«Μπαμπά, θα πεθάνω. Έτσι δεν είναι;».
Τι μπορείς να απαντήσεις σε μια τέτοια ερώτηση; Τι μπορείς να σκεφτείς; Τι μπορείς να πεις, τι μπορείς να μην πεις;
Μια τέτοια ερώτηση σε ταρακουνάει και σε ξυπνάει για τα καλά, σαν ένα δυνατό και άγαρμπο ξυπνητήρι που λες και δεν έχει άλλο σκοπό διαταράσσει τον ύπνο σου, διαταράσσει τη γαλήνη σου.
Η Lacey Holsworth ήταν 8 μόλις χρονών όταν έφυγε από τη ζωή έπειτα από μια πολύ σκληρή και μακρά μάχη με τον καρκίνο και τη μορφή του νευροβλαστώματος, μια πάθηση που ουσιαστικά φράζει το νευρικό σύστημα και καταφέρνει να ελέγχει σκοτώνοντάς τα τόσο τις αρτηρίες του οργανισμού όσο και τον καρδιακό παλμό.
Αλλά σαν την έβλεπε κανείς, ίσως και να μην καταλάβαινε εύκολα πως δίνει μια τόσο σοβαρή μάχη.
Πάντοτε χαμογελαστή, πάντοτε χαρούμενη, πάντοτε πρόσχαρη.
Είτε θα έτρεχε σαν τρελή σε κάποιο μεγάλο διάδρομο νιώθοντας πιο ελεύθερη από ποτέ είτε θα έπαιζε με τους αγαπημένους της μαρκαδόρους ζωγραφίζοντας και σκαλίζοντας πιο δίκαιους κόσμους όπου μια αγκαλιά ή ένα σπίτι από γραμμές αρκεί για να είναι όλα καλά. Αρκεί για να ξεμυτήσει ένας κατακίτρινος και φωτεινός ήλιος με μάτια τόσο μεγάλα που να μας βλέπει και να μας καμαρώνει.
Η Lacey όμως, δεν ήταν ποτέ μόνη της. Δεν θα άξιζε αυτό σε μια πριγκίπισσα. Και πέρα από την εξ αίματος οικογένειά της βρήκε και μια ακόμα, πιο συγκινητική και πιο αξιαγάπητη.
Κατά τη διάρκεια μιας εκ των πάρα πολλών επισκέψεών της σε τοπικά νοσοκομεία του Michigan, η θρυλική ομάδα του Michigan State εμφανίστηκε με δική της πρωτοβουλία μια μέρα για να της κάνει έκπληξη σε μια απέλπιδα προσπάθεια να φτιάξει το κέφι στην ίδια και την οικογένειά της.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στον θρυλικό κόουτς Izzo και τους πάμπολλους παίκτες του ιστορικού κολεγίου υπήρχε αυτός, ο ένας. Υπήρχε ο Adreian Payne, ένας γίγαντας με καρδιά παιδιού. Ένας γίγαντας που είχε χάσει τη μητέρα του νωρίς και ένιωθε τα πόδια του να κονταίνουν όλο και περισσότερο από το βάρος που του άφησε η απώλειά της.
Από τη στιγμή που πρωτογνωρίστηκαν σε εκείνο το μίζερο δωμάτιο νοσοκομείου, δε χώρισαν ξανά για πολλά χρόνια.
Ο Payne την έπαιρνε συνεχώς μαζί του στο γήπεδο για να δει την ομάδα να παίζει, την έφερνε στα αποδυτήρια για να γνωριστεί με τους παίκτες, την κουβαλούσε και τη ξεναγούσε στην πόλη, στο σπίτι του, στις εγκαταστάσεις και το πανεπιστήμιο.
Οι δυο τους έγιναν άμεσα πολύ καλοί φίλοι. Για την ακρίβεια, έγιναν οικογένεια. Ίσως η πρώτη και μοναδική οικογένεια στον κόσμο που τη διαλέγουμε και τη φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι.
Ο γίγαντας αποτελούσε το παιδί «αδερφή» του, εκείνη δε σταματούσε να χαμογελάει όταν ήταν γύρω της, όταν έπαιζαν, όταν την πείραζε, όταν τη σήκωνε στα τεράστια χέρια του και όλα έμοιαζαν πιο κοντά και πιο μικρά από πριν.
Δεν το έκανε επειδή «έτσι έπρεπε». Δεν το έκανε επειδή «έτσι του είπαν». Πόσους σταρ έχουμε δει να βγάζουν μια φωτογραφία, να λένε μερικά λόγια και έπειτα να φεύγουν αστραπιαία για τις κλειστές ζωές τους που ξυπνάνε μονάχα μπροστά σε κάμερες.
Το έκανε επειδή «έτσι ένιωθε». Αισθανόταν την Lacey δικό του άνθρωπο αλλά και ένα κινητό και ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση. Πόσο εύκολο είναι να γνωρίζεις στα 8 σου πως θα πεθάνεις σύντομα; Μάλλον καθόλου.
Το πάντα φωτεινό κορίτσι σκοτείνιασε απότομα μια μέρα. Οι γονείς της τρόμαξαν. Δεν είχε παρουσιάσει ξανά τόσο σοβαρά συμπτώματα.
Ενόσω την πήγαιναν πανικόβλητοι στο ξενοδοχείο, η Lacey έκλεισε για τελευταία φορά τα μάτια της. Η καρδιά της χτυπούσε ακόμα κανονικά, αλλά τα μάτια της δεν άνοιξαν ποτέ ξανά.
Οι γιατροί απλά είπαν στους γονείς της αυτό που ήδη ήξεραν. Η ζωή της θα έσβηνε σε λίγα λεπτά. Καλύτερα να την κρατούσαν σφιχτά μέσα στην αγκαλιά τους μέχρι εκείνη την ώρα.
Παρά την περασμένη ώρα, η ομάδα του Michigan State φτάνει σιγά σιγά στο νοσοκομείο για το τελευταίο αντίο αλλά και μια αιώνια συμπαράσταση στους δικούς της. Όλοι πηγαίνουν τη δουν, ένας προς ένας, με τον κόουτς Izzo να μένει τελευταίος. Τόσοι άνθρωποι πέρασαν και τα μάτια της δεν είχαν ακόμα ανοίξει.
Ενόσω λοιπόν, ο Izzo ήταν έτοιμος να σπρώξει την πόρτα του δωματίου κρατώντας σφιχτά τα δάκρυά του, η πόρτα ανοίγει προς τα πάνω του με δύναμη.
Ήταν ο Adreian Payne, που μόλις έμαθε τα νέα για τη μικρή του αδερφή πετάχτηκε σαν σφαίρα για να τη βρει.
Όλοι, ακόμα και οι γονείς της, κάνουν στην άκρη και σιωπούν. Ο Izzο, πονεμένος και περήφανος ταυτόχρονα, κάνει ένα βήμα προς τα πίσω και κάθεται πρόχειρα σε μια καρέκλα. Ήξερε πως σε μερικά λεπτά αυτό που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να αρπάξει τον Payne στον ώμο του και να γίνει από προπονητής δάσκαλος και ψυχολόγος του για όλο το βράδυ.
Όσο όμως, σκεφτόταν τι θα κάνει και τι θα του πει, έγινε ένα θαύμα. Η σχεδόν νεκρή Lacey, η πριγκίπισσα του Michigan, το κοριτσάκι που δεν είχε ανοίξει εδώ και ώρες ατελείωτες τα ματάκια του, τα ανοίγει. Θαρρείς πως ήθελε να αντικρίσει για μια τελευταία φορά εκείνα του Payne που γεμάτα δάκρυα την κοιτούσαν με απορία. Η Lacey τον κοίταξε καλά για μια τελευταία φορά και έπειτα έφυγε για πάντα. Του ευχήθηκε με τον δικό της τρόπο «καλή επιτυχία» για το κεφάλαιο του ΝΒΑ που ακολουθούσε και έγειρε το μικρό της κεφάλι στα δεξιά. Γαλήνια. Σαν να την πήρε απότομα ο ύπνος.
Όπως θα δήλωνε ο Izzo μετά από καιρό «ήταν ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει στα 30 χρόνια που βρίσκομαι εδώ. Δεν θα μπορούσα ποτέ να το διδάξω αυτό. Δε θα μπορούσα ποτέ να το δείξω. Έμαθα πολλά από αυτόν».
Η 8χρονη Lesley έφυγε από τη ζωή στις 9 Απριλίου.
Μερικά μόλις χρόνια μετά, ο 31χρονος Adreian Payne, θα ακολουθούσε το δρόμο που εκείνη του έδειξε φεύγοντας από μερικές σφαίρες στο στήθος σε κάποιον δρόμο του Ορλάντο.
Συμπτωματικά, πέθανε στις 9 Μαϊου, έναν ακριβώς χρονικά μήνα από το θάνατο της καλύτερής του φίλης, του μικρού παιδιού που του έδειξε όσο κανείς άλλος πως παρά τις δυσκολίες, τα προβλήματα και τα εμπόδια, όλα στη ζωή είμαστε εμείς, εσείς και αυτοί. Και όσο τα έχουμε αυτά, όλα θα είναι πολύ πολύ καλύτερα.
Ο Adreian Payne δεν έγινε ποτέ ο σούπερ σταρ που ονειρευόταν στο κολέγιο. Δε στέριωσε ποτέ στο ΝΒΑ. Δεν έκανε μια μεγάλη καριέρα στο εξωτερικό.
Ήταν όμως ένας άνθρωπος συμπαθητικός, ευγενικός και καλοσυνάτος. Μιλούσε για την Lacey και ένιωθες την καρδιά του να είναι έτοιμη να πεταχτεί προς τα έξω. Έβλεπες τα μάτια του να μιλούν και όχι το στόμα του.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο που μπορεί να φέρει. Αυτό της ανθρωπιάς και της αγάπης. Δύο έννοιες τόσο υποτιμημένες μπροστά στα βιαστικά πράγματα των καιρών, αλλά δύο έννοιες που χαρακτηρίζουν το παρόν μα και το μέλλον μας.
Καλό ταξίδι, Adreian. Θα τα πούμε ξανά.