Οι Golden State Warriors επέστρεψαν στο «θρόνο» τους έπειτα από 4 χρόνια και, παρά τα όσα προβλήματα αντιμετώπισαν τα τελευταία χρόνια, κατάφεραν με πολύ υπομονή να «χτίσουν» κάτι το οποίο θα μείνει.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία σχετικά με τη δυναμική των Warriors, είτε σαν ομάδα, είτε ακόμη και σαν μονάδες απλά. Οι «Πολεμιστές» απλά έκαναν το φυσιολογικό και… «εύκολο» -γι’ αυτούς- με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, αλλά το μεγαλύτερο τους ατού δεν ήταν ότι είχαν τον κορυφαίο σουτέρ ever, Stephen Curry, ή τον Klay Thompson ή τον Draymond Green. Αυτό που τους έκανε ξεχωριστούς και τους έφτασε μέχρι εδώ ήταν ότι μπορεί να είχαν εξαιρετικές μονάδες ατομικές, αλλά μπορούσαν να έχουν (και είχαν…) διαφορετικούς MVP κάθε φορά απ’ την αρχή μέχρι το τέλος της όλης φετινής διαδρομής τους.
Ο Finals MVP
Καμία αμφισβήτηση, καμία αμφιβολία! Ο Curry ήταν απολύτως δικαιολογημένα ο MVP των τελικών, έχοντας κερδίσει τα πάντα πλέον. Ένας παίκτης που αρίθμησε 30.8 πόντους, 6 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 2 κλεψίματα στους τελικούς, που πήρε στην «πλάτη» του την ομάδα του Σαν Φρανσίσκο και την οδήγησε στο 7ο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Φυσικά, δεν είναι μόνο οι αριθμοί που παίζουν ρόλο για ένα τέτοιο βραβείο, αλλά η όλη παρουσία του «Chef Curry» στους τελικούς το αποδεικνύει και με το παραπάνω. Ήταν αυτός που στο κομβικότερο παιχνίδι της χρονιάς για τους Warriors, το Game 4 των τελικών, βγήκε μπροστά και με ποσοστά άνω του 50% σε σουτ εντός παιδειάς και τρίποντα ολοκλήρωσε το παιχνίδι με 43 πόντους, 10 ριμπάουντ και 4 ασίστ, κάτι φυσικά που τον έκανε τον 3ο «άσσο» (μετά από Jerry West, Magic Johnson) στην ιστορία του ΝΒΑ με τουλάχιστον 40 πόντους και 10 ριμπάουντ σε ΝΒΑ Finals.
Η στιγμή μάλιστα που έβαλε τα κλάματα πριν καν τελειώσει το Game 6 και στεφθούν πρωταθλητές οι Warriors, δείχνει το πόσο πολύ το ήθελε. Γιατί ακόμη και παίκτες που έχουν τα πάντα μπορούν να «λυγίσουν» οποιαδήποτε στιγμή της ζωής τους, πολλώ δε μάλλον σε μια τέτοια επιτυχία.
Ο… «αθόρυβος» MVP
Όποια πέτρα κι αν σήκωνες στους τελικούς, θα έβρισκες από κάτω τον Andrew Wiggins. Ο Καναδός φόργουορντ διένυσε απίστευτα play-offs και ειδικά στους τελικούς ήταν με διαφορά ο 2ος κορυφαίος παίκτης των «Πολεμιστών». Ο Steve Kerr πόνταρε πολλά πάνω και κυρίως στην άμυνά του, «εγκλωβίζοντας» τον Tatum, αλλά και τον Doncic στους τελικούς περιφέρειας. Για την ακρίβεια, το να κρατήσει κανείς χαμηλά στο σκοράρισμα τον Luka μόνο εύκολο δεν είναι και δεν το κατάφερε ούτε ο Wiggins, αλλά όταν επί της ουσίας… διαγράφεις τη δημιουργία του Σλοβένου γκαρντ, που είναι ένα σημείο το οποίο έχει δώσει ουκ ολίγες νίκες στο Dallas, τότε μιλάμε για μια εξαιρετική άμυνα, που δεν «αγγίζει» το τέλειο λόγω του σκοραρίσματος του Luka, το οποίο επαναλαμβάνουμε δεν είναι εύκολο για κανέναν αμυντικό στον κόσμο να το περιορίσει.
