Ενόσω ο Nikola Jokic παραμένει σε τροχιά MVP τιμωρωντας επιδεικτικά κάθε αντίπαλη άμυνα που δε διαθέτει παίκτη κοντά στα σωματικά του κυβικά και ο Aaron Gordon διατηρεί την καλύτερη εκδοχή του από τη στιγμή που μπήκε στο ΝΒΑ κάνοντας τα πάντα στο παρκέ και βελτιώνοντας άμεσα τόσο το μακρινό σουτ του όσο και τη ψυχολογία του, το απόλυτο highlight της νίκης των Denver Nuggets επί των Oklahoma City Thunder το πρόσφερε ο Coach Mike Malone.
Οι προπονητές αναγκαστικά όταν έρχονται αντιμέτωποι με απουσίες είτε σκληραινουν το rotation είτε το ανοίγουν δίνοντας χρόνο συμμετοχής τους bench warmers. Αν και δεν υπάρχουν στατιστικά, η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι τεχνικοί στο βωμό της άμεσης επιτυχίας επιλέγουν το πρώτο μονοπάτι. Ωστόσο, ο Malone αποφάσισε να θυσιάσει τη σκέψη της πασει θυσίας νίκης, ακόμα και αν εν τέλει κέρδισε, και προσπάθησε να μοιράσει εν τη απουσία των Jamal Murray, Bones Hyland, DeAndre Jordan, Jeff Green, Ish Smith και Michael Porter Jr το χρόνο συμμετοχής μεταξύ των τελευταίων ιεραρχικά ρολιστων του Denver. Σαφώς και η τετράδα των Jokic, Gordon, Kentavius Caldwell Pope και Bruce Brown θα έπαιζε περισσότερο από το φυσιολογικό, ειδικότερα σε ένα ματς που οδηγήθηκε μέχρι και την παράταση, αλλά η αλήθεια είναι πως ο Malone πήρε την απόφαση να “πεθάνει” ρισκαροντας ένα πιθανό spark plug για τα επερχόμενα ματς αδιαφορώντας εν ολίγοις για τον τρόπο με τον οποίο θα ερχόταν η χθεσινή νίκη.
Δεν είναι σημαντικό μόνο το γεγονός πως παίκτες σαν τους Braun, White, Nnaji, Reed και Cancar βίωσαν χθες σχεδόν 10 κατά μέσο όρο περισσότερα αθροιστικά λεπτά σε σχέση με τα προηγούμενα ματς όσο η εμπιστοσύνη του Malone να τους παρατάξει τόσο μαζί στο παρκέ (2 λεπτά) όσο και 2-3-4 εξ αυτών στο πλευρό των πρωταγωνιστών του Denver. Μάλιστα, ένας εξ αυτών, ο Cancar, ήταν ενδεχομένως ο απαραίτητος Χ Factor για επιβιώσει το Denver στην Oklahoma, με τον Σλοβένο να αρμέγει την εμπιστοσύνη του προπονητικού του επιτελείου βγαίνοντας από το καβούκι του με 20 επιθέσεις και 10 τρίποντα αλλά και 20 πόντους, 4 ριμπάουντ, 5 ασίστ, 3 τάπες, την ίδια στιγμή που δυσκόλεψε τα 9 από τα 10 συνολικά σουτ των αντιπάλων του που έγιναν απέναντί του! Και η εμφάνισή του είναι πολύ πιο σημαντική από τη νίκη για ένα σύνολο γεμάτο ατυχία και απουσίες.
Το… κτήνος της Τζαμάικα
Αν και η κορυφαία μίξη συμπαικτων στο ΝΒΑ που είχαν κοινή πορεία και στο κολέγιο δεν είναι άλλη από εκείνη των De’ Aaron Fox και Malik Monk στους Sacramento Kings, οι Nick Richards και PJ Washington -επίσης απόφοιτοι του Kentucky- αρχίζουν σιγά σιγά να βρίσκουν τα πατήματά τους στη λίγκα. Και αν για τον τελευταίο το potential, οι γεμάτες σεζόν και η μεγαλειώδης του εξέλιξη από post up threat “ψηλός” σε Stretching Forward πάντοτε τον μετέτρεπαν και τον μετατρέπουν σε ένα σύγχρονο 4αρι που χωράει και αξιοποιεί κάθε επιθετική μηχανή που σέβεται τον εαυτό της, η αλήθεια είναι πως παρά το σωματικό του πακέτο αλλά και την κυριαρχικη του τελευταία σεζόν στο NCAA ο πρώτος δεν ήταν καν αξιόλογη μονάδα σε ένα από τα πιο μέτρια ρόστερ στο ευρύτερο πλαίσιο του ΝΒΑ, όπως αυτό των Charlotte Hornets…
Αμυντικά σαφώς και έχει θέματα, αφού, ακόμα και χωρίς τον Joel Embiid στο αντίπαλο ρόστερ, δεν κατάφερε να προστατεύσει ικανοποιητικά την ρακέτα της Charlotte στο χθεσινό ματς με τους Philadelphia 76ers (3-3 σουτ οι προσωπικοί του αντίπαλοι στην ρακέτα, 4-8 δίποντα γενικά), αλλά η γενικότερη παρουσία του στο αντίπαλο ζωγραφιστό συνεχίζει από τη μια μεριά να τον κρατάει περισσότερη ώρα στο παρκέ (+13 λεπτά μο από πέρυσι) και από την άλλη να κάνει την ομάδα του αισθητά καλύτερη στα 20 λεπτά που πατάει παρκέ φέτος (+13 πόντοι Net Rating από πέρυσι) -με τον Τζαμαϊκανο Center να είναι αυτή τη στιγμή ο 2ος πιο επιδραστικος παίκτης του οργανισμού της North Carolina πισω μονάχα απο τον Dennis Smith Jr, σε μια στατιστική απεικόνιση που λέει πολλά και για τις δύο πλευρές φυσικά…
Όσον αφορά τον Richards, δεδομένης της απουσίας του Embiid αλλά και της γνωστής… άρνησης του Doc Rivers σε όσα προσφέρει στο παρκέ ο Montrelz Harrell, βρήκε αρκετούς… νεκρούς χώρους στην αντίπαλη ρακέτα. Μπορεί να μην ταΐστηκε ως πλάνο αλλά περισσότερο ως έξτρα πάσα και να στηρίχθηκε αρκετά στα επιθετικά του ριμπάουντ αλλά το πρώτο βήμα για την εξέλιξη της καθιέρωσής του πίσω από τον Mason Plumlee δεν είναι άλλο από την ανάπτυξη της ψυχολογίας του -το απόλυτο φυσικά γρανάζι για το επόμενο βήμα τόσο του ίδιου στο ΝΒΑ όσο και των Hornets, που πονούν αισθητά (και) στη Frontline.
Πώς προήλθαν τα σουτ του:
Από πάσα: 3-5
Post up: 1-1
Από ριμπάουντ: 1-3