Ο Κevin Garnett ήταν ένας από τους πιο άγριους παίκτες που εμφανίστηκαν ποτέ στο στερέωμα στο ΝΒΑ, με τη λύσσα στα μάτια του και το δολοφονικό χαμόγελο να τρομάζουν κάθε ψυχή που τον κοιτούσε.
Ωμός, κυνικός, διαβολικός trash talker.
Ένας τρίπτυχος συνδυασμός που δεν θέλγει την πλειονότητα, όσο και αν με την πάροδο του χρόνου αναπολείται γοερά σε μια εποχή δίχως τον παλμό και το γόητρο πρότερων αιματοβαμμένων γενιών.
Ας δώσουμε όμως, μια δεύτερη ευκαιρία στον KG.
Λίγες στιγμές αφότου γεννήθηκε, ο πατέρας του αντιλήφθηκε πως δεν ήταν ακόμα έτοιμος για μια τόσο σοβαρή δέσμευση και παράτησε τον ίδιο και τη μητέρα του, η οποία αναγκάστηκε να τον μεγαλώσει μόνη της παρά τα πενιχρά της έσοδα που ήταν αδύνατον να θρέψουν -από ένα σημείο- 3 παιδιά.
Με τα χρόνια να περνούν δύσκολα και το τραύμα της απόρριψης να καταχώνεται στις σκοτεινές πτυχές του μυαλού της, η μητέρα του, Serli, αποφασίζει να ξαναφτιάξει την ερωτική της ζωή.
Κάθε φορά όμως, που ένιωθε ελεύθερη και άνετη με κάποιον άντρα, ο νεαρός Kevin ήταν εκεί για να διώχνει κάθε… απειλή.
Ήθελε τη μητέρα του μόνο για αυτόν.
Και εκείνη ήθελε τα καλύτερα για το μονάκριβο γιο της, επιμένοντας πάντα να τον επαναφέρει στο δρόμο του σχολείου και του διαβάσματος, παρά τις ορμές και την κλίση του Kevin στα σπορ.
Ο ίδιος όμως, δεν είχε καθόλου όρεξη και διάθεση για όλα αυτά, περνώντας εκείνη την περίοδο τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής του.
Την επαφή του με το μπάσκετ.
Κάθε μέρα, άρπαζε στα κρυφά το ποδήλατό του και κατευθυνόταν με μια ξεφούσκωτη μπάλα στη τσάντα του σε κάποιο ανοιχτό γήπεδο του γλαφυρού Greenville, όπου τον περίμενε ήδη η παρέα του.
Έπαιζε, «σκύλιαζε», πλαθόταν.
Για ατέρμονες ώρες φόβιζε και επισκίαζε ό,τι κινούταν αντίκρυ του.
Αλλά τίποτα δε μπορούσε να συγκριθεί με το φόβο που τον κατέβαλε κάθε στιγμή που ήταν έτοιμος να περάσει το κατώφλι του σπιτιού του το ίδιο βράδυ…
«Μαμά, μου αρέσει να παίζω μπάσκετ» θα της εξομολογήθηκε δειλά κάποια μέρα ο νεαρός Kevin.
Και αυτή, γεμάτη θαυμασμό και απορία, θα κοίταξε το μικρό της αγόρι, θα το αγκάλιαζε και θα του ψιθύριζε πως «κάνε ό,τι θες έξω, αλλά όταν γυρνάς, είσαι δικός μου».
Αυτό ήταν!
Ο Kevin Garnett διέλυσε μονομιάς το μοναδικό εμπόδιο που στεκόταν ακόμα όρθιο μπροστά του για να μπορεί να κάνει πραγματικότητα και πορεία ζωής μια συνήθεια που μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε αγάπη.
Επόμενη στάση, το Chicago, μια πόλη γεμάτη συμμορίες, εγκληματικότητα και τρόμο.
Αλλά ο KG είχε το δικό του αποκούμπι στην τοπική συνταγή θανάτου.
Το μπάσκετ για τον ίδιο, την ιστορία για μας.
Γυρνώντας πίσω τα κύματα του χρόνου, δεν υπάρχουν πολλοί που να έχουν επηρεάσει τόσο ανεξίτηλα ένα άθλημα.
Ο Garnett ήταν ο πρώτος αθλητής που μετά από 25 ολόκληρα χρόνια κατάφερε να επιλεχθεί στο τοπ- 5 ενός Draft προερχόμενος από το High School, διαλύοντας την παράδοση του κολεγίου και χαρίζοντας σε παίκτες όπως ο Dwight Howard, o Kwame Brown, o LeBron James και ο Lou Williams ένα νέο ορθάνοιχτο παράθυρο απέραντης εξερεύνησης.
O Garnett ήταν ο πρώτος power forward που εξέλιξε τόσο πολύ το σουτ από μέση απόσταση, διευρύνοντας τόσο πολύ τον ορίζοντα των «ψηλών» στο παρκέ, αφού τους αποτράβηξε από το «ξύλο» του ζωγραφιστού στο δρόμο της φινέτσας και του range, το οποίο σήμερα έχει εκτιναχθεί μέχρι και το τρίποντο.
O Garnett ήταν ο μόνος «ψηλός» του 20ου αιώνα που μπορούσε να μαρκάρει 5 θέσεις.
Ήταν ικανός να χαμηλώσει τελείως και να χτυπάει ρυθμικά τα χέρια του μπροστά στο πρόσωπο του Steve Nash, ήταν ικανός και να μην αφήσει τον θηριώδη Shaquille O’ Neal να τον εκθέσει στο post.
O Garnett είναι ένας από τους ελάχιστους παίκτες από καταβολάς ΝΒΑ που δεν είχαν καμία απολύτως αδυναμία.
Το μεγαλύτερο όπλο του ωστόσο, δεν ήταν ούτε το μυαλό του, ούτε η πλαστικότητά του, ούτε το σουτ του, ούτε και κανένα από τα μυριάδες στατιστικά που θα σας αραδιάσουν πολλές άλλες σελίδες σήμερα.
Ήταν η θέλησή του να κοιτάξει κατάματα τις δύσκολες στιγμές των παιδικών του χρόνων, να τις μπολιάσει με αρκετά απωθημένα, μίσος και καημό και να τις μετατρέψει σε βάθος χρόνου σε ένα γερό έδαφος που θα μπορούσε να αράξει πάνω του το βαρύ φορτίο του κορυφαίου παίκτη του κόσμου.
Μπορεί να μην τα κατάφερε.
Αλλά ποιος έχει το θάρρος να τον κοιτάξει στα μάτια και να του ανακοινώσει δίχως να φοβηθεί τη μανία ενός αιώνιου έφηβου που δεν έμαθε ποτέ να κάνει πίσω πως δεν κίνησε γη και ουρανό για να δώσει σάρκα στα φλούδα του όνειρα;
Σήμερα, ο πλέον Hall of Famer Kevin Garnett, γίνεται 45 ετών.
Χρόνια πολλά, KG!