Πολλές φορές όταν κοιτάμε κάτι, βλέπουμε απλά αυτό που θέλουμε να δούμε και όχι αυτό που αντικειμενικά στέκει, σε μια συνάρτηση που μας αναγκάζει συνεχώς να διαλέγουμε στρατόπεδα και μονομάχους σε ένα αιώνιο και φαυλοκυκλικό Κολοσσαίο.
Με αυτήν τη νόρμα, οι επαίτες λένε συνεχώς ψέματα για τις ασθένειες που φωνάζουν, για να κερδίσουν κάποια χρήματα.
Οι πρόσφυγες έρχονται στην Ευρώπη από τα βάθη της Ασίας, για να προκαλέσουν φρενίτιδα κακού και αίματος.
Οι γυναίκες που επιλέγουν να φορέσουν ένα χαμηλό φόρεμα ή φούστα, για να βρουν παρέα για την κρύα νύχτα τους.
Από όποια μεριά και αν κοιτάξουμε ένα γεγονός, θα κατρακυλήσουν από τα εντόσθιά του πάρα πολλές οπτικές γωνίες και μπόλικα καχέκτυπα με τόση μανία σαν αναποδογυρισμένο πορτοφόλι γεμάτο νομίσματα.
Και αυτή η προσέγγιση μπορεί κάλλιστα να μεταφερθεί και στο μπάσκετ και δη το ΝΒΑ.
Ο DeMarcus Cousins είναι ένας από τους πιο δυναμικούς Centers της σύγχρονης ιστορίας της λίγκας, με ένα πακέτο ικανότητας και χαρακτήρα αλάνας να τον αναβαθμίζει γοερά στα μάτια ενός νυσταγμένου οπαδού, που προσπαθεί να βολευτεί ανάμεσα στις κουβέρτες και τη νύστα του αγκαλιά με το κινητό του, το οποίο έχει πάρει τη θέση του υπολογιστή.
Ο Boogie είναι από τους παίκτες που σε ξυπνούν και δίνουν νόημα στο ξενύχτι σου.
Μπορεί να σκοράρει με κάθε τρόπο, μπορεί να τσακωθεί με κάθε τρόπο,
μπορεί να νευριάσει με κάθε τρόπο.
Ο καθρέφτης της προαναφερθείσας στρατηγικής ίσως να ύψωνε επιτακτικά ένα δάχτυλο προς το πρόσωπό του και να τον χαρακτήριζε αυστηρά ως έναν ανώριμο τύπο, που δε μπορεί να διαχειριστεί την ήττα και τον επαγγελματισμό που απαιτεί μια συνεχώς εξελισσόμενη λίγκα όπως το ΝΒΑ.
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση μεταξύ ανωριμότητας και λογικής.
Από τη μία μεριά, σαφώς, είναι ένα παιδί στο σώμα ενός μεγάλου ενήλικα.
Μπορεί η διάπλασή του να θυμίζει έναν άνθρωπο ικανό να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τους γύρω του, αλλά η ψυχή του είναι ακόμα αντάξια ενός μικρού αγοριού.
Και αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό!
Μπορεί να ωρύεται όταν χάνει, μπορεί να πιάνεται στα χέρια όταν νιώθει αδικημένος, μπορεί να θέλει όλα να γίνονται με τον δικό του τρόπο.
Αλλά ταυτόχρονα, χαίρεται διπλά στις νίκες, πανηγυρίζει διπλά στα όμορφα, προσπαθεί διπλά για να μην αισθανθεί ξανά το πικρό αίσθημα της αποτυχίας να διαπερνά το κορμί του.
Από την άλλη μεριά, και επειδή ακριβώς η πρώτη είναι πέρα για πέρα αληθινή, το ΝΒΑ δε συμπάθησε ποτέ τον Cousins, που είχε και την ατυχία να αγωνίζεται σε μια από τις πιο άσημες ομάδες του, τους Sacramento Kings.
Πολλές φορές ξεσπούσε, αλλά δεν άξιζε τεχνική ποινή.
Πολλές φορές έκανε φάουλ, αλλά δεν άξιζε αντιαθλητικό.
Κάθε φορά που ο prime Cousins πατούσε στα παρκέ της λίγκας, η κατάσταση ήταν έτοιμη να ξεφύγει από τις πρώιμες κιόλας στιγμές, σε μια αυστηρή προσέγγιση με πιθανό στόχο την ηρεμία του αποφοίτου του Kentucky, προκειμένου να ευνουχίσει από την αρχή τα ανώριμα ένστικτά του.
Μπορεί στην άγρια ζούγκλα κάτι τέτοιο να είχε, πέρα από αποτέλεσμα, τόνους αποδοχής, αλλά το ΝΒΑ δεν είναι μια αχαρτογράφητη χλωρίδα.
Είναι ένα πρωτάθλημα με όρους και κανόνες.
Είναι ένα πρωτάθλημα με υποχρεώσεις.
Αλλά είναι και ένα πρωτάθλημα με δικαιώματα.
Δε γίνεται ένα ολόκληρο πρωτάθλημα να έχει εντολές νταντέματος ενός τεράστιου μπέμπη.
Δε γίνεται να δέχεται τεχνική ποινή και να αποβάλλεται επειδή πανηγυρίζει έντονα μπροστά από τον πάγκο της αντίπαλης ομάδας ενώ μόλις έχει βάλει ένα κρίσιμο καλάθι.
Δε γίνεται να δέχεται τεχνική ποινή και να αποβάλλεται επειδή η φυσική κίνηση των χεριών του χτύπησαν ένα διερχόμενο και μη ορατό αντίπαλο.
Δε γίνεται να δέχεται τεχνική ποινή επειδή ζητάει σε ένα πλαίσιο αποδεκτό πλην έντονο για άλλους παίκτες ύφος goal foul.
Δε γίνεται να δέχεται έντονη αρνητική κριτική επειδή υπερασπίστηκε ανοιχτά τον αδερφό του σχετικά με ένα συμβάν στο οποίο ποτέ δε βρέθηκε.
Προφανώς, έχει δώσει το δικαίωμα ο ίδιος για να αντιμετωπίζεται με αντίστοιχη χάρη.
Αλλά η ζωή είναι ένας τεράστιος καθρέφτης που σε κάθε τι που αντικρίζεις, η αγανάκτηση του εαυτού σου είναι αυτή που σε ωθεί να σχηματίσεις κάποια άποψη.
Για όλους είναι παιδί.
Για κάποιους είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.
Για άλλους είναι αθώος.
Η αλήθεια, όπως στις περισσότερες των περιπτώσεων, είναι κάπου στη μέση.
Αυτό όμως, που δε χαίρει διαπραγμάτευσης είναι η αστείρευτη ικανότητα του DeMarcus να κυριαρχεί στο παρκέ και να πουλάει και τη ψυχή του στο διάβολο μόνο για να γευτεί έστω και σαν ένα τελευταίο σταφύλι το κατακαλόκαιρο μια νίκη.
Αυτήν την αίσθηση αποζητάει πάντα.
Μια ελάχιστη δροσιά για ένα ατέρμονο ταξίδι κόπων, αδικίας και ατυχίας.