Οι San Antonio Spurs έχουν μια αρκετά περίεργη… οσμή στο ρόστερ τους, αφού διαθέτουν τόσο αρκετά prospects όσο και αρκετούς βετεράνους, σε ένα συνονθύλευμα που δε μπορεί ούτε να διεκδικήσει το πρωτάθλημα αλλά ούτε και να κάνει rebuilding.
Πλέον, είναι το ακλόνητο φαβορί ανάμεσα σε 3 ομάδες, αφού αναμένεται εν τέλει να αρπάξει το 10ο και τελευταίο εισιτήριο για το νεοσύστατο σύστημα του Play In, αφού 4 στροφές πριν το φινάλε της κανονικής διάρκειας είναι 2 νίκες μπροστά από τους New Orleans Pelicans και άλλες τόσες από τους Sacramento Kings, με μια όχι και τόσο ενδεχόμενη αποτυχία να φαντάζει περισσότερο γκέλα παρά κοινή συνισταμένη.
Φέτος, έχουν περάσει πολλά.
Όπως αναφέρθηκε ξεκίνησαν την προσπάθεια των Play Ins όντας ένας οργανισμός χωρίς τρομερή ποιοτική ποικιλία συγκριτικά με τους άμεσους εχθρούς της, με το γεγονός πως Derrick White, Lonnie Walker και DeMar DeRozan έχασαν πολλά παιχνίδια -ο πρώτος όλη τη σεζόν- να παίζει καθοριστικό ρόλο σε πολλά αρνητικά σερί ηττών, ενώ η φυγή του LaMarcus Aldridge δεν επέφερε το παραμικρό αντάλλαγμα, με τη φαρέτρα της frontline να μένει επιθετικά γυμνή, όσο κακή χρονιά και αν διένυε ο LA.
Ωστόσο, εκτός του DeRozan υπάρχει ακόμα ένας παίκτης που είναι ο συνδετικός κρίκος των επιτυχιών των «Σπιρουνιών».
Ο Dejounte Murray!
O Murray ανέκαθεν ήταν ένας από τους αγαπημένους παίκτες του πιο «ευρωπαϊκού» κοινού του ΝΒΑ , αφού συνδύαζε πολλά στοιχεία που στο μπασκετικό μάτι κερδίζουν αμέσως την προσοχή και τη συμπάθεια.
Τρομερά ψηλός και τρομερά μακρύς για PG (1.93 μ/ 2.08 wingspan), πολύ ικανός αμυντικός, spark plug, χαμηλό πικ στο Draft (29o), φανερά εξελίξιμος.
Mέχρι και πέρυσι, δεν είχε ακόμα καταφέρει να αναπτύξει τόσο το μακρινό του σουτ όσο και την αντίληψή του ως facilitator, με την έφεσή του στο transition να ικανοποιείται περισσότερα από την αμυντική/ αθλητική του προσήλωση παρά το know how στο άλλο μισό.
Ωστόσο, φέτος είναι μαγικός!
Τι έχει αλλάξει;
Όταν ο κορυφαίος παίκτης της ομάδας (DeRozan) είναι ένας τύπος που λειτουργεί άψογα μόνο όταν έχει τη μπάλα στα χέρια του και θέλει όλα να περνούν από αυτά, είναι ακατόρθωτο να ακμάσεις δίπλα του αν δεν έχεις ικανοποιητικό σουτ.
Έτσι, ο Μurray έγινε πιο δραστήριος σε αυτόν τον τομέα.
Από τα 0.9 3p attempts εκτοξεύτηκε στα 3, ενώ ταυτόχρονα συνέχισε να επιχειρεί 4 περίπου mid ranges ανά αγώνα βελτιώνοντας όμως, κατά ριπάς το ποσοστό του (από 37% πήγε στο 43%), αποδεικνύοντας πως η περσινή πρωτόγνωρη αποτυχία των Spurs να μην μπουν στα ετήσια Playoffs τον ξίνισε αρκετά.
Επιπρόσθετα, ένα ακόμα τρανό δείγμα της μεταβολής της αυτοπεποίθησής του και στο scoring κομμάτι είναι οι επιθέσεις που αναλαμβάνει κάθε βραδιά.
