Όταν ανακοινώθηκε το περασμένο πλέον καλοκαίρι από τα αμερικανικά media πως ο Jason Kidd θα είναι ο νέος προπονητής των Dallas Mavericks, η πλειονότητα των απανταχού κοινωνών του ΝΒΑ παραξενεύτηκε/ «θύμωσε» αρκετά, αφού ούτε στους Brooklyn Nets ούτε στους Milwaukee Bucks είχε επιδείξει ενθαρρυντικά δείγματα για τη φιλοσοφία και την αποτελεσματικότητά του.
Ωστόσο, το ξεκίνημά του στο Τέξας είναι πέρα για πέρα απίθανο, έχοντας μετατρέψει μια εκ φύσεως επιθετική αρμάδα σε μια από τις καλύτερες άμυνες στο πρωτάθλημα!

 

Λάτρης των… μαθηματικών

 

Ο Kidd επιλέγει να χρησιμοποιήσει τα μαθηματικά όχι μόνο για να δυσκολέψει τον αντίπαλο αλλά και για να αυξήσει τις πιθανότητες μιας ομάδας με πολλές πηγές σκορ να κερδίσει σε βάθος χρόνου.

Έτσι, η πρώτη γραμμή άμυνας του Dallas έγκειται λίγα εκατοστά έξω από τη γραμμή του τριπόντου -με ρίσκο τα φτερά εξαιτίας των πολλών big ball συστημάτων και της… τεμπελιάς των Luka Doncic και Tim Hardaway Jr. off ball- προκειμένου να σβήσει το σουτ που χαρίζει τους πιο πολλούς πόντους, το τρίποντο.
Επομένως, επιτρέπει μόλις 24 τέτοιες προσπάθειες ανά βραδιά από την κορυφή και ακόμα 11 από τις γωνίες, εκ των οποίων όμως οι 20 είναι contested (το 65% τους δηλαδή) -κάτι που συνεπάγεται με μόλις 34% ευστοχίας από την κορυφή και τις 45.

Οι Mavs δεν είναι μια ομάδα που χρησιμοποιεί πολύ τα άκρα της στα μετόπισθεν (20 deflections/ κλεψίματα ανά βραδιά) για να περιορίσει το ball movement του αντιπάλου ή να προστατεύσει τις weak sides, αλλά περισσότερο μια που επιλέγει να κλείνει χώρους και ζώνες, επιτρέποντας την είσοδο μονάχα εκεί που θέλει.

Πού θέλει να οδηγήσει τους αντιπάλους;
Στο mid range, το χειρότερο μαθηματικά σουτ στο μπάσκετ (όχι οι περισσότεροι πόντοι, όχι οι πιο εύκολοι πόντοι), όπου κινδυνεύει ρεαλιστικά μακροπρόθεσμα μονάχα από ελάχιστους παίκτες, όπως οι Devin Booker, Chris Paul, DeMar DeRozan, Jason Tatum, Khris Middleton κλπ.

Ουσιαστικά λοιπόν, πέραν των 35 μόλις τριπόντων που παραχωρεί, αφήνει επιπλέον και 17 mid range σουτ ανά ματς (κορυφαία επίδοση) -κάτι που αποτυπώνεται τόσο με το ένα βήμα πίσω που κάνουν οι περιφερειακοί σε καταστάσεις 1on1 κλείνοντας το δρόμο προς το καλάθι όσο και στην προσπάθεια του «εχθρού» να χτυπήσει τους «ψηλούς» στα big ball σχήματα, που όμως έχουν εντολή να μην τραβηχτούν πολύ μακριά από το ζωγραφιστό για να τους χαρίσουν τη ψευδαίσθηση του ελεύθερου σουτ- από τα οποία μόλις το 29% μετουσιώνεται σε καλάθι (4η καλύτερη επίδοση).

 

Η προστασία του καλαθιού

 

Γιατί όμως, γίνεται τόση μεγάλη προσπάθεια να εγκλωβιστεί η αντίπαλα αρμάδα σε αυτές τις ζώνες;
Για να προστατευτεί φυσικά το ζωγραφιστό.

Ο coach Kidd τόσο ως αθλητής όσο και ως προπονητής είναι οπαδός της παλιάς σχολής, κάτι που αποτυπώνεται στην αρέσκειά του για τα ψηλά σχήματα, με δύο δηλαδή «ψηλούς» σε 4 και 5 -και τον Powell ως τον συνδετικό κρίκο όλων τους- γνωρίζοντας πολύ καλά πως αν ο αντίπαλος φτάσει εκεί, δύσκολα θα ανακοπεί, σκέψη που δικαιολογείται μέσω των τακτικών «μπερδέματος» στα σουτ που αφήνει.

Σε αυτό το μοτίβο, φυσικά ρισκάρονται τα corner 3s σε μια εποχή που ο PF έχει μεταλλαχθεί ουσιαστικά σε SF, αλλά ταυτόχρονα χαρίζει ένα ηχηρό bonus στο rim protection -όπου οι Mavericks επιτρέπουν μονάχα 37 απόπειρες (4η καλύτερη επίδοση) ή 40 πόντους ανά βραδιά (3η καλύτερη επίδοση).

Έτσι, όντας top- 10 σε αμυντικά ριμπάουντ, τάπες, παθητικό στο paint και δεύτερες ευκαιρίες, ο Jason Kidd πετυχαίνει -κόντρα σε μέτριες είναι η αλήθεια ομάδες- αυτό που πάντα ήθελε.
Ένα (πολύ) αργό τέμπο (99 pace) που χαρίζει ελάχιστες επιθέσεις στον αντίπαλο, ο οποίος αναγκάζεται σε σουτ που αφενός δεν θέλει και αφετέρου δεν έχει τα βαρόμετρα για να επιβιώσει, ενώ την ίδια στιγμή δίνει το δικαίωμα σε έναν τρομερό επιθετικά σύλλογο όπως οι Dallas Mavericks να τον αποτελειώσει και στην άλλη όχθη του παρκέ αργά ή γρήγορα αν δεν σκοράρει.