Ιανουάριος, Φεβρουάριος, τρέλα, Απρίλιος, Μάιος κλπ.
Ο Μάρτιος στη μπασκετική ζωή των ΗΠΑ έχει συνδυαστεί άρτια με τη διοργάνωση της March Madness, που δίνει την ευκαιρία σε 64 κολέγια ανά την επικράτεια να μονομαχήσουν μεταξύ τους σε do or die καταστάσεις, επιλογή που αναβαθμίζει άκρως την αγωνία και τη θέρμη του κάθε θεατή για να παρακολουθήσει κολοσσιαίους αγώνες, κάτι που φέρει ως συνέπεια και μια -μικρή- αδιαφορία ακόμα και για το ΝΒΑ!
Μπορεί πέρυσι, η ετήσια γιορτή να αναβλήθηκε για πρώτη φορά στην 82χρονη ιστορία της -εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού που συνεχίζει να μαστίζει την καθημερινότητα όχι μόνο του αθλητισμού αλλά και των πολιτών σε κάθε φάσμα της ζωής τους- αλλά η φετινή προσπαθεί τα μάλα να τη σβήσει από τη μνήμη των κοινωνών του θεσμού, αφού… τρέλα κυριαρχεί σε κάθε σημείο της Indiana.
Επομένως, το basketblog.gr σας παρουσιάζει τους 3 κορυφαίους λόγους που η φετινή March Madness είναι η πιο παράλογη στην ιστορία του NCAA!
1) Η απουσία των «μεγάλων»
Όπως παρατηρείται και στο ΝΒΑ -με ομάδες όπως οι Boston Celtics και οι Toronto Raptors, που ήταν πολύ καλές πέρυσι, να αποτυγχάνουν φέτος παρά το πανομοιότυπο ρόστερ τους- αλλά και στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο (πχ Liverpool, Barcelona, Real Madrid, Juventus), η επέλαση του κορονοϊού έχει φθείρει τις επονομαζόμενες «μεγάλες ομάδες», οι οποίες έχουν ενοχληθεί περισσότερο από την κατάσταση, αφού η διαφορά ικανότητας που είχαν έχει πλέον εκμηδενιστεί εξαιτίας του ιού αλλά και των απορροιών του (έλλειψη προετοιμασίας, συμπυκνωμένη σεζόν, μικρή περίοδος ξεκούρασης από το τέλος της περασμένης).
Έτσι, και στο κολεγιακό πρωτάθλημα μπάσκετ δε θα μπορούσαν φυσικά, να υπάρξει κάποια τρομερή αντίθεση, με αποτέλεσμα ιστορικά κολέγια όπως το Kentucky, το Duke και το North Carolina (μπήκε μεν, αποκλείστηκε δε από τον πρώτο γύρο) να μην είναι στη θέση να διεκδικήσουν τα φετινά σκήπτρα από το Virginia (2019).
Ποια είναι τα αποτελέσματα του γεγονότος αυτού;
Θεωρητικά, αυτές οι ομάδες -που θα ήταν στις κορυφαίες θέσεις των περιφερειών τους- έχουν υποχωρήσει κατά πολύ, με αποτέλεσμα κολέγια που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα τερμάτιζαν πιο χαμηλά να τελειώνουν τη σεζόν στην πρώτη τριάδα.
Έτσι, -για παράδειγμα- το νούμερο 2 που θα παίξει με το νούμερο 15 (1 με 16, 2 με 15, 3 με 14 και ούτω καθ’ εξής) δεν θα έχει τη δυναμική ενός νούμερο 2, και σίγουρα η διαφορά ποιότητας και ικανοτήτων δεν θα είναι τόσο δυσπρόσιτη.
Κάτι που οδηγεί αυτό στον επόμενο λόγο.
2) Η σωρεία εκπλήξεων
Η χαμηλότερη δυναμική των καλύτερων ομάδων (πχ του 2 της περιφέρειας) έχει πλέον πέσει συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν, και δεν είναι πλέον τόσο μακριά σε σχέση με τα κατώτερα βαθμολογικά κολλέγια (πχ 15).
