Για τρίτη φορά στα τελευταία τέσσερα χρόνια, ή ακόμη καλύτερα τέταρτη φορά στα τελευταία έξι χρόνια, ο Ολυμπιακός είναι παρών στο μεγαλύτερο ραντεβού της ετήσιας διοργάνωσης της Ευρωλίγκα. Οι «ερυθρόλευκοι» έχου εξασφαλίσει τη θέση τους στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, παριστάμενοι σταθερά στον τελικό και έχοντας ζήσει, ασφαλώς, ουκ ολίγες συγκινήσεις. Συνολικά, μετρουν έξι ευκαιρίες κατάκτησης του «αγίου δισκοπότηρου» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, εκμεταλλευόμενοι τις τρεις εξ αυτών. Σήμερα, μπαίνουν για έβδομη φορά στη μεγάλη αυτή «μάχη», διεκδικώντας κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης το τέταρτο ευρωπαϊκό τους τρόπαιο.
Πρέπει να ταξιδέψουμε, όμως, 21 χρόνια πίσω για να βρεθούμε στην πρώτη παρουσία της ομάδας του Πειραιά σε τελικό Ευρωλίγκα. Στο Final-4 του Τελ Αβίβ, με τον Γιάννη Ιωαννίδη στον πάγκο έχουν ξεπεράσει με τρόπο θριαμβευτικό τον «αιώνιο» αντίπαλο Παναθηναϊκό, ενώ η προοπτική για την κούπα γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, με την Χοβεντούτ Μπανταλόνα να αποκλείει στον άλλο ημιτελικό τη συμπολίτισσα Μπαρτσελόνα. Όλα δείχνουν πως το τρόπαιο θα «βαφεί» κόκκινο, με το σκορ στο 57-52 επτά λεπτά πριν τη λήξη. Μία αδράνεια της ελληνικής ομάδας, όμως, σε συνδυασμό με ένα ντεμμαράζ των Καταλανών, δίνει στην ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς μία φοβερή νίκη στο φινάλε, με τον Κορνίλιους Τόμπσον να υπογράφει το τελικό 57-59, με εύστοχο τρίποντό του 20 δευτερόλεπτα πριν την εκπνοή. Ο Ζάρκο Πάσπαλι είναι ο μοιραίος της ομάδας του, τόσο από τη γραμμή των βολών όσο και στο σουτ που έστελνε τουλάχιστον το ματς στην παράταση, με το ματς αυτό να χατακτηρίζεται από τα λεγόμενα «δάκρυα του Τελ Αβίβ».
Την αμέσως επόμενη σεζόν, οι «ερυθρόλευκοι» ψάχνουν την επόμενη ευκαιρία τους και αυτή την φορά ταξιδεύουν στη Σαραγόσα, όπου θα διεξαχθεί το Final-4, με τη «μοίρα» να επιφυλάσσει άλλο ένα ντέρμπι «αιωνίων» στον ημιτελικό. Οι παίκτες του Γιάννη Ιωαννίδη, υποτάσσουν εκ νέου τους «πράσινους» και δηλώνουν ξανά παρόντες στο μεγάλο τελικό. Εκεί, όμως, η αποστολή τους ήταν ακόμη πιο δύσκολη, απ’ ότι στο Ισραήλ. Μπροστά τους, βρίσκεται η Ρεάλ Μαδρίτης των Σαμπόνις και Αρλάουκας, έχοντας προηγουμένως σπείρει… τον φόβο και τον τρόμο στην μπασκετική Ευρώπη και δημιουργώντας την εντύπωση πως κανείς δεν μπορούσε να τη σταματήσει. Εκείνη η φοβερή ομάδα, λοιπόν, επιβεβαιώνει στο ακέραιο τον τίτλο του φαβορί, με το τελικό 73-61 να έρχεται φυσιολογικά και τους Περαιώτες να διαδραματίζουν ξανά το ρόλο των φιναλίστ.
Υπάρχει, όμως, τρίτη φορά και… φαρμακερή. Και είναι στη Ρώμη. Μία νέα σπουδαία πορεία του Ολυμπιακού, ο οποίος ήταν αποφασισμένος να πάρει επιτέλους αυτό που δικαιούτο, βάσει της συνεχούς παρουσίας του στα μεγάλα ραντεβού και της απόδοσής του στο υψηλότερο επίπεδο. Κάτι τέτοιο αποδείχθηκε στην ιταλική πρωτεύουσα, όπου έφτασαν έχοντας αποκλείσει στο δεύτερο γύρο των play-offs τον Παναθηναϊκό, και μάλιστα εκκινώντας τη σειρά με μειονέκτημα έδρας. Κάτι τέτοιο, τους ανεβάζει κατακόρυφα την αυτοπεποίθηση. Ούτε η Ολίμπια Λιουμπλιάνας, μήτε η Μπαρτσελόνα στέκονται ικανές να εμποδίσουν αυτήν την φορά την αρμάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης. Στον τελικό θριαμβεύουν επί των Καταλανών με 73-57 και ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος, είναι πια γεγονός.
