Τη δεκαετία του ’60, η κυβέρνηση της Κίνας αποφασίζει να στρέψει την προσοχή της στον αθλητισμό προκειμένου η χώρα να κερδίσει μια πάγια δυναμική στα τρανταχτά παγκόσμια σπορ -και δη σε αυτά που απαιτούσαν ένα σωματικό πλεονέκτημα, όπως το μπάσκετ και το βόλεϊ.
Έτσι, σαν μια σύγχρονη Σπάρτη, οι αθλητικοί αρμόδιοι άρπαζαν τα παιδιά που είχαν δείξει ήδη κάποια κλίση σε ένα άθλημα μόλις αυτά έκλειναν τα 10 τους χρόνια και τα έκλειναν σε ένα στρατόπεδο γεμάτο σπορ, με τις απάνθρωπες και γεμάτες καταπόνηση προπονήσεις να σφραγίζουν γοερά όλη την έφηβη ζωή των νεαρών.
Σε αυτά τα camps λοιπόν, είχαν βρεθεί οι Fang Fangdi (γυναίκα) και Yao Zhiyuan (άνδρας), που ήταν από νωρίς αρκετά καλοί και ψηλοί -δώστε σημασία στο τελευταίο- στο μπάσκετ, με αποτέλεσμα να έχουν μια αξιοπρεπή καριέρα στα γήπεδα της επικράτειας.
Μόλις αποσύρθηκαν από την ενεργό δράση λοιπόν, τυπικά είχαν εκπληρώσει το χρέος τους προς στο κράτος και θα μπορούσαν να ζήσουν ελεύθερα τη ζωή τους όπως εκείνοι θα επιθυμούσαν.
Ωστόσο, δεν ελευθερώθηκαν στην ουσία ποτέ!
Επειδή οι δυο τους ήταν οι πιο ψηλοί παίκτες εκείνη την εποχή στο κινεζικό πρωτάθλημα (η Fang στις γυναίκες και ο Yao στους άνδρες), η κυβέρνηση διέταξε να παντρευτούν -αφού οι γιατροί τους υπέδειξαν ως ένα κατάλληλο για τον σκοπό τους ζευγάρι- και να αναπαραχθούν προκειμένου να χαρίσουν στη χώρα έναν πανύψηλο αθλητή, που θα μπορούσε να εκτινάξει το εγχώριο μπάσκετ στα πέρατα του κόσμου.
Λίγο καιρό αργότερα, ήρθε στον κόσμο ο Yao Ming, γνωστός σε όλους από τη θητεία του στο ΝΒΑ και τους Houston Rockets.
Όμως, ας πάμε πολύ πιο πίσω στο χρόνο…
Πριν το Draft.
Πριν το ΝΒΑ.
Ο Yao γεννιέται το 1980 στη Shanghai αλλά δεν αγαπάει καθόλου το μπάσκετ παρόλη την πίεση που λάμβανε από τη στιγμή που έκανε τα πρώτα του βήματα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ο πατέρας του αναγκαζόταν να τον κερνάει γλυκά κάθε φορά που σκόραρε ένα καλάθι και τη μαμά του να του κάνει όλες τις χάρες, μη έχοντας φυσικά άλλη επιλογή…
9 χρόνια αργότερα -θυμηθείτε, οι υπόλοιποι επιλέγονταν στα 10 τους- το κατ’ ανάγκη παιδί- θαύμα της χώρας, που ήδη ξεπερνούσε το 1.70 μ., οδηγείται φοβισμένο και χωρίς τη θέληση του στα camps της εξαθλίωσης, όπου είχε προφανώς πολύ διαφορετική αντιμετώπιση από τους υπεύθυνους σε σχέση με τους συναθλητές του.
Οι προπονήσεις του ήταν 6 ημέρες την εβδομάδα, διαρκούσαν 10 ολόκληρες ώρες και κάθε φορά που έχανε σουτ ή δεν τα κατάφερνε στις ασκήσεις οι προπονητές είχαν το ελεύθερο να τον χτυπούν με μανία μέχρι να ματώσει!
Όπως φαντάζει λογικό, πολύ σύντομα ο Ming έχασε όση αγάπη του είχε απομείνει για το άθλημα, αλλά ούτε ο ίδιος ούτε οι δικοί του είχαν το δικαίωμα να αποτύχουν.