Αυτή η ισοστάθμιση δυναμικότητας έχει καταφέρει να δημιουργήσει τις συνθήκες για τις περισσότερες εκπλήξεις (upsets) στον πρώτο γύρο από καταβολάς του θεσμού (1939), καθότι συνολικά 4 ομάδες από το 13 έως και το 15 κατάφεραν να περάσουν κολέγια του βεληνεκούς του 2, του 3 και του 4.
Πιο συγκεκριμένα, το Oral Roberts (15) κατάφερε να περάσει επικράτησε του Ohio State (2) με 75- 72, το Abilene Christian (14) προκρίθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του στο γύρο των 32 επικρατώντας του Τexas (3) με 53- 52, χάρις σε δυο βολές ενός παίκτη που μέχρι τότε σούταρε με 55% στη σεζόν, το North Texas (13) κέρδισε την παράταση το Purdue (4) με 78- 69, ενώ το Ohio (13) σόκαρε τους τελευταίους πρωταθλητές της γιορτής, το Virginia (4), με 62- 58.
Μπορεί η λειτουργικότητα να διαφέρει, αλλά ιστορία γράφτηκε και δύσκολα θα σβήσει με δικαιολογίες -ειδικότερα όσο τα χρόνια περνούν.
Η απόλυτη τρέλα θα μείνει για πάντα!
3) Η ιδέα του ότι ο τελικός νικητής μπορεί να έρθει από το πουθενά
Ουσιαστικά, ο τρίτος λόγος είναι ένας συνδυασμός των δύο πρότερων, που έγκεινται στην απουσία των «μεγάλων» αλλά και στο θάρρος των «μικρών».
Μπορεί η March Madness να είχε χαραχθεί στη συνείδησή μας ως η διοργάνωση των ανατροπών, αλλά αυτό συνέβαινε μόνο και μέχρι το Elite 8 (φάση των 8) ή σε ακραίες περιπτώσεις -όπως το Loyola το 2017- μέχρι και το Final Four.
Ποτέ όμως, από την έναρξη του θεσμού το 1939 και παρά τους πολέμους, τις πολιτικές έριδες, την έξαρση των ρατσιστικών οργανώσεων όπως η ΚΚΚ, τη δολοφονία μαύρων πολιτών και φωνών, το Βιετνάμ, την προβολή του ΝΒΑ και την άνθηση που γνώρισε με τον Michael Jordan, τις κοινωνικές αδικίες κατά των ασιατών κατοίκων της χώρας -για τις οποίες σπάνια γίνεται λόγος-, δεν υπήρξε σοβαρό αίτιο για να θρυμματιστεί η αδιαφιλονίκητη αξία και πλεονέκτημα των καθιερωμένων φαβορί.
Αυτό μεταφράζεται ως εξής σε 82 χρόνια γιορτής:
- UCLA 11 κατακτήσεις
- Kentucky 8 κατακτήσεις
- North Carolina 6 κατακτήσεις
- Duke 5 κατακτήσεις
- Ιndiana 5 κατακτήσεις
- UConn 4 κατακτήσεις
- Kansas 3 κατακτήσεις
- Villanova 3 κατακτήσεις
Οι παραπάνω κατακτήσεις ισοδυναμούν με το 58% των συνολικών, με το υπόλοιπο 42% να καλύπτεται από τα φαβορί των ξεχωριστών χρονιών, όπως το Florida με τις back to back κατακτήσεις του το 2006 και το 2007, ή το σόλο του Carmelo Anthony με το Syracuse το 2003.
Φέτος, ωστόσο, αυτό ενδέχεται να αλλάξει!
Θεωρητικά, το ξεκάθαρο φαβορί είναι το Gonzaga που δεν έχει ηττηθεί φέτος ούτε στην κανονική διάρκεια (26-0) ούτε και στη ΜΜ (1-0), με το Baylor, που έχει χάσει μόλις 2 αγώνες σε 25 προσπάθειες και ξεκίνησε με 17-0, να ακολουθεί.
Ταυτόχρονα, έως τώρα έχουν «πεταχτεί» εκτός κούρσας 4 ομάδες που είχαν τερματίσει εντός της πρώτης τετράδας των περιφερειών τους- όπως αναλύθηκε και παραπάνω-, με αποτέλεσμα ο κλήρος να περιστρέφεται ακόμα πιο έντονα γύρω από τα ονόματα των Gonzaga και Baylor.
Αλλά στη March Madness τίποτα δε μπορεί να κριθεί με βάσει τη λογική…