Μετά το Final-4 του 1999 στο Μόναχο, όπου αποκλείεται από την εκπληκτική Ζαλγκίρις του Γιόνας Καζλάουσκας, η περίοδος «ξηρασίας» δεν αφήνει το σύλλογο παρά να επιστρέψει μεταξύ των κορυφαίων το 2009, αποκλειόμενος για δεύτερη φορά σε ημιτελικό από τον Παναθηναϊκό στο Βερολίνο. Η νέα παρουσία του σε τελικό, θα έρθει την αμέσως επόμενη χρονιά, όταν το 2010 και ύστερα από 13 χρόνια, θα βρει μπροστά του την Μπαρτσελόνα, την ομάδα που είχε κερδίσει στη Ρώμη. Μόνο που αυτήν την φορά, είναι η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη που δεν μπορεί να κόψει την πορεία της παρέας του Ναβάρο προς τον τίτλο. Η «υπερηχητική» τότε ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ κυριαρχεί και δε δυσκολεύεται να φτάσει στο δεύτερο ευρωπαϊκό της τρόπαιο, χάρη στο τελικό 86-68. Στο «Palais de Bercy», ωστόσο, έχουν μπει τα «θεμέλια» γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν, κι ας έφυγαν οι περισσότεροι παίκτες που είχαν κοστίσει… μία περιουσία στους αδελφούς Αγγελόπουλους.
Αυτός ο ισχυρισμός αποδεικνύεται από την νέα προσπάθεια που γίνεται ουσιαστικά από το μηδέν τη σεζόν 2011-2012, υπό τις οδηγίες του Ίβκοβιτς. Εκεί που δεν το περιμένει κανείς, ο «Σοφός», ο Σπανούλης και οι Αμερικανοί που έμελλε να αλλάξουν το ρου της ιστορίας αυτού του συνόλου τον χειμώνα (Λο-Ντόρσι), οδηγούν τους υπόλοιπους σε ένα ακόμη Final-4, αυτό της Κωνσταντινούπολης. Αυτήν την φορά, έρχεται η ρεβάνς επί της Μπαρτσελόνα για τον χαμένο τελικό του 2010, με τον ελληνικό τελικό να μη γίνεται πραγματικότητα ταυτόχρονα, μιας και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας φρόντισε να… απαγορέψει μία τέτοια «τιτανομαχία». Στον τελικό, όμως, άλλο είναι το όνομα που γράφεται. Και είναι εκείνο του Πρίντεζη. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και το -19 του 28ου λεπτού, οι «πιτσιρικάδες» κάνουν την ανατροπή, και ο διεθνής φόργουορντ «σφραγίζει» μία από τις μεγαλύτερες εποποιίες στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.
Το ακόμη καλύτερο, θα ερχόταν το 2013. Στο Λονδίνο, αφού αποκλείει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με πρωτοφανή άνεση, βρίσκει απέναντί του τη Ρεάλ Μαδρίτης. Ούτε η «Βασίλισσα» του Πάμπλο Λάσο, ούτε το -17 του πρώτου δεκαλέπτου δεν πτοεί τους παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα. Η ανατροπή πραγματοποιείται δια χειρών… πιτσιρικάδων αρχικά και Σπανούλη έπειτα, ένας φοβερός θρίαμβος με… εκατοστάρα και με το παιχνίδι να γίνεται στο στυλ της αντιπάλου, ακολουθεί κι ένα απίστευτο back-to-back, με τον Μπαρτζώκα να γίνεται ο πρώτος Έλληνας κόουτς που καταφέρνει να φτάσει στην κορυφή, γίνεται πραγματικότητα.
Σε λίγες ώρες (22:00), τα… ψέμματα τελειώνουν. Οι δύο ομάδες που αναμετρήθηκαν στον προ δύο ετών τελικό, καλούνται να ανταποκριθούν στην… νέα ιστορική τους πρόκληση, διεκδικώντας στην ισπανική πρωτεύουσα το μεγάλο τρόπαιο. Για τη γηπεδούχο Ρεάλ, μιας και το Final-4 διεξάγεται στην έδρα της, θα είναι η «όαση» μετά την «έρημο» που ακολούθησε το κύπελλο του 1995, ενώ για τον Ολυμπιακό του Γιάννη Σφαιρόπουλου η τρίτη υπόκλιση της Γηραιάς Ηπείρου προς τους ιδίους, για τρίτη φορά στα τελευταία τέσσερα χρόνια. Κάτι σαν… αυτοκρατορία, και αυτή είναι η ευκαιρία!