Στο πανεπιστήμιο Βιρτζίνια Τεκ δεν υπάρχουν μόνο μαθήματα στις τάξεις του. Το πρόγραμμα των φοιτητών-παικτών δεν περιλαμβάνει μόνο επιπρόσθετες προπονήσεις. Αλλά κι ένα διαρκές μάθημα πατριωτισμού από τον κόουτς Μπρεντ “Μπαζ” Ουίλιαμς. Ο τεχνικός των «Hokies», οι οποίοι μετά την επικράτηση επί του Φλόριντα Στέιτ με 96-85 τα ξημερώματα της Πέμπτης (10/3) έφτασαν τις 6 διαδοχικές νίκες στο τουρνουά της Περιφέρειας ACC, διαπίστωσε προ διετίας ότι οι παίκτες του συχνά δεν προσέχουν κατά την διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου, πριν από τους αγώνες. Βλέποντας λίγους να κοιτούν ευθεία, αρκετούς να κοιτούν προς τα κάτω στο παρκέ και κάποιους να.. κουνιούνται στον ρυθμό ή να χαζεύουν στην εξέδρα, ο κατά πολλούς εκκεντρικός Αμερικανός προπονητής θέλησε να δώσει ένα μάθημα σε όλους. Το μάθημα του πατριωτισμού.
Ο κόουτς Ουίλιαμς αποφάσισε αρχικά να υποχρεώσει τους μαθητές του να έχουν στραμμένη την προσοχή στον εθνικό ύμνο, διαβάζοντας και μοιράζοντάς τους τα λόγια του. Μάλιστα, τους τραγουδούσε μαζί τους κάθε μέρα στο ξεκίνημα της σεζόν 2014-15, ωσότου να τον μάθουν όλοι! Στη συνέχεια, άρχισε μία νέα παράδοση, Στην πρώτη προπόνηση τόσο της περσινής όσο και της φετινής χρονιάς, ο Ουίλιαμς προσκάλεσε βετεράνους πολέμου στο γήπεδο, ώστε να σταθούν απέναντι στους παίκτες του, προκειμένου να τους κάνει να τους κοιτάζουν στα μάτια και να μάθουν να σέβονται τόσο τους στρατιώτες όσο και κάθε ανάκρουση του «The Star-Spangled Banner»…
Όταν ρωτήθηκε για την απόφασή του, ο κόουτς των «Hokies» εξήγησε πως «επιθυμούσα να καταλάβουν οι παίκτες μου πόσο τυχεροί είναι που μπορούν κάθε βράδυ να παίζουν αυτό το υπέροχο παιχνίδι. Πόσο τυχεροί είναι που έλαβαν μία υποτροφία και έρχεται κόσμος για να πληρώσει να τους παρακολουθήσει να αγωνίζονται. Κάθε πράγμα έχει ένα κόστος και όλοι μας είμαστε τυχεροί που κάποιοι άλλοι έχουν θυσιάσει τη ζωή τους ώστε εμείς να συνεχίζουμε την καθημερινή ζωή μας». Ο άλλοτε τεχνικός και του πανεπιστήμιου Μαρκέτ, που απέκτησε το παρωνύμιο “Buzz” από τη… φασαρία που κάνει(!), κατέληξε ότι «δεν κερδίσαμε μόνοι μας αυτές τις καρέκλες στον πάγκο μας. Ούτε εγώ ούτε το ταλέντο σας. Δεν έχει σημασία πόσο ψηλοί είστε ή αν σουτάρετε καλά. Οι καρέκλες αυτές δεν βρίσκονται εδώ για αυτό το λόγο. Αυτοί οι τύποι (σ.σ.: εννοώντας τους βετεράνους πολέμου), όταν βρίσκονταν στην ηλικία σας, άφησαν τις ζωές τους, άλλαξαν καριέρες και έδωσαν τις ζωές τους για εμάς και τη χώρα μας. Γι’ αυτό και όταν ακούτε τον εθνικό ύμνο μας θα στέκεστε σαν ώριμοι άνθρωποι ώστε να τους τιμήσουμε. Δεν είναι τίποτα να αφιερώνουμε δύο και κάτι λεπτά από την δραστηριότητά μας για να τιμήσουμε όσους μας έφεραν εδώ, διότι αυτή η ελευθερία μας επιτρέπει να κάνουμε ό,τι κάνουμε»…