Μετά από μια σεζόν γεμάτη τρομερά παιχνίδια, φανταστικά ρεκόρ αλλά και μοναδικές μονομαχίες στα Playoffs, οι Golden State Warriors και οι Boston Celtics -οι δύο καλύτερες ομάδες στο ΝΒΑ αυτή τη στιγμή- ξεχώρισαν περισσότερο από τις υπόλοιπες 28 και έφτασαν στους φετινούς Τελικούς του ΝΒΑ, όπου ο νικητής θα διαδεχθεί τον περσινό άθλο του Γιάννη Αντετοκούνμπο και των Milwaukee Bucks του.
Οι δύο οργανισμοί που έφτασαν μέχρι το τέλος του δρόμου κατά την τρέχουσα χρόνια έχουν πάρα πολλά κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους -όπως η έμπνευσή τους στο αμυντικό κομμάτι ή το μεγάλο για τις απαιτήσεις της εποχής rotation 7/8 παικτών-, αλλά ορισμένα στοιχεία αναμένεται να κρίνουν ως επί το πλείστον τον τελικό νικητή -που θα έχει και μια παραπάνω ιστορική αξία αφού θα πανηγυρίσει το πρώτο πρωτάθλημα με τη συμπλήρωση 75 ετών από την ίδρυση της κορυφαίας λίγκας μπάσκετ του πλανήτη.
Πού θα κριθεί η σειρά των Τελικών;
1) Ο στόχος «Curry»
Οι Warriors είναι φυσικά μια από τις πιο πλήρεις αμυντικά ομάδες στη σύγχρονη εποχή του ΝΒΑ, αφού η ικανότητά τους να ανταπεξέρχονται σε κάθε απειλή είτε με τις αγαπημένες τους small ball πεντάδες -όπου ο Draymond Green ανεβαίνει στο 5 και ξεκλειδώνεται η παρουσία ακόμα ενός wing- είτε με τα παραδοσιακά σχήματα -όπου ο ανεβασμένος φέτος Kevon Looney αναλαμβάνει τη βρώμικη δουλειά του rim protection- είναι ιδιαίτερα ξεχωριστή ακόμα και για το 2020+.
Τόσο η ικανότητα στην ρακέτα με τους Green και Looney λοιπόν όσο και τα ψηλά κορμιά των Klay Thompson, Andrew Wiggins, Otto Porter Jr και Andre Iguodala στην περιφέρεια δημιουργούν έναν κλοιό αρκετά ασφυκτικό αφενός για την αντίπαλη επίθεση και αφετέρου για τα βασικά του αθλήματος, αφού το μέγεθος μετράει στις περιπτώσεις των ριμπάουντ και του rim protection όσο τίποτα άλλο -κάτι που επιτρέπει στην αρμάδα του Steve Kerr να έχει τον 6ο καλύτερο δείκτη Defensive Rating στα Playoffs (111 πόντοι ανά 100 κατοχές), μια επίδοση πολύ σημαντική για έναν οργανισμό που στηρίζεται μεν στην άμυνα αλλά δεν είναι δε και το κύριο όπλο του.
Σε αυτό λοιπόν το μακρύ, αθλητικό και έμπειρο στα μετόπισθεν σύνολο, ξεχωρίζει ένα όνομα. Αυτό του Stephen Curry.
Γιατί;
Γιατί, όσο υποτιμημένος και καλός αμυντικός ομάδας και αν είναι, δίπλα σ’ αυτούς τους παίκτες πάντοτε θα είναι ο νούμερο ένα στόχος των εκάστοτε αντιπάλων.
Ο κορυφαίος σουτέρ όλων των εποχών θα μετράει κοντά στα 45 λεπτά παρουσίας στους Τελικούς ακόμα και αν δεν του βγαίνει τίποτα σε κανένα μήκος και πλάτος του παρκέ, με την ηγετικότητα, τα τρομερά στοιχεία που χαρίζει στο παιχνίδι των Warriors on και off ball αλλά και την προσοχή που απολαμβάνει από τον «εχθρό» να είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που τον κατατάσσουν εδώ και χρόνια στο πάνθεον του μπάσκετ.
