειτονιάς.
»Όταν τον σκέφτομαι, τον θυμάμαι να διασκεδάζει. Ήταν ένα πολύ ευχάριστο άτομο, αλλά αυτό που αγαπούσε περισσότερο από οτιδήποτε ήταν οι μηχανές. Αυτά θέλουν τα παιδιά τώρα. Είναι κάτι σαν τη ραπ μουσική, ειδικά στην Φιλαδέλφεια. Αυτά τα παιδιά λατρεύουν τις μηχανές. Είναι κάτι που πολλοί δε γνωρίζουν. Το καλοκαίρι, όταν θα γυρνούσα στην Φιλαδέλφεια, θα τον αποθάρρυνα συνεχώς. Θα προσπαθούσα να του δείξω έναν άλλο δρόμο. Θα του έλεγα συνεχώς. ”Μείνε μακριά από την μηχανή. Μην πηγαίνεις με την μηχανή σε μέρη που ξέρεις πως δε πρέπει να είσαι εκεί”.
Έχουμε αυτή την έκφραση. ‘‘Μείνε μακριά»”. Σημαίνει απλά: ”Ηρέμησε”. Μην βάζεις σε μπελάδες τον εαυτό σου. Απλά μείνε μακριά. Αυτό είναι που σκέφτομαι ξανά και ξανά. Αν ήμουν σπίτι, θα ήξερα πως τίποτα δεν θα συνέβαινε. Δεν θα ήταν με την μηχανή σε αυτή την περιοχή. Θα ήταν μαζί μου. Θα χαλαρώναμε, θα τρώγαμε μαζί, θα βλέπαμε τηλεόραση στο σπίτι. Θα είχε μείνει μακριά.
»Αυτό σκέφτομαι συνέχεια. ”Αν, αν, αν”… Αν ήμουν σπίτι, ο Ζικ θα ήταν μαζί μου. Αν ήταν μαζί μου, τώρα θα ζούσε. Την τελευταία φορά που ήταν μαζί μου, ήταν στο Σαββατοκύριακο του All Star Game. Γύρισα στο σπίτι στην Φιλαδέλφεια και όλα τα αδέρφια ήταν μαζί. Όλοι μαζί, στο σπίτι μου, παρέα. Τρώγαμε, βλέπαμε τον διαγωνισμό καρφωμάτων, παίξαμε βιντεοπαιχνίδια. Ήταν το όνειρο, φίλε.
»Πριν φύγω, του είπα- ειδικά σε αυτόν. Οι τελευταίες μου λέξεις σε αυτόν ήταν: ”Σ’ αγαπάω. Σας αγαπάω όλους. Μείνε μακριά. Μείνε μακριά από τις μηχανές”. Ένιωσα πως τον έπεισα. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει πως έχει φύγει. Κάθε μέρα, πιάνω το τηλέφωνό μου για να του στείλω… Και μετά μου έρχεται. Δέκα μέρες μετά τον θάνατο του Ζικ, γύρισα στην Φιλαδέλφεια με την ομάδα. Παίζαμε με τους Σίξερς. Βγήκα από την φυσούνα, όπως κάνω πάντα. Η οικογένειά μου με περίμενε στις εξέδρες, όπως κάνει πάντα. Αλλά ο αδερφός μου έλειπε. Δεν ήταν όπως πάντα.
»Δεν ρωτάω γιατί. Απλά προσπαθώ να θυμάμαι τον Ζικ όπως πραγματικά ήταν, και να τον κρατήσω ζωντανό. Ο καλύτερος τρόπος για να τον τιμήσω είναι να γίνω ο καλύτερος πατέρας, ο καλύτερος συμπαίκτης, και ο καλύτερος άνθρωπος που μπορώ να γίνω.
»Πάντα μου έστελνε το ίδιο μήνυμα πριν τους αγώνες μου. ”Να ξεχωρίζεις”!
»Το ξέρεις πως θα το κάνω, αδερφέ μου.
Μου λείπεις. Αναπαύσου εν ειρήνη».