Με λίγα λόγια, ο γιός του πάλαι ποτέ παίκτη των Μίλωνα, Πανιωνίου και Σπόρτινγκ, Mitchell Wiggins, έκανε τα αδύνατα δυνατά για να πάρουν οι Warriors το πρωτάθλημα. Εκτός των τρομερών στατιστικών του στη σειρά (18.3 πόντοι, 8.8 ριμπάουντ, 2.2 ασίστ, 1.5 κλεψίματα, 1.5 μπλοκ), ο 27χρονος φόργουορντ κράτησε «ζωντανή» την ομάδα του στο κομβικότερο παιχνίδι των τελικών (Game 6), καθώς τη στιγμή που ξέφευγαν οι Celtics, ήταν εκεί για να κατεβάσει τα ριμπάουντ, ακόμη και επιθετικά και να σκοράρει, ενώ έδωσε το έναυσμα μέσα απ’ τις τρομερές του άμυνες πάνω στον «JT» και τον «JB». Και να σκεφτεί κανείς πως αυτό το παιδί δέχθηκε τόσο μεγάλη αμφισβήτηση φέτος που μέχρι και ως «την πιο λανθασμένη επιλογή All-Star» χαρακτηρίστηκε κάποια στιγμή… Τι άλλο πρέπει να κάνει για ν’ αποδείξει το αντίθετο -αν δεν το έχει αποδείξει ήδη;
Ο MVP απ’ τον πάγκο
Jordan Poole. Ένα όνομα που μάλλον θα πρέπει να κρατήσουμε για πολλά χρόνια. Ο Poole επελέγη το 2019 στο Νο.28 του Draft απ’ τους Warriors και για μία σεζόν περνούσε το μεγαλύτερο διάστημα στη G-League με τους Santa Cruz Warriors. Πάντως, το 2020 κλήθηκε να παίξει στο ΝΒΑ λόγω των πολλών σημαντικών απουσιών, ενώ το 2021 έπαιξε ένα μεγάλο μέρος της χρονιάς και, μάλιστα, ήταν εκ των κορυφαίων. Όλα αυτά, φυσικά, σε συνδυασμό και με την… ανάρρωση του Klay, του έδωσαν χώρο φέτος στη βασική 5άδα της ομάδας, κερδίζοντας την άτυπη «μάχη» με τους Otto Porter Jr. και Damian Lee σ’ αυτόν τον τομέα.
Αφότου έκανε μια τρομερή Regular Season, στην οποία μπήκε και στη συζήτηση για το βραβείο του 6ου παίκτη της χρονιάς (κατέληξε στον Tyler Herro), προσέφερε τα μέγιστα και στα play-offs. Είχε σημαντικό ρόλο στην πρόκριση επί των Nuggets στον 1ο γύρο, επίσης σημαντικό ρόλο απέναντι στους Grizzlies, έκανε -σχετικά- καλή σειρά τελικών Δύσης με τους Mavericks και βοήθησε στους τελικούς απέναντι στους Celtics. Δε φαίνεται τόσο από τα στατιστικά του αυτό (13.2 πόντοι, 1.8 ριμπάουντ και 1.8 ασίστ), αλλά μπορούσε κανείς να το παρατηρήσει κυρίως παρακολουθώντας τους αγώνες. Ο Αμερικανός γκαρντ πολλές φορές εισήλθε και άλλαξε το τέμπο του αγώνα, «μπλοκάροντας» την επίθεση ή την άμυνα των Celtics, δήλωσε το παρόν στο Game 5 όταν η ομάδα του είχε «κολλήσει» επιθετικά, ενώ και στο Game 2 έδωσε μομέντουμ με την είσοδό του που μετουσιώθηκε σε «εύκολη» νίκη στο φινάλε. Και δεν ξεχνάει κανείς το πόσες φορές «μπέρδεψε» τη Βοστώνη και είτε μπροστά της έμενε η μπάλα στα χέρια ή έκανε λάθος, είτε πίσω έχανε τα μαρκαρίσματα.
