Όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις, ο Luka Doncic είναι ένας σούπερ σταρ που μοιάζει να μη μπορεί να λειτουργήσει ποιοτικά έχοντας στο πλευρό του ακόμα έναν πάρα πολύ καλό παίκτη, ο οποίος με τη σειρά του θα απαιτεί προσοχή, κατοχές και υποχωρήσεις από το εκάστοτε σύνολο προκειμένου να φτάσει στο ζενίθ της απόδοσής του.
Ταυτόχρονα όμως, είναι και ένας playmaker που λειτουργεί άριστα δίπλα σε ρολίστες, αφού η εκτόξευση παικτών όπως οι Dorian Finney Smith, Dwight Powell και Mike Tobey στο πλευρό του μόνο τυχαία δε μπορεί να χαρακτηριστεί.
Αυτό το μοτίβο έχει ένα τρανό μειονέκτημα. Προκειμένου να μπορέσει να φτάσει στο τέλος του δρόμου, θα πρέπει ο Doncic αυτός καθ’ αυτός να είναι συνεχώς κοντά στο απόλυτο φορμάρισμα και την ίδια στιγμή οι “δεύτεροι” γύρω του να κάνουν πάντοτε αυτό που πρέπει. Όπως έχει αποδειχθεί τόσο από αυτές τις φουρνιές των Dallas Mavericks όσο και ιστορικά, αυτό το σχέδιο δύσκολα θα στεφθεί με απόλυτη επιτυχία…
Για να καταφέρει ένας οργανισμός να πανηγυρίσει δαχτυλίδι ή δαχτυλίδια χρειάζεται 2 τουλάχιστον σταρ. Στην περίπτωση των Τεξανών όμως, ο Σλοβένος θα αντιδρούσε άσχημα στην εν λόγω εξέλιξη, όπως συνέβη δηλαδή τόσο με την περίπτωση του Dennis Smith Jr. όσο και του Kristaps Porzingis που μετά από ελάχιστα χρόνια δίπλα τους ανταλλάχθηκαν άμεσα.
Η λύση λοιπόν, είναι η εύρεση ενός πολύ καλού παίκτη για δεύτερο καλύτερο που παράλληλα δεν θα έχει το θράσος και τις απαιτήσεις ενός πρώτου –με τον Christian Wood, ειδικά από τη στιγμή που οι Houston Rockets δεν έλαβαν τίποτα σημαντικό για να τον παραχωρήσουν, να φαντάζει ως η ιδανική επιλογή.
Τόσο λόγω θέσης (C/PF) όσο και λόγω δυνατοτήτων, ο ικανός “ψηλός” έχει όλα τα φόντα να κυριαρχήσει στο πλευρό του ‘Luka Magic‘, καθώς αφενός με το σωματικό πακέτο του και αφετέρου με τις ικανότητές του από την περίμετρο αλλά και κοντά στο καλάθι μπορεί να αναβαθμίσει τη θέση 5 τόσο επιθετικά (spacing, paint touches) όσο και αμυντικά (rim protection, ριμπάουντ, switchability) και την ίδια στιγμή να μην μπλέκει στα πόδια του ηγέτη του.
Προφανώς, οι υπό Rebuilding Rockets δεν είναι το κατάλληλο δείγμα αλλά οι 18 πόντοι με 18.5 κατοχές και 23% USG δίπλα στους θερμούς Kevin Porter Jr. και Jalen Green λένε πολλά…
Οι Rockets δε βγήκαν χαμένοι
Σαφώς όταν το ίσως πιο ποιοτικό/ρεαλιστικό περιουσιακό στοιχείο τους ανταλλάχθηκε για 4 παίκτες που ενδέχεται να μη βρίσκονται καν στο ρόστερ της επόμενης σεζόν δεδομένης της τάσης Rebuilding στα σπλάχνα τους οι Rockets μοιάζουν να έχασαν τόσο το trade όσο και μια μεγάλη ευκαιρία ανάκαμψης. Είναι όμως, έτσι τα πράγματα;
Draft
Το πιο σημαντικό κομμάτι της φετινής σεζόν για τις “Ρουκέτες“, το Draft, απέχει μόλις μία βδομάδα, με την αρμάδα του Τέξας να έχει στη διάθεσή της το νούμερο 3 σε μια δεξαμενή παικτών όπου κυριαρχούν οι “ψηλοί” τόσο γενικά όσο και ειδικά -αφού φαίνεται πως έχει ξεχωρίσει τους Holmgren και Banchero, ενώ αν δε ψαρευτεί νωρίτερα δυνατό χαρτί παραμένει και ο Smith Jr.
Όλοι τους παίκτες που παίζουν στο 4-5, όλοι τους νεαροί, όλοι τους τρομερά εξελίξιμοι. Και ο χώρος που γέννησαν οι Rockets χθες είναι το καλύτερο δώρο που μπορούν να κάνει στους ίδιους αλλά και τον παίκτη που θα επιλέξουν.
Ταυτόχρονα, ακόμα και αν δεν τρομάζει ως αριθμός, το Houston απέκτησε τα δικαιώματα και για το νούμερο 26 του φετινού Draft, με το οποίο λογικά θα επιλέξει “κοντό” για να καλύψει ακόμα περισσότερο τα κενά του συνόλου του -κάτι που είναι πολύ σημαντικό τόσο οικονομικά όσο και λειτουργικά, αφού -θεωρητικά τουλάχιστον- ένα ατόφιο prospect της Δεξαμενής έχει περισσότερα περιθώρια εξέλιξης από έναν free agent που ενδεχομένως θα κάλυπτε την εν λόγω θέση.
Prospects
Προφανώς, το κλειδί στο Rebuilding και τις μορφές του είναι η ήττα στο παρόν προκειμένου να βρεθούν τα εφόδια για τη νίκη στο μέλλον, αλλά οι Rockets δεν έπειθαν το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ούτε με το playstyle τους ούτε με την ομαλή σύμπλευση των κορυφαίων τους παικτών -με τους Wood, KPJ και Green να αναλαμβάνουν αφενός τεράστιο όγκο κατόχων και αφετέρου να μη βάζουν στην εξίσωση ούτε καν τους έτερους δύο της πρότασης…
Πλέον, αυτή η κατάσταση δε βελτιώνεται ακριβώς εν μια νυκτί αλλά δίνει το πάτημα τόσο στους δύο νεαρούς guards όσο και στον Sengun να βρουν ακόμα περισσότερο χρόνο και χώρο στην επιθετική φαρέτρα του Silas -κάτι που θα παίξει μεγάλο ρόλο φυσικά στην εξέλιξή τους ως παίκτες και ως συμπαίκτες.