Έπρεπε πάσει θυσία να μπει στο ΝΒΑ και να κάνει απανταχού δημοφιλή την αθλητική υπόσταση της Κίνας, μιας χώρας που ακόμα δεν είχε ούτε έναν παίκτη στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.
Και όλοι δούλευαν για αυτό.
Ο Yao συνέχιζε να ψηλώνει (έφτασε τα 2.28 μ.) και να βελτιώνεται, και μετά από 5 dominant χρόνια με τη φανέλα των Shanghai Sharks της γενέτειράς του, καταφέρνει και μπαίνει στο ΝΒΑ όντας το κορυφαίο πικ του Draft του 2002.
Η Κίνα πλέον τα είχε καταφέρει.
Μπορεί να χρειάστηκε η θυσία 3 ανθρώπων και ακόμα μερικών εκατομμυρίων που πετάχθηκαν από ένα σημείο και έπειτα σε ένα νοητό ασιατικό Καιάδα, αλλά τώρα είχε έναν σταρ παίκτη στο ΝΒΑ, που κατάφερε μάλιστα να γίνει 8 φορές σε ισάριθμα χρόνια All Star και να είναι μέλος 5 All NBA ομάδων.
Υπάρχουν πολλές φήμες πως το ύψος και το όλο καλούπι του είναι (και) ιατρικά κατασκευασμένο, αλλά φυσικά δεν υπάρχουν αποδείξεις.
Δεν ήθελα να ασχοληθώ με φήμες, αλλά με στοιχεία.
Η Κίνα για πολλά χρόνια βίαζε τις ζωές εκατομμυρίων παιδιών και οικογενειών για να μπορέσει κάποτε να είναι ισχυρή αθλητικά, στο σύγχρονο μοτίβο του όπιου των λαών, για να στρέψει ξανά την προσοχή της μάζας στα κυβικά της μέτρα.
Άρπαζε τους πολίτες της όταν ήταν μικρά παιδιά και τους πετούσε σαν απομεινάρια ξεζουμισμένου χυμού στο νεροχύτη της μπόχας με αδιαφορία και μένος αργότερα, όταν είχαν πια μεγαλώσει και γεράσει για την αποστολή τους.
Αλλά ας μείνουμε στην κατ’ αυτούς επιτυχημένη κατασκευή του Yao Ming.
Δύο ενήλικες πρώην μπασκετμπολίστες, που μπορεί να μην ήθελαν/ ήξεραν καν ο ένας τον άλλον, αναγκάζονται να αναπαραχθούν επειδή οι μετρήσεις των γιατρών έδειξαν πως είναι οι πλέον ικανοί γονείς για τη γέννηση ενός «τέρατος».
Το «τέρας» αυτό όμως, δεν ήταν παρά ένα παιδάκι.
Ένα μικρό και αθώο παιδί που δεν ήθελε ποτέ να παίξει μπάσκετ, να σουτάρει, να σκάσει τη μπάλα, να πάρει ριμπάουντ, να πανηγυρίσει τη νίκη και να κλάψει την ήττα.
Ένα παιδί που απλά ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας, να γυρίσει τον κόσμο αλλά πάντα να καταλήγει στην παιδική του γειτονιά και να γυρίζει αργά αργά κάθε ένα της στενό.
Πιθανότατα όμως, δεν έχει καταφέρει μέχρι και σήμερα να περπατήσει δίχως συνοδεία αυτούς τους δρόμους.
Κανείς δεν πήρε αυτό που ήθελε.
Εκτός από το αιμοδιψές κράτος, που είδε τα έσοδα εξαγωγών του να αυξάνονται κατά 100 εκ. την πρώτη του χρονιά στις ΗΠΑ και κατά 2.7 δισ. μέχρι και το τέλος της καριέρας του.
Σαν χθες, το 2011, ο Yao Ming αποσύρεται από την ενεργό δράση έπειτα από μόλις 8 χρόνια στο ΝΒΑ και πάμπολλους τραυματισμούς σε γόνατα και μέση, στο πιο ηχηρή μήνυμα της φύσης στο μπάσκετ.