Ουσιαστικά, έχει σχεδόν διπλασιάσει τις προσπάθειες του (από 7 τόσα χρόνια σε 15), ενώ έχει ανεβάσει κατά 5 και τις απόπειρες σε σχέση με την περσινή χρονιά (10 – 15), που μέχρι πρότινος θεωρείτο η κορυφαία στη μέχρι πρότινος καριέρα του.
Γενικότερα, αυτό που προκαλεί εντύπωση με τον Murray είναι το πόσο σταθερός είναι, ένα στοιχείο που φανερώνει τόσο την ωριμότητα ενός αθλητή όσο και το πόσο έτοιμος είναι για το επόμενο βήμα.
- Φέτος, μετράει 16 πόντους, 7 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 1.5 κλέψιμο (32 νίκες σε 64 ματς).
- Στα τελευταία 15 ματς, μετράει 16 πόντους, 7 ριμπάουντ, 6 ασίστ, 1 κλέψιμο (7 νίκες).
- Στα τελευταία 10 ματς, μετράει 17 πόντους, 7 ριμπάουντ, 6 ασίστ, 1 κλέψιμο (4 νίκες).
- Στα τελευταία 5 ματς, μετράει 16 πόντους, 5 ριμπάουντ, 6 ασίστ και 1 κλέψιμο (2 νίκες).
Ένα σημαντικό λάθος που θα μπορούσαμε να κάνουμε με τον Murray θα ήταν το να κρίνουμε τις νίκες που μετράει πρόσφατα χωρίς να αναλογιστούμε τους παράγοντες της ηλικίας, του fit, του mentality και του σταρ value.
Ο απόφοιτος του Washington -που παραδοσιακά βγάζει καλούς αμυντικούς- δεν είναι ακόμα σταρ, δε μπορεί ακόμα να ηγηθεί, δε μπορεί ακόμα να ενώσει μια τρομερή εμφάνιση με μια επιτυχία.
Και είναι απολύτως λογικό, αφού δεν υπάρχει και ο κατάλληλος περίγυρος για να υπερκαλύψει τις αδυναμίες του, ενώ την ίδια στιγμή δε μπορεί να είναι ο παίκτης που χρειάζεται ο DeRozan ή ο DeRozan αυτός που χρειάζεται ο Murray.
Και φτάνουμε στο τελικό στάδιο του ζητήματος του εν λόγω κειμένου.
Πλέον, είναι ένας πολύ καλός facilitator με τρομερούς συντελεστές!
- 26% Assist% (career high) – 10% Turnover% (career high)
- 23.5 USG%
- 3 ασίστ ανά λάθος (12η κορυφαία επίδοση αναφορικά με τους βασικούς/9η αναφορικά με τους βασικούς PGs)
Και φτάνουμε στο… ζουμί.
Μήπως ήρθε η ώρα να δώσουν οι Spurs τα κλειδιά του συλλόγου στον Murray;
Για να γίνει αυτό, ο DeRozan θα έπρεπε να αποχωρήσει ή να δεχθεί έναν ρόλο ο οποίος δεν θα έφερε μεγάλη σύγχυση στον DM -κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει- και να αναπτυχθεί περισσότερο το ήδη πολύ καλό young core της ομάδας, αλλά και να ενισχυθεί με ποιοτικούς σουτέρ (Forbes, Bertans δεν θα έπρεπε λειτουργικά -και όχι οικονομικά- να φύγουν) κάθε θέσης, και όχι μόνο περιφερειακά (από τους Poeltl, Eubanks, Dieng μόνο ο τελευταίος απειλεί).
Είναι οφθαλμοφανές πως -και με «κλεισμένο» τον Murray μέχρι και το 2024- ο Gregg Popovich δεν θα αργήσει να πάρει αυτήν την απόφαση, ειδικότερα αν σκεφτούμε πως για χάρη του πριν από χρόνια είχε «αναγκάσει» τον Tony Parker να αποχωρήσει μετά από σχεδόν μια δεκαπενταετία από το Τέξας για να βρει τον χρόνο συμμετοχής που ήθελε.