Μόλις πριν από λίγες ώρες, η φετινή Summer League του Las Vegas έφτασε στο πέρας της, με έναν τελικό -μεταξύ των Portland Trail Blazers και New York Knicks- που στιγματίστηκε από ένα πολύ άδοξο πλάνο.
Όπως ήδη θα γνωρίζετε, η φετινή έκδοση του καλοκαιρινού αυτού τουρνουά έμοιαζε περισσότερο με… ξεπέτα πάρα με πραγματικό πρωτάθλημα, με το ΝΒΑ να παίρνει την απόφαση να κρίνει την παρουσία στον τελικό όχι μέσω των παραδοσιακών knock outs -όπου εκτός των άλλων μπορεί να μελετηθεί η αντίδραση ενός παίκτη σε κρίσιμες συνθήκες- αλλά μέσω της τελικής κατάταξης της κανονικής διάρκειας της μίνι λίγκας.
Προφανώς, θα ήταν ένα αρκετά δίκαιο σύστημα αν υπήρχε μεγαλύτερο πεδίο αναμετρήσεων για κάθε ομάδα, αλλά τα 4 μόλις παιχνίδια που κλήθηκαν να φέρουν εις πέρας (και) οι 30 σύλλογοι του ΝΒΑ θα δημιουργούσε -όπως και έγινε άλλωστε- πολλά προβλήματα στο τελικό ζευγάρι…
Όπως ήταν επόμενο, δεν υπήρχαν δύο ξεκάθαρα καλύτερα ρεκόρ προκειμένου να σχηματιστεί αυτόματα το match up του τελικού, καθότι 7 ολόκληρες ομάδες (το 23% δηλαδή) ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις του στην κανονική διάρκεια με 3 νίκες σε 4 απόπειρες (75% επιτυχία). Αυτή η εξέλιξη έφερε φυσικά τα κριτήρια ισοβαθμίας στη φόρα, με τα μεταξύ τους αποτελέσματα και, εν συνεχεία, τη διαφορά πόντων, να είναι τα σημεία που ξεχώρισαν άμεσα 2 απ’ αυτές.
Όλα αυτά σε ένα πρωτάθλημα που ο κύριος στόχος του είναι να δώσει ευκαιρίες σε rookies, prospects ή μεγαλύτερους ηλικιακά αθλητές να δοκιμαστούν και να κυνηγήσουν το όνειρο του ΝΒΑ. Αντ’ αυτού, οι πρωταθλητές Blazers και οι φιναλίστ Knicks έπαιξαν 2 λιγότερα ματς από το σύνηθες και συμμετείχαν μόλις σε ένα knock out…
Όπως συνέβη για πρώτη φορά στον εν λόγω θεσμό κατά την περσινή πλέον σεζόν, οι ομάδες δεν έχουν -την ίδια στιγμή που δεν το κατείχαν ποτέ σε τρομερή ποσότητα- κανένα απολύτως κίνητρο να θέσουν τα υψηλόβαθμα picks τους σε μία κατάσταση που φαντάζει περισσότερο pick up παιχνίδι σε κάποιο ανοιχτό γήπεδο παρά με οργανωμένο πρωτάθλημα που σέβεται τις ομάδες και τους πρωταγωνιστές του.
Δεν είναι οι 2-3-4 λιγότεροι αγώνες σε σχέση με το παρελθόν, είναι η αίσθηση της… ξεπέτας και της αδιαφορίας για μια διοργάνωση που για ορισμένους παίκτες είναι η τελευταία ευκαιρία να αγγίξουν το ΝΒΑ…