Ο MVP του… τελικού των τελικών
Άκουσε πολλά για τις εμφανίσεις του στους τελικούς. Η αλήθεια είναι πως όντως δεν ήταν ο Draymond Green που είχαμε συνηθίσει. Ωστόσο, στο Game 6 απέδειξε το γιατί θεωρείτο τόσο κομβικός παίκτης για τους «Πολεμιστές». Από τη μία η άμυνά του, από την άλλη η δημιουργία του. Ο Draymond Green ήταν απλά «μαγικός» στο 6ο ματς των τελικών. Τελείωσε τον αγώνα με 12 πόντους (και 2 τρίποντα!), 12 ριμπάουντ, 8 ασίστ, 2 κλεψίματα, 2 μπλοκ και ήταν παντού στο γήπεδο. Οι Golden State Warriors και ο ίδιος ο Green απλά κατάλαβαν πως για να ολοκληρώσουν τη σειρά στη Βοστώνη χρειάζονται τον καλό Draymond και αυτόν είχαν. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι σε αυτό το ένα ματς έπαιξε όσο για τα άλλα 5. Υπερβολικό μεν, αλλά η εμφάνισή του ήταν αυτή που πραγματικά τελείωσε τη σειρά και κατ’ επέκταση το πρωτάθλημα στο Game 6. Και όσο κι αν ο χαρακτήρας του είναι ιδιόρρυθμος, η αντίληψή του στο παρκέ και το μπασκετικό του IQ είναι τόσο μεγάλα και ικανά να δίνουν στους Warriors πρωταθλήματα ξανά και ξανά -όσο συνεχίζουν να έχουν τον ίδιο «κορμό». Ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό.
Και φυσικά, μπορεί ο Klay Thompson να μην ήταν «παράγοντας» στη σειρά, ωστόσο αυτό μόνο «+» ήταν για τους Warriors. Κι αυτό διότι όταν μιλάμε για τους MVP των τελικών και μέσα στη συζήτηση δε συγκαταλέγεται ο «Splash Brother», ένας απ’ τους καλύτερους σουτέρ όλων των εποχών, και ένας παίκτης άκρως κομβικός όλα αυτά τα χρόνια στις επιτυχίες των «Πολεμιστών», τότε καταλαβαίνουμε ότι κάτι καλό «χτίζεται» στους Warriors… Εννοείται πως χωρίς τον Klay μπορεί η ομάδα του Σαν Φρανσίσκο να μη σήκωνε ποτέ αυτό το πρωτάθλημα, αλλά ο Jordan Poole και ο Andrew Wiggins ήταν οι παίκτες που πραγματικά άλλαξαν το… ρου της σειράς όταν αυτή έδειχνε προς Βοστώνη μεριά.
Και εννοείται πως δεν ξεχνάει κανείς τη συνεισφορά των υπολοίπων του πάγκου τη φετινή σεζόν. Άλλωστε, κυρίως με τους παίκτες που στους τελικούς ήταν… παγκίτες έφτασε το Golden State ως εδώ. Και σίγουρα τους χρωστάει πάρα πολλά…
Και αν πρέπει ν’ αποδοθούν κάπου τα μεγαλύτερα εύσημα, σίγουρα πάνε στον Kevon Looney. Οι λόγοι είναι αυτονόητοι και οι εμφανίσεις του στα play-offs το λιγότερο εντυπωσιακές!