«Μαμά, ο Dee είχε ένα ατύχημα και δε ξέρουμε αν θα τα καταφέρει.
Δεν είναι καλά.
Πάρε με. Πάρε με τώρα».
Τι μας ωθεί στα άκρα μας κάθε μέρα;
Τι μας δίνει την ώθηση να ανοίξουμε τα νοητά φτερά μας και να πετάξουμε όσο πιο ψηλά γίνεται;
Τι μας γεμίζει με σιγουριά και αυτοπεποίθηση πριν από κάθε μεγάλη απόφαση;
Ο καθένας έχει τα δικά του πρότυπα.
Ο Juwan Morgan όμως, είχε μόνο ένα.
Τον αδερφό του.
Τον Απρίλιο του 1997, ο Juwan βλέπει το πρώτο φως στην κωμόπολη της Waynesville στο Missouri, όντας ο δεύτερος γιος μιας οικογένειας στρατιωτικών γιατρών, που ήταν ιδιαίτερα αυστηροί με τη μόρφωση και τις δραστηριότητες των παιδιών τους.
Το γεγονός λοιπόν, πως δε μπορούσε να βλέπει τους φίλους του όποτε ήθελε και να περνάει τον ελεύθερο χρόνο του μαζί τους, αναγκαστικά τον έφερε πολύ κοντά με ένα άτομο που περνούσε ακριβώς τα ίδια καθημερινά.
Τον αδερφό του, τον Dee, που παρά την διαφορά ηλικίας τους τον έβλεπε πάντοτε σαν φίλο του και όχι σαν κάποιον μικρότερο και πιο αθώο.
Όταν οι δικοί τους έλειπαν για πολλές ώρες, οι δύο τους περνούσαν όλη την ημέρα μαζί.
Και φυσικά, τα σπορ και δη το μπάσκετ φρόντισε να τη γεμίζει με πάθος!
Ωστόσο, ο Βενιαμίν των Morgan φοβόταν τρομερά να περάσει την αυτοσχέδια μπασκέτα και την πελώρια εξώπορτα της αυλής και να πατήσει το πόδι του στην άσφαλτο του δρόμου.
Έτρεμε στην ιδέα πως δεν είναι μέσα στην ασφάλεια του σπιτιού του και δεν τολμούσε να βγει ποτέ μόνος του έξω από αυτήν.
Ωστόσο, ο μεγάλος του αδερφός ήταν εκεί για αυτόν.
Και το μπάσκετ το δόλωμα για να τα καταφέρει!
Ο Dee ήταν τρομερός στο μπάσκετ.
Όχι μονάχα απέναντι στον αδερφό του, αλλά κόντρα σε όλους τους φίλους του και την πολιτεία του Missouri, τα ανοιχτά γήπεδα της οποίας φρόντιζε να γεμίζει με το ταπεραμέντο του κάθε μία μέρα.
Έτσι από ένα σημείο και μετά, έπαιρνε μαζί του και τον Juwan και τον έκανε μέλος του εκάστοτε αγώνα πετώντας του πάσες και δίνοντάς του ελευθερίες να τις κάνει ό,τι θέλει, κάτι που τον βοήθησε σιγά σιγά να βρει τα πατήματά του στον έξω κόσμο αλλά και να ερωτευθεί ένα άθλημα που θα γινόταν όλη του η ζωή λίγα χρόνια μετά.
Ο καιρός κυλούσε γλυκά για την οικογένεια Morgan.
Αλλά τον Αύγουστο του 2010, όταν ο πρωταγωνιστής μας ήταν μόλις 13 ετών, συνέβη κάτι που δεν είχε προγραμματίσει κανείς τους.
Ο Dee, που ακολουθούσε πλέον το επάγγελμα των δικών του και επέστρεφε οδικώς στη στρατιωτική του βάση στη Whiteman Air Force, χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του, το οποίο και ξεφεύγει από τον δρόμο και παρασέρνει εκθαμβωτικά ό,τι βρίσκει στο διάβα του.
Αρκετές ώρες μετά, ξυπνάει έντρομος και γεμάτος μώλωπες σε τοπικό νοσοκομείο πριν οι γιατροί του σερβίρουν τα μαντάτα…
Παραδόξως, δεν είχε κανένα σπασμένο κόκκαλο και τα ζωτικά του όργανα δεν είχαν διαταραχθεί.
Ωστόσο, η γνωμάτευση δε σταματάει εκεί…
Το πρόσωπο του έχει παραμορφωθεί τόσο έντονα στην περιοχή του αριστερού του ματιού, που αυτό εξέχει πλέον αρκετά από τη σάρκα, σαν να θέλει να ξεφύγει και να πέσει ελεύθερο στο έδαφος.
Ο Dee κοιτάζει τον εαυτό του σε μια αντανάκλαση και ξεσπάει σε λυγμούς.
Μόλις εκείνη τη στιγμή, ένα κοινωνικό αγόρι γεμάτο αγάπη για τη δουλειά, την πατρίδα και τις σχέσεις του πήρε την απόφαση να μη δει ξανά ποτέ ξανά το φως του ήλιου.
Και τα δάκρυά του πότισαν τους Morgan για πολύ καιρό.
Ο Juwan βλέποντας το είδωλό του να ανθρωποποιείται τόσο αληθινά μπροστά στα μάτια του, πήρε την πιο τρανή απόφαση της ζωής του.
Να μεγαλώσει τόσο πολύ απότομα που να καλύπτει με τη φτερούγα του τον Dee και τα δάκρυά του.
Μετά τις πρώτες δύσκολες εβδομάδες της νέας κατάστασης και των ατελείωτων ωρών στο δωμάτιο και το κρεβάτι του, ο Juwan άρχισε να βρίσκει κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για να τον τραβήξει έξω από το σπίτι, με το μπάσκετ να είναι αυτό που κατάφερε να πείσει τον Dee να ξεμυτίσει από το σπίτι.
Έτσι, σταδιακά οι δυο τους έπαιζαν όλο και περισσότερο μαζί στην παιδική τους αυλή, με τον Dee να βρίσκει σιγά σιγά τη χαμένη του αυτοπεποίθηση και να αποκτάει την όρεξη να βγει ξανά, να δει τους φίλους του ξανά, να πάει στη δουλειά του ξανά.
Τα χρόνια έχουν περάσει.
Ο Juwan δεν έγινε ποτέ ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου και μετά από 1.5 χρόνο στους Utah Jazz είναι αυτή τη στιγμή δίχως ομάδα (έχει training camp συμβόλαιο με τους Boston Celtics).
Ας είναι.
Ένα τέτοιο παρελθόν δε γίνεται να μην έχει μέλλον.
Και όσο δύο αδέρφια λειτουργούν ακόμα ως μια, κοινή και ατέρμονη, ψυχή, τότε ο Juwan το μόνο που χρειάζεται είναι μια ευκαιρία για να αποδείξει το μεγαλείο του.
Και αν αυτό είναι μονάχα ανθρώπινο, είναι όλοι τους πολύ τυχεροί.