Το πρόβλημα για τους Κέλτες;
Οι Warriors δεν τον αφήνουν να αντιμετωπίζει αμυντικούς man to man.
Όπως αποδείχθηκε και στη σειρά με τους Dallas Mavericks και το υπεροπλο του Luka Doncic, έναν σούπερ σταρ που στηρίζεται πάρα πολύ στα miss matches του είτε με ψηλότερους είτε με κοντύτερους αθλητές παίρνοντας συνεχή screens από τους συμπαίκτες του, ο Kerr προτάσσει τον Curry να βγαίνει με hedge out κάθε φορά που τον ψάχνουν οι αντίπαλοι στα screens προκειμένου αφενός να «σκοτώσει» κάθε miss match που θα προέκυπτε και αφετέρου να εμποδίσει όσο το δυνατόν περισσότερο τον χειριστή -που στην περίπτωση των τελικών λογικά θα είναι οι Jaylen Brown και Jayson Tatum.
Αν συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, το Golden State, που είδε τον απόλυτο σταρ του να μένει στον Doncic μόνο σε 39 κατοχές σε 5 παιχνίδια μιας σειράς που ήταν ο κύριος στόχος του Σλοβένου σε θεωρητικό επίπεδο, θα έχει σβήσει από τους Celtics τον κύριο επιθετικό τους σχεδιασμό -με τον Jordan Poole ή τα αργά πόδια του Looney, που ωστόσο έχει κάνει βήματα προόδου και σε αυτό το κομμάτι, να είναι πλέον το Plan B.
2) Το ρίσκο του Golden State
Όταν έρχεται στο τραπέζι η συζήτηση σχετικά με τον καλύτερο τρόπο για να περιοριστεί ένας αντίπαλος σταρ, οι δύο φιλοσοφίες είναι οι εξής:
Α) Η άμυνα δίνει την προσοχή της σ’ αυτόν και ρισκάρει τους συμπαίκτες του.
Β) Η άμυνα προσπαθεί να περιορίσει τη συγκομιδή πόντων των συμπαικτών του, επιτρέποντας σ’ αυτόν μπόλικο χώρο και ουσία στο παρκέ.
Οι Warriors κάνουν το πρώτο. Ειδικά μάλιστα στη σειρά με τους Mavs, μια ομάδα με 3-4 «φονικούς» σουτέρ από κάθε γωνιά του παρκέ, που μια τέτοια προσέγγιση δεν είναι και η καλύτερη δυνατή σε θεωρητικό επίπεδο, οι «Πολεμιστές» ρίσκαραν εμφανώς τους Bullock, Kleber, Bertrans, Brunson, Dinwiddie και Finney Smith από την περίμετρο -με τους συμπαίκτες του Doncic να εκτελούν γενικότερα με 30% σε 36 τρίποντα ανά βραδιά και να δικαιώνουν τον οργανισμό της Καλιφόρνια για την επιλογή του.
Και αν ρίσκαραν μια ομάδα με τόσες επιλογές στο range της, με τους Celtics -μια ομάδα που δεν έχει τόσες πηγές σουτ πέραν των σταρ της- είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως θα συνεχιστεί η ίδια στρατηγική…
Από την άλλη μεριά, η Βοστόνη έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζεται με αυτόν τον τρόπο καθ’ όλη τη διάρκεια της κανονικής διάρκειας αλλά και της postseason -εκεί όπου μετράει τις πιο πολλές απόπειρες από μακρινή απόσταση με 37 ανά βραδιά (36% ευστοχία). Τα 31 εξ αυτών μάλιστα είναι μερικώς ή τελείως ελεύθερα, με τους Κέλτες να εκτελούν με 39% στα εν λόγω σουτ, ένα άσχημο για τη φύση τους ποσοστό.
