Ο Ντάμιαν Λίλαρντ έκανε πάλι θόρυβο: στη σειρά με αντίπαλο Θάντερ έκανε ίσως και τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του, με την αποθέωση να είναι δεδομένη. Και αυτή η περίοδος που διανύουμε είναι ίσως μία από τις λίγες που δεν βιώνει την αμφισβήτηση.
Ο Λίλαρντ έμεινε τέσσερα χρόνια στο Κολέγιο πριν πάει στο ΝΒΑ το 2012, σε μία εποχή που οι καλοί παίκτες μένουν το… πολύ δύο χρόνια, καθώς υπάρχουν αρκετοί που επιλέγουν από την πρώτη τους κιόλας χρονιά να δηλώσουν συμμετοχή στο Draft. Η φιλοσοφία του δείχνει έναν παίκτη από άλλη… εποχή, αφού, εκτός των άλλων, έχει δηλώσει ότι θέλει να παίξει όλη την καριέρα του στους Μπλέιζερς. Επιπλέον, ο τρόπος που μιλάει και συμπεριφέρεται εντός και εκτός παρκέ, είναι ένας ακόμα λόγος που ο κόσμος τον λατρεύει. Όσο όμως και αν τον σέβονται όλοι, ο τρόπος που ολοκληρώθηκε η περσινή σεζόν άφησε ένα «στίγμα» στο βιογραφικό του. Δεν γίνεται να ορίσει διαφορετικά κάποιος αυτό που συνέβη, αφού οι Τρέιλ Μπλέιζερς είδαν μία ονειρεμένη κανονική περίοδο, να ολοκληρώνεται με έναν ατιμωτικό αποκλεισμό με «σκούπα» (4-0) από τους Πέλικανς, που δεν είχαν καν στη διάθεσή τους τον ΝτεΜάρκους Κάζινς.
Στη μέση όλης αυτής της κριτικής βρέθηκε ο Λίλαρντ, ο οποίος την σεζόν που θεωρήθηκε υποψήφιος για το βραβείο του MVP και μπήκε στην καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ για πρώτη φορά στην καριέρα του, είχε μόλις 18.5 πόντους, 4.8 ασίστ και 4 λάθη μ.ο., με 35.2% στα σουτ και 30% στα τρίποντα. Ο Τζρου Χόλιντεϊ τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα σε άμυνα και επίθεση και η σκληρή κριτική δεν άργησε να κάνει την εμφάνισή της. Δεν είχε σημασία που ο Λίλαρντ αγωνιζόταν τραυματίας, αφού είχε υποστεί βαρύ διάστρεμμα λίγο πριν το τέλος της κανονικής περιόδου, αλλά με το Πόρτλαντ να παλεύει να μπει στα Playoffs δεν υπήρχε χρόνος για ξεκούραση. Αυτό που είδαν όλοι ήταν τον σταρ μίας ομάδας να είναι τραγικός για τα δεδομένα του και να εκτίθεται από την συνδυασμένη άμυνα των Πέλικανς. Είχε έρθει η ώρα για τον Λίλαρντ να απαντήσει.
Από το ξεκίνημα της σεζόν είναι πιο επιθετικός από ότι συνήθως, πιο ατρόμητος. Πήρε όλη αυτή την κριτική που του ασκήθηκε και αντί να υποχωρήσει, απλώς αποφάσισε να θριαμβεύσει μέσα από αυτή. Ποτέ δεν ήταν διστακτικός, ποτέ όμως δεν ήταν ξανά τόσο επιθετικός. Σκοράρει περισσότερο και με καλύτερα ποσοστά, ενώ κάνει και λιγότερα λάθη. Στα 28 του χρόνια έχει περάσει στα χρόνια της ωριμότητας. Η αναγνώριση έχει έρθει. Τώρα ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα, την έκρηξη, αφού στα μάτια του Λίλαρντ οι δικοί του Τρέιλ Μπλέιζερς αξίζουν να μπουν στην κουβέντα για τα μεγαθήρια της Δύσης, μαζί με τους Ουόριορς και τους Ρόκετς. Θεωρεί ότι με αυτόν ηγέτη το Πόρτλαντ μπορεί να κάνει την υπέρβαση και ήδη έχει καταφέρει να… πετάξει εκτός συνέχειας τους Θάντερ. Η αυτοπεποίθησή του κλονίστηκε στα περσινά Playoffs, φέτος όμως επέστρεψε πιο δυνατός, πιο έτοιμος και πιο αποφασισμένος από ποτέ για να οδηγήσει την ομάδα του στην υπέρβαση.