Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Το ίδιο συνέβη και με τη φετινή March Madness, η οποία ολοκληρώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες (Ελλάδος) με τον τρόπο που όλοι περίμεναν βάσει των όσων είχαμε δει τις τελευταίες είκοσι μέρες. Ήτοι… εντυπωσιακά. Lousville και Michigan χάρισαν στους φίλους του NCAA έναν τελικό – διαφήμιση για τον κολεγιακό αθλητισμό και κατέδειξαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο πως… σαν την Τρέλα του Μαρτίου δεν έχει!
Αναμφισβήτητα πρόκειται για τον κορυφαίο τελικό των τελευταίων ετών, κάτι το οποίο τόνισαν ποικιλοτρόπως άπαντες όσοι ασχολούνται με το NCAA επισταμένως εδώ και πολλά χρόνια. Τόσο η έντονη εναλλαγή συναισθημάτων (στο πρώτο μέρος κυρίως) όσο και το dogfight που είδαμε στο δεύτερο ημίχρονο συνέθεσαν ένα εντυπωσιακό παζλ που άφησε με ανοιχτό το στόμα όσους (εν Ελλάδι) είχαν το κουράγιο να… ξενυχτίσουν για να δουν τους παίκτες των Rick Pitino και Jim Beilein.
Όπως γράψαμε και στο κείμενο του αγώνα, ο -πολυνίκης προπονητής των Utah Jazz- Jerry Sloan συνήθιζε να τονίζει πως “size doesn’t make any difference; heart is what makes a difference” (=Το μέγεθος δεν κάνει τη διαφορά. Η καρδιά κάνει τη διαφορά), και όπως απέδειξαν ο Luke Hancock και οι συμπαίκτες του είχαν τόσο δυνατή… καρδιά που δεν επρόκειτο να χάσουν τον τίτλο του πρωταθλητή.
Το φινάλε του Louisville στη φετινή σεζόν έμοιαζε με ένα ταξίδι γεμάτο χαμόγελα και… δάκρυα. Δάκρυα χαράς από τις συνεχόμενες νίκες (σ.σ.: οι “Cardinals” τελείωσαν τη σεζόν με δεκαέξι σερί νίκες), αλλά και συγκίνησης από τον σοβαρό τραυματισμό του Kevin Ware στον αγώνα της “Elite 8” κόντρα στο Duke.
Όλα, όμως, έδειξαν να λειτουργούν υπέρ των “Cardinals“, οι οποίοι έμοιαζαν σαν… έτοιμοι από καιρό γι αυτή την επιτυχία. Πρόδηλο είναι, άλλωστε, πως άλλες ομάδες θα “λύγιζαν” από το σοκ του ανατριχιαστικού τραυματισμού του Kevin Ware ή το γεγονός πως βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο και στα δύο παιχνίδια του Final Four, αφού βρέθηκαν πίσω με διψήφιες διαφορές.
Τα λόγια του Rick Pitino αμέσως μετά το τέλος του αγώνα (“αυτοί είναι οι δεκατρείς πιο σκληροί παίκτες που προπόνησα ποτέ”) καταδεικνύουν το “δέσιμο” και την αποφασιστικότητα που υπήρχε φέτος στο στρατόπεδο του Louisville για να έρθει ο τίτλος. Δύο στοιχεία που έγιναν ακόμα πιο έντονα και σφυρηλάτησαν τους “κόκκινους” τη στιγμή που ο Kevin Ware πάθαινε εξωτερικό κάταγμα στο παιχνίδι με το Duke.
Από τον πρώτο παίκτη, όμως, μέχρι τον τελευταίο, οι “στρατιώτες” του Rick Pitino δεν ήθελαν να αφήσουν τον άτυχο συμπαίκτη τους με άδεια χέρια. Γι αυτό το λόγο ο όρκος νίκης που έδιναν πριν από τα παιχνίδια του Final Four περιελάμβανε τον Kevin Ware.
Κι αν το Νο5 του Louisville καθόταν στην άκρη του πάγκου ανήμπορο να βοηθήσει, δεν συνέβη το ίδιο και με το Νο11. Ο Luke Hancock έκανε τα παιχνίδια… της ζωής του στο Final Four της March Madness και δικαίως αναδείχθηκε Most Outstanding Player του μεγάλου ραντεβού. Οι 22 πόντοι που σημείωσε, άλλωστε, στον τελικό ήταν σκέτο… χρυσάφι για τους “Cardinals“, ειδικά στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, οπότε το Michigan έδειχνε να… ξεμακραίνει.
Τέλος καλό, όλα καλά, όμως, για την ομάδα του Rick Pitino, ο οποίος, αν και 60 ετών, θα αναγκαστεί να χαράξει πάνω στο κορμί του το τατουάζ που υποσχέθηκε στους παίκτες του. Μία κίνηση που θα του θυμίζει για πάντα όλα όσα έζησε τη φετινή σεζόν ως προπονητής του Louisville…
Γιατί, αν μη τι άλλο, πρόκειται για την κορυφαία (ίσως) χρονιά στην πολυετή καριέρα του στους πάγκους. Έτσι, μια μικρή θυσία (δηλαδή το τατουάζ) για χάρη των δεκατριών “στρατιωτών” του δεν είναι παρά μία μικρή ανταπόδοση στη χαρά που του έδωσαν…