Όλο το κλειδί βρίσκεται ουσιαστικά σε δύο μέρη:
Α) Τα ελεύθερα σουτ που θα έχουν οι «ψηλοί» Grant Williams και Al Horford (41% και 43% ευστοχία, αντίστοιχα) -με την ευστοχία τους να αναμένεται να τραβήξει ακόμα περισσότερο εκτός ρακέτας τους αντίστοιχους των Warriors, κάτι που θα αυξήσει τους χώρους για τα drives των J’s.
Β) Την απόδοση των Marcus Smart και Derrick White, που θα είναι εμφανώς αμαρκάριστοι από την ομάδα του GS. Σε 32 ματς μέχρι στιγμής στα Playoffs μετρούν 31% ευστοχίας σε 12 τρίποντα ανά βραδιά, με τα 9 εξ αυτών να είναι μερικώς ή τελείως ελεύθερα (30% σ’ αυτά τα σουτ). Αν είναι αρκετά εύστοχοι, πιθανότατα οι Κέλτες θα φτάσουν στο 18ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους.
3) Το big ball των Celtics
Μέχρι και τα τέλη Μαρτίου και ένα παιχνίδι με τους Minnesota Timberwolves, οι Celtics στηρίζονταν αποκλειστικά στο big ball -με τους Robert Williams και Al Horford να δημιουργούν την ίσως καλύτερη αμυντικά Frontline στο ΝΒΑ.
Τι άλλαξε τότε;
Ο -φαινομενικά- season ending τραυματισμός του πρώτου σ’ αυτό το ματς δεν του έχει επιτρέψει να είναι ξανά κοντά στο 100% του πρότερου εαυτού του -με τον αθλητικό Center να μην έχει πάρα μόνο μερικές εκλάμψεις στα φετινά Playoffs κόντρα σε Nets, Bucks και Heat πατώντας παρκέ στα 11 από τα 18 ματς της ομάδας του για μόλις 21 λεπτά…
Έκτοτε, ο κόουτς Udoka, πέραν του διδύμου των Grant Williams και Horford στην ρακέτα που τρόπον τινά θεωρείται μια μορφή Big ball για τη μπασκετική εποχή που διανύουμε, στηρίζεται εν πολλοίς στα χαμηλά σχήματα με τον White να μπαίνει πολλάκις στο πλευρό των Brown, Tatum και Smart αντί για κάποιον «ψηλό» όπως ο Theis -κάτι που προσδίδει περιφερειακό κύρος στη Βοστόνη με έναν ακόμα χειριστή (19% USG, 3 ασίστ) αλλά και μια πηγή σκορ τόσο από την περίμετρο όσο και με τα drives αναφορικά με τις κατοχές του (7 σουτ) επιθετικά, ενώ από την άλλη μεριά έναν τρομερό αμυντικό που κράτησε τους αντιπάλους του στη σειρά με τους Miami Heat μόλις στο 32% εντός πεδιάς (-12% από τον μέσο όρο) και στο 17% από την περίμετρο (-19% από τον μέσο όρο).
Ωστόσο, το small ball ή τα κανονικά σχήματα δύσκολα θα έχουν σε μια σειρά 7 αγώνων πάντοτε αποτέλεσμα κόντρα στην ομάδα που τα καθιέρωσε ουσιαστικά στο παγκόσμιο μπάσκετ, μια ομάδα έμπειρη και ικανή σ’ αυτό το κομμάτι μπάσκετ όσο καμία άλλη στον κόσμο.
Συγκεκριμένα, μέχρι και σήμερα στα Playoffs, οι Warriors (σε 10 πεντάδες με τουλάχιστον 10 λεπτά συμμετοχής) είναι καλύτεροι κατά 11 πόντους ανά 100 κατοχές από τους αντιπάλους τους όταν παίζουν χωρίς καθαρόαιμο 5αρι -ενώ όταν Center είναι ο Green είναι καλύτεροι κατά 10 πόντους ανά 100 κατοχές, με την επίθεση να είναι το κύριο όπλο τους με 111 πόντους Offensive Rating!