Καλοκαίρι. Η ώρα 5 το απόγευμα. Ζέστη.

Μετά από 2 συνεχόμενα μονά στα 21, ορμάς στα παγκάκια του ανοιχτού γηπέδου της γειτονιάς σου. Είσαι μούσκεμα στον ιδρώτα και το στόμα σου είναι συνέχεια ανοιχτό, έχοντας λαχανιάσει να σε βλέπει να μοχθείς στο πλαστικό παρκέ λες και κρίνεται η ζωή σου σε αυτό.

Μα, κρίνεται.

Αυτό το γηπεδάκι είναι ένα ωραιοποιημένο πεδίο μάχης.

Αυτοί που κάθονται δίπλα σου στο παγκάκι είναι οι σύμμαχοί σου, οι σφαίρες σου, η πανοπλία σου.
Αυτοί που βλέπεις μπροστά σου να πανηγυρίζουν για τη νίκη τους είναι οι εχθροί και τα γέλια τους το τελευταίο πράγμα που θες να αφήσεις ζωντανό σε έναν τόσο μακάβριο κόσμο.

Είναι ένα πεδίο μάχης για παιδιά που έχουν απενοχοποιήσει μέσα τους το μαρτύριο της ενηλικίωσης.

Έχει πολλή ζέστη, και ο ήλιος σε χτυπάει κατάστηθα από την πρώτη στιγμή που πάτησες στο ανοιχτό. Θες νερό.
Κανείς δεν έχει. Πρέπει να κάνεις υπομονή.

Αν φύγεις, τελείωσε.
Μπορεί να γυρίσεις ξανά μετά από λίγο, αλλά τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.

Κάποιοι άλλοι φίλοι θα παίζουν στο πεδίο σου δίπλα στις νάρκες και τα πτώματα.
Κάποιοι άλλοι εχθροί θα κάνουν τα πάντα για να μην έχουν την τύχη των προηγούμενων.
Κάποιος άλλος εσύ ορμάει σχεδόν λυπόθυμα στο παγκάκι, ζητώντας νερό, ζητώντας άλλη φανέλα, ζητώντας σκιά.

Όχι.
Δε μπορείς να φύγεις.

Μια λέξη. «Ρεβάνς».

Ή μάλλον δύο.
«Ρεβάνς».
«Τώρα».

Σαν άλλος Ιησούς στον σταυρό της εξαθλίωσης κοιτάς αριστερά και δεξιά σου. Ο ένας από τους τρεις σας δε μπορεί άλλο, δεν αντέχει, έχει κανονίσει για μετά. Ο άλλος θα σε ακολουθούσε και στο θάνατο.

Σηκώνεστε ταυτόχρονα, κρατώντας σφιχτά μια πορτοκαλί βόμβα στα χέρια σας. Κοιτάτε τους εχθρούς, τους πετάτε τη βόμβα.
Ο τρίτος δε χρειαζόταν κάτι άλλο. «Το μετά για μετά» μουρμουράει.

Στα 21. Μέχρι η παιδική σου φύση να πεθάνει και να αναγεννηθεί ένας αφύσικος ενήλικας.

Στα 21. Μέχρι να μη νιώθεις το σώμα σου, να μη νιώθεις τα μάτια σου, να μη νιώθεις το κεφάλι σου.

Στα 21.
Σας πάει;

Για αυτό η March Madness είναι το πιο αληθινό πρόσωπο του μπάσκετ. Γιατί είναι η τελευταία ευκαιρία ενός παιδιού να αγνοήσει τη φύση του, να πιάσει από το χέρι τους φίλους του και να ζήσει ή να πεθάνει για αυτούς.

Δεν έχει νόημα να κερδίσεις στο πλευρό των καλύτερων του παρκέ.
Σημασία έχει να χάσεις στο πλευρό αυτών που θα ήθελες να κερδίσετε μαζί κάθε χρόνο, κάθε αντίπαλο, κάθε μάχη.

Για αυτό δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο με την March Madness.

Δέκα παιδιά δίνουν μάχη για να κρατήσουν ζωντανό το ανήλικο μέσα τους.
Δεν πληρώνονται. Δεν έχουν χορηγούς. Δεν έχουν προέδρους.

Το μόνο που έχουν είναι μια βόμβα μπάσκετ στα χέρια τους. Μέχρι να πεθάνουν.

Σας πάει;