1) Το small ball των Nets
Είναι τρομακτικό το small ball των Brooklyn Nets, με τους LaMarcus Aldridge ή Blake Griffin ή Paul Millsap αποκλειστικά στο 5, ενώ δίπλα τους υπάρχουν 3 τουλάχιστον καλοί σουτέρ, αθλητικοί και πολυθεσίτες “κοντοί” -κάτι που γύρισε ένα χαμένο από τα πρώτα λεπτά ματς μέσα σε 5 λεπτά στο φινάλε, όπου δέχθηκαν μόλις 1 πόντο.
Το ακόμα πιο τρομακτικό είναι ότι ο Steve Nash δεν το έχει αντιληφθεί ακόμα, αφήνοντας τα υψηλόσωμα σχήματα στους “ψηλούς” να διαλύσουν κάθε επιθετική και αμυντική φύση της ομάδας του.
2) Ο παράγοντας Mills
Mπορεί να μην είναι καλύτερος παίκτης (και δε θα γίνει ποτέ ατομικά), αλλά ο Patty Mills αυτή τη στιγμή είναι πολύ καλύτερο fit για τους Nets από ότι ο Kyrie Irving.
Δε ζητάει μπάλες, δεν παίζει isos, έχει διάθεση στην άμυνα, είναι παίκτης ομάδας και συστήματος -κάτι που έχει οδηγήσει και στο εξωφρενικό 10-10 τρίποντα στα δύο πρώτα ματς.
Αν χρειάζεται κάτι το Brooklyn είναι ένας… αντί-Mills στον πάγκο, όχι o -κατά κάποιον τρόπο- συμπατριώτης του.
3) Η αλλαγή του Embiid
Δε μπορώ να κατανοήσω το φόβο του Joel Embiid να ζήσει στο ζωγραφιστό.
Κόντρα στους Nets, ακόμα και αν δεν υπάρχει παίκτης που να μπορεί έστω να τον περιορίσει, εκτέλεσε μόλις 2 σουτ στο low post (50%) και ακόμα 4 από το ζωγραφιστό -κυρίως σουτ- χωρίς να ευστοχήσει σε κανένα εξ αυτών (17% γενικά).
Ταυτόχρονα, εκτέλεσε 4 mid range και ακόμα 5 τρίποντα, σε μια αναλογία spacing που γινόταν αντιληπτή όταν είχε τον Ben Simmons στο πλευρό του, αλλά πλέον δημιουργεί ερωτηματικά.
+1) Ο ασταμάτητος Durant
Κατά τη διάρκεια του ματς, μέτρησα τουλάχιστον 4 διαφορετικά κορμιά (Green, Maxey, Harris, Thybulle) που έθεσαν εξ αρχής οι 76ers στο ματσάρισμα του Kevin Durant.
Μπορεί να τον ανάγκασαν να σπάσει αρκετές φορές τη μπάλα (12 ασίστ), αλλά η αποτελεσματικότητα του KD ήταν για ακόμα μια φορά εξαιρετική (9-20 σουτ), παρόλο που ήταν κάκιστος από μακρινή απόσταση (1-6).