Στην ερώτηση «ποιο είναι το πιο αγαπημένο σας πρόσωπο;», η πιθανότερη απάντηση θα ήταν «η μαμά μου».
Όσο και αν η οικογένεια γενικότερα είναι μια καθαρά τυχαία συνθήκη, οι περισσότεροι άνθρωποι δένονται πάραυτα, χτίζουν αισθήματα και πάθη μαζί της, και σαφώς τη θέτουν σε ανώτερα ιεραρχικά τέμπο από πολλές άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως η φιλία.
Και έτσι, η απάντηση «την οικογένειά μου» στην ερώτηση «τι αγαπάτε περισσότερο στον κόσμο;» αναδύεται με σάρκα και οστά στο πανέρι της αναδυόμενης λατρείας.
Ο Karl Anthony Towns θα απαντούσε πιθανότατα το ίδιο και στις δύο προαναφερθέντες ερωτήσεις, και μάλιστα θα σχημάτιζε και μια καρδούλα με τα χέρια του στην πρώτη αλλά και ένα τεράστιο χαμόγελο, όταν και θα ξεστόμιζε τη λέξη «μαμά».
Ο Karl και η μαμά του, Jacqueline, ήταν αχώριστοι από την ημέρα που γεννήθηκε ο νυν center των Minnesota Timberwolves. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, ήταν πολύ καλοί φίλοι, δεν έχανε παιχνίδι του ούτε στο κολέγιο ούτε σου ΝΒΑ, και ήταν μαζί σχεδόν σε κάθε στιγμή, την οποία φρόντιζαν πάντοτε να συντροφεύουν με άφθονο γέλιο και χαμόγελα. Πολλά χαμόγελα.
Αυτά όμως, τελείωσαν πια για τον Karl…
Στις 13 Απριλίου 2020, η Jacqueline χάνει τη μάχη με την πανδημία του κορονοϊού. Μαζί της, πεθαίνουν ακόμα 6 συγγενείς του Karl, που βλέπει τις απαντήσεις του στις προηγούμενες ερωτήσεις να κλονίζονται άρδην σε κλάσματα δευτερολέπτου.
“Μπορεί καμία φορά να με βλέπετε να χαμογελάω, αλλά πέθανα και εγώ εκείνη την ημέρα. Αυτός ο Karl δεν θα επιστρέψει ποτέ. Δεν τον θυμάμαι πια. Δεν τον ξέρω. Μπορεί να μιλάς στο σώμα μου, αλλά η ψυχή μου έχει χαθεί».
Είναι τόσο συνταρακτικός και ώμος ο λόγος του, που τείνει να σε βουρκώσει αμέσως…
Σε όλο αυτό το μακελειό ψυχικής καταστροφής, ο Karl Anthony Towns δεν έχει καμία όρεξη να παίξει μπάσκετ. Δεν έχει καμία όρεξη να σουτάρει, να σπρώξει, να πάρει ριμπάουντ, να πανηγυρίσει. Καμία απολύτως.
Τα αρνητικά σχόλια εναντίον του πληθαίνουν.
Άγνωστοι τον απειλούν να επιστρέψει στο παρκέ. Άγνωστοι τύποι, που η μόνη επαφή που έχουν χτίσει μαζί τους είναι μέσω του ΝΒΑ Fantasy και του στοιχήματος. Άγνωστοι τύποι, που ορέγονται μονάχα νίκες, διασυρμούς και νούμερα. Τουλάχιστον, πέτυχαν το ένα εξ αυτών.
Άγνωστοι τύποι, που ποτέ δεν θα νιώσουν, πότε δεν θα αισθανθούν, ποτέ δεν θα χαρούν ή θα λυπηθούν πραγματικά, παρά μόνο όταν είναι ήδη πολύ αργά.
Πολλές φορές, ας σκεφτούμε πως θα ήμασταν πριν γνωρίσουμε το δικό μας αγαπημένο πρόσωπο. Πως δε ζούσαμε το ίδιο, πως δε χαιρόμασταν το ίδιο, πως δεν λαχταρούσαμε το ίδιο το αύριο και αναλωνόμασταν στο τόσο γλυκό χθες.
Πολλές φορές, ας σκεφτούμε πως ίσως κάποια μέρα το χάσουμε.
Σίγουρα, δεν θα είχαμε καμία όρεξη να πάμε στη δουλειά και τις υποχρεώσεις μας, να μιλήσουμε σε κόσμο, να μας μιλήσουν και αυτοί.
Θα θέλαμε να μείνουμε μόνοι μας. Και να αφεθούμε στην αταξία των σκέψεών μας.
Αυτό κάνει και ο Karl.
Ας τον αφήσουμε λοιπόν, στην ησυχία του.
Όπως λέει άλλωστε και ένας εκ των κορυφαίων stand up κωμικών στην ιστορία των ΗΠΑ, ο George Carlin:
«Αν το να είσαι άρρωστος δεν έχει καθόλου πλάκα, σκέψου πως είναι το να είσαι νεκρός».
Είναι μια πολύ δύσκολη μάχη για όσους μένουν πίσω, στους δρόμους των συναισθημάτων και του παρελθόντος, με το μέλλον να χάνεται γοερά από μπροστά τους σαν αμμοθύελλα σε κάποια αιγυπτιακή έρημο του 30 π.Χ.
Ας μην τους βάζουμε άλλα εμπόδια πια.
Αφιερωμένο σε όσους έπρεπε να φύγουν.
Θα τα πούμε ξανά.*
*από το φετινό Nomadland, που αν και δε θα σαρώσει τα Όσκαρ του Απριλίου, έχει σαρώσει ήδη τις ψυχές